Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΜΩΝ
Εκείνη τη νύχτα
Μίλησαν τ’ αστέρια του Αυγούστου.
Η μυρουδιά της πόλης
Σφίχτηκε στην καρδιά
Κι οι αναμνήσεις χόρεχαν
Στα κλειστά δωμάτια με τα κλιματιστικά
Άρωμα τσιγάρου και καφέ
Χρόνος ύπαρξης ανομολόγητος
Παιχνίδι του νου
Στη θαλπωρή της μόνιμης μοναξιάς.
Κυρίως το καλοκαίρι
Ανάδευαν μέσα της τα ένστιχτα
Κι η ήρεμη πόλη
Χειροκροτούσε τη μοναξιά της.
Ωσμίζονταν κάτι παράξενο στον αέρα
Την ώρα που τα καράβια σάλπαραν για το Αιγαίο
Που οι παραλίες γέμιζαν με σώματα νεανικά
Που άστραφταν στον ήλιο
Γεμάτα σταγόνες ιδρώτα και θάλασσας.
Κι ο ανεκπλήρωτος έρωτας
Βιαιοπραγούσε στη θύμηση του καύσωνα
Και στα αποκαϊδια των εμπρηστών.
Έλειπε το αγέρωχο βασιλόπουλο
Που θάσπαζε τα φράγματα του νου και της ψυχής
Και θα την οδηγούσε σ’ ένα νέο Γάμο.
Νίκος Δανιήλ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου