KATHERINE ROBERTS: ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΧΑΤΖΗΛΑΚΟΣ

KATHERINE ROBERTS: ΤΑ ΕΠΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ-ΟΙ ΠΥΛΕς=Σ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΑΤΖΗΛΑΚΟΣ

Το βιβλίο εντάσσεται στη σειρά βιβλίων ¨Τα Μυθικά Μυστήριᨻ και αυτό είναι το δεύτερο που εκδίδεται,
Η ταύχη της Τία αρχίζει να αλλάζει τη στιγμή που αγγίζει ένα δράκο που περιπολεί τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνος. Στη Λέσχη των Είκοσι Τετραγώνων η Τία θα κερδίσει κάθε παιχνίδι. Θα μπορούσε ο δράκος να της έχει χαρίσει μια μαγική δύναμη;
Γύρω από το χάρισμα τηςΤία θα μπλεχτούν μεγάλες ιστορίες, ενόσω ο περσικός στρατός θα ετοιμάζεται να επιτεθεί στην πατρίδα της.

ΝΙΚΟΣ ΠΗΓΑΔΑΣ: ΤΟΡΠΙΛΕΣ ΚΑΙ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ. ΕΚΔ Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑ

ΝΙΚΟΣ ΠΗΓΑΔΑΣ: ΤΟΡΠΙΛΕΣ ΚΑΙ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ-Έλληνες ναυτικοί αιχμάλωτοι πολέμου
ΕΚΔΟΣΕΙΣ¨Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ

“Από τώρα και ιες το εξής αρχίζει η ζωή των μαρτυρίων της πείνας, του ξυλοκοπήματος μέχρι αναισθησίας και των εξ ασιτίας θανάτων. Δηλαδή τόση τροφή ώστενα λιώμουμε σιγά-σιγά και να περιμένουμε ο καθένας να πεθάνει»΄
Οι συγκλονιδτικές ιστορίες των Ελλήνων ναυτικών που αιχμαλωτίστηκαν κατά τη δι’αρκεια του Β’ Παγκοδμίου Πολέμουζωντανεύουν μέσα από την έρευνα του δημοσιογράφου Νίκου Πηγαδά. Ένας φόρος τιμής στους άγγνωστους ήρωες του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΕΛΛΗΣ: Η ΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ. ΕΚΔ. Ν&Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΣΑΓΚΑΡΕΛΗΣ: Η ΛΙΜΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣN.& Σ ΜΠΑΤΣΙΟΥΛΑΣ

Χριστιανή θα μείνιες, γκιουζούμ! Χριστιανός θα γίνω κι εγώ για την αγάπη σου ψυχούλα μου! Αλλάκρυφά! Θα τοξέρουμε οι δυο μας μονάχα,ντιλμταριμ! Είπε κιάπλωσε το χέρι του κι έκλεισε το δικό της μέσα στην απαλάμη του, που ήταν μαλακή σαν μπαμπάκι,αρωματισμένη που ήτανε με σαφράνι και ναρδόσταχυ.
Σαν έδινε αυτή τη υπόσχεση ο Ρουστέμ ντερεμπεης, καιμακάμης του Γκιολζουκ, στηνρωμιά Σωσάννα, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο κόσμος όλος θα γύριζε τα’ απάνου κάκάτου σε λίγα χρόνια.
Μια ιδτορία όπου τα ανθρώπινα πάθη αναδεύονται συνεχώς πότε σε προσωπικό, πότε σε φυλετικό,πότε σε ιδεολογικό επίπεδο. Πάθη δυνατά και λάθη που απαιτούν την κάθαρση , σαν σε αρχαία ταγωδία

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ: " ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ" - ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ- ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΡΟΜΩΝ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ : ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΡΟΜΩΝ

Το βιβλίο αυτό αφορά στην πνευματική και συγγραφική πορεία του Διονύση Κωστίδη. Ο Διονύσης Κωστίδης, πνευματικός και διαστικός παράγοντας με προσωπικότητα που ακτινοβολεί σεβασμό, ανιδιοτέλεια και καθαρότητα σκέψης, με ήθος και ύφος ανυπέρβλητης δημιουργικότητας, έκλεισε την Ελλάδα στο έργο του, δίνοντας παρακαταθήκη στους νεώτερους την πίστη, την αταλάντευτη αφοσίωση και τη στερεά προσήλωση στις διαχρονικές-πολιτισμικές αξίες του τόπου μας.

Στο βιβλίο για το έργο του Διονύση Κωστίδη γράφουν οι : Δημ. Κουκουλομάτης (ομότιμος καθηγητής Παν/μιου), Βασίλης Βιτσαξής (Πρόεδρος Δ.Σ. της Ε.Ε.Ε Λογοτεχνών), Παναγιώτης Στάϊκος (Δήμαρχος Αστακού), Μιχάλης Σταφυλάς (Περιοδ. Πνευματική Ζωή), ΓΝΠ Ανωβολιώτης (Εφημ. Σύγχρονη Σκέψη), Παύλος Ναθαναήλ (Γεν. Γραμματέας Δ.Σ. ΕΕΛ), Δημήτριος Τέγας (Ιερέας), Άννα Κελεσίδου (Καθηγήτρια φιλολογίας), Νίκος Μακρής (Δρ. Φιλοσοφίας), Δημήτρης Καραμβάλης (Δοκιμιογράφος- κριτικός λογοτεχνίας), Δημήτρης Κράνης (Δοκιμιογράφος-κριτικός λογοτεχνίας).

ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΔΙΟΝΥΣΗ ΚΩΣΤΙΔΗ
Ο Διονύσης Κωστίδης γεννήθηκε στον Αστακό της Αιτωλοακαρνανίας το 1922. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ακολούθησε το δικαστικό κλάδο από όπου απεχώρησε το 1989.
ΕΡΓΑ ΤΟΥ:
• « Η νύχτα που πέρασε», Μυθιστόρημα
• « Τα άδηλα και τα κρύφια», Δοκίμια
• «Διάλογοι ασκητών», Δοκίμια
• «Άνυδρη γη», Διηγήματα – Πρώτο Βραβείο διηγήματος Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
• « Άθρυπτα» , Ποίηση 1971-1988
• « Μέρες και νύχτες του Στρατή Νταβή», Νουβέλα
• « Ημερολόγιο Εμφυλίου», Μαρτυρία
• « Το αργό βάδισμα»
• « Χαρακτηριστικά κριτικά κείμενα λογοτεχνικών βιβλίων»
• « Η ιστορία του Άγγελου και της Άνιες Αγγέλου, Νουβέλα
• « Ο κόσμος, η ζωή, οι άνθρωποι», Δοκίμια- Βραβείο δοκιμίου Ελληνικού P.E.N.
• « Τα πέντε πρώτα κεφάλαια του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου»
• « Ολόλκληρο το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο σε ελέυθερη απόδοση», Βραβείο Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας
• « Οι καταχθόνιοι», Μυθιστόρημα
• « Η ζωή και η αιωνιότητα. Κρίσιμα υπαρξιακά θέματα»
• «Φιλοσόφων ιδεογράμματα και αντιφωνήσεις»
• «Το Σύνταγμα της Ελλάδας, Κοινοβουλευτική Δημοκρατία- Δυνατές Βελτιώσεις
• «Απόδειπνο στο Πατριαρχείο», Νουβέλα.

3ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝΩΣΗΣ ΑΦΡΙΚΑΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΕΝΩΣΗ ΑΦΡΙΚΑΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΚΟΣΜΑ ΑΙΤΩΛΟΥ 2
114 71 Αθήνα Τηλ: 2103617065, 2108830381
6938387351, 6948118512




Αθήνα, 17 Σεπτεμβρίου 2010


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

3ο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών

Μαζί να δώσουμε ζωή στη γειτονιά μας!


Στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου, η Ένωση Αφρικανών Γυναικών και η Κίνηση Κατοίκων 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος διοργανώνουν το 3ο Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού στην Πλατεία Αμερικής.
Στη διάρκεια των δύο προηγουμένων, πλήθος κόσμου μας τίμησε με την παρουσία του, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι ο σεβασμός και η αλληλεγγύη ξεπερνούν σύνορα, στερεότυπα και φόβους.
Για άλλη μια φορά λοιπόν, θα χαρούμε να σας έχουμε κοντά μας, για ένα διήμερο γεμάτο μουσική, χορό, θέατρο και ενδιαφέρουσες συζητήσεις.
Ελάτε σε μια συνάντηση πολιτισμών και αλληλεγγύης, για να γιορτάσουμε όσα μας ενώνουν, γιατί είμαστε φίλοι και συγκάτοικοι, γιατί μαζί δίνουμε ζωή στη γειτονιά μας.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα του Φεστιβάλ επισκεφτείτε το site μας www.africanwomen.gr



Πληροφορίες: Λoρέτα Μακόλεϊ: 6938387351 / 2103617065
Άουα Σάνκο: 6948118512 / 2108830381



Email: africanwmen@yahoo.com
Site : www.africanwomen.gr

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΨΙΛΑΚΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
της ΕΦΗΣ ΨΙΛΑΚΗ
“ΚΡΗΤΗ: Γη και άνθρωποι”
Συνδιοργάνωση Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηρακλείου


Σας προσκαλούμε στα εγκαίνια
της έκθεσης καλλιτεχνικής φωτογραφίας
της Έφης Ψιλάκη
με θέμα
“ΚΡΗΤΗ: Γη και άνθρωποι”
που θα πραγματοποιηθούν στις 22/09/2010
και ώρα 7 το απόγευμα
στο χώρο του Λιμενικού Ταμείου Χερσονήσου,
στη συμβολή των οδών Αγίας Παρασκευής καιΝεάρχου,
στο Λιμάνι Χερσονήσου.
Η Έκθεση λειτουργεί στα πλαίσια του
Φεστιβάλ Τουρισμού 2010
και θα είναι ανοιχτή στο κοινό
έως τις 05/10/2010 και ώρες 09:00 - 14:00 & 18:00 - 20:00

Ο Δήμαρχος
Γιώργος Δανελάκης

Η Νομάρχης
Ευαγγελία Σχοιναράκη

STRIKE- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟ_ΤΥΠΟΥ Νέα Υόρκη 20/9/2010

http://www.taxiarchopoulos.com/blog ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ
42, Ανατολικής Θράκης
16122 – Αθήνα
Τηλ: (+30) 2107224915
Κιν: (+30) 6977632804

STRiKE του ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ στην Νέα Υόρκη

Το έργο σύγχρονης τέχνης, με τίτλο STRiKE (2009), του εικαστικού καλλιτέχνη Γιώργου
Ταξιαρχόπουλου συνεχίζει την επιτυχημένη διεθνή πορεία του ανά τον κόσμο, καθώς σε
λίγες ημέρες παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη μέσα στο πλαίσιο του DUMBO
ARTS FESTiVAL 2010 που γίνεται στο Μπρούκλιν.

Από το 1997 που ξεκίνησε μέχρι σήμερα, το κέντρο σύγχρονης τέχνης DUMBO υπήρξε
αποκλειστικός παραγωγός του φεστιβάλ, ενώ μέχρι και το 2009 η ονομασία του ήταν Art
Under the Bridge Festival®. Πρόκειται για το μοναδικό και μεγαλύτερο εικαστικό φόρουμ
πειραματικής σύγχρονης τέχνης στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η περιοχή του
Μπρούκλιν μετατρέπεται στη διάρκειά του σε μια αρένα πολυ-αισθητηριακής τέχνης
δημόσιου χώρου (public art) με επισκεψιμότητα που ξεπερνάει κάθε χρόνο τους 150.000
επισκέπτες!
Το STRiKE (2009) του Γιώργου Ταξιαρχόπουλου έχει επιλεχθεί κι έχει συμμετάσχει μέσα σε
ένα χρόνο από τον Δεκέμβριο του 2009 μέχρι σήμερα, με επιτυχία, δύο φορές σε εκθέσεις
και φεστιβάλ στο Centre George Pompidou στο Παρίσι (Rendez-vous du Forum/ Ιούλιος
2010 και στο Les Rencontres Internationales/ Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009). Επίσης,
παρουσιάστηκε σε έκθεση στο Βερολίνο (Haus der Kulturen der Welt/ Ιούνιος 2010, με την
υποστήριξη και του Ελληνικού ΥΠΟΤ) και δύο φορές στη Μαδρίτη (Museo Nationale Reina
Sofia και Filmoteca Espaniola/ Απρίλιος 2010).
«Το ηλεκτρικό φως συχνά κρύβει περισσότερες πληροφορίες στον δημόσιο χώρο από όσες
μας αποκαλύπτει», είχε πει ο Ταξιαρχόπουλος περιγράφοντας τα κίνητρα που τον οδήγησαν
στη δημιουργία του συγκεκριμένου έργου βίντεο αρτ, σε συνέντευξή που παραχώρησε στο
γνωστό τηλεοπτικό κανάλι NTDTV στο Παρίσι, στην πρώτη προβολή του STRiKE, το
Νοέμβριο του 2009 στα εγκαίνια του φεστιβάλ Les Rencontres Internationales Paris/ Berlin/
Madrid.

Περισσότερες πληροφορίες για το STRiKE και τον καλλιτέχνη:

Ο Ταξιαρχόπουλος, ένας Έλληνας καλλιτέχνης ηλικίας 38 ετών, έπειτα από
τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού το 2001-2002 με
καθηγητή τον Christian Boltanski, αποφοίτησε με άριστα από την Ανώτατη
Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας το 2003, ενώ, ήδη από το 2001, σε ηλικία 29
ετών, ξεκίνησε να διακρίνεται διεθνώς με τα έργα του.
Η διαδραστική βίντεο-εγκατάσταση «Πατρίδα μου είναι ο Άνθρωπος» (Παρίσι
2001/2002), το επιτοίχιο βίντεο γλυπτό «Έρίφιον! Ερίφιον! Πού’πεσες μες το
γάλα!» (Παρίσι 2001), το γλυπτό σε δημόσιο χώρο «Stairway to Heaven»
(Βιέννη 2006), το πάνελ σε οροφή δημόσιου κτιρίου «Στο καθετώς των
γοητευτικών ονείρων εγώ συνεισφέρω μια τρύπα» (Τόκυο 2008) και η
φωτεινή ζωγραφιά «Σίσυφος» (Κιτακιούσου 2008) είναι μόνο μερικά από
αυτά.
Το έργο του STRiKE (2009), είναι ένα σύντομο αλλά απροσδόκητα
ανατρεπτικό βίντεο, «μία αλληγορική χειρονομία ζεν», όπως χαρακτήρισε την
σύλληψή του όταν το πρωτοείδε ο διευθυντής του ΠΜΣ «ψηφιακές μορφές
τέχνης» της ΑΣΚΤ αλλά και νυν πρύτανης της ΑΣΚΤ κ.Γιώργος Χαρβαλιάς.
Το βίντεο αρτ του Ταξιαρχόπουλου βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία και
γυρίστηκε στο ακριτικό νησί της Σύμης. Πρόκειται για την ιστορία ενός
νεαρού ο οποίος κάθε χρόνο επιτίθεται με μια πέτρα στη λάμπα που
τοποθετεί μπροστά από το μπαλκόνι του η τεχνική υπηρεσία του Xήμου,
σπάζοντάς την με εντυπωσιακά απλοϊκό τρόπο και με την αιτιολογία ότι του
χαλάει τη θέα.
Η νοσταλγία του πρωταγωνιστή προς το Υψηλό, τον ωθεί να επιτεθεί στην
ενοχλητική λάμπα με ότι μέσο διαθέτει προκειμένου να διατηρήσει τη σχέση
του με Αυτό. Σαν να πρόκειται για μια κατεπείγουσα κι άκρως αναγκαία
οριακή χειρονομία όπου αποφασίζει ο προσωπικός παράγοντας να θίξεί με
απόλυτο τρόπο έναν ακαλαίσθητο κι αλόγιστα διαμορφωμένο δημόσιο χώρο,
καταλήγοντας τέλος σε ένα δραστικό και συνάμα χιουμοριστικό αποτέλεσμα.
Η έλλειψη δέους που μοιάζει να διακατέχει τον πρωταγωνιστή-ιδιώτη,
μετατοπίζεται ευρηματικά από τον Ταξιαρχόπουλο στο έργο, μέσα από μία
παιγνιώδη πράξη υπεράσπισης αυτού ακριβώς του δέους, και μέσω του
τίτλου «STRiKE», ο οποίος σχετίζεται με τον αντίστοιχο όρο του παιχνιδιού
bowling. Σε αυτόν υποδηλώνεται η σχέση της πολιτικής και παιγνίου, ενώ
ταυτόχρονα σηματοδοτείται ως λογότυπο και η λέξη απεργία, σχολιάζοντας
έτσι και τη σχέση της πολιτικής με τον ακτιβισμό. Ό,τι μας μένει πλέον,
δυστυχώς, είναι "το παιχνίδι" σε έναν κόσμο που επιδιώκει να ενηλικιωθούμε
προστατευμένοι κι ανώριμοι μέσα στα στενά πλαίσια των, κυριολεκτικών, του
συνόρων τα οποία αλλάζουν ραγδαία και τα οποία ανακαλύπτουμε ακόμη και
μέσα από αυτό καθαυτό το παιγνίδι!

Γιώργος Ταξιαρχόπουλος
(0030) 6977632804

ΓΙΩΡΓΟΣ Β. ΚΑΪΑΦΑΣ : " ΘΑΛΑΣΜΑΤΑ" - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ Β. ΚΑΪΑΦΑΣ : « ΘΑΛΑΣΜΑΤΑ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΔΩΔΩΝΗ

Ο μεγαλύτερος …θόρυβος οπ’ άκουσα στη ζήση μ’ ούλη ήτονε τα’ αλμυρό κύμα της θάλασσας. Εντός της περιδιάβηκαν, όμοια με μιαν βόλτα Σάββατο απόγεμα στ’ ακροθαλάσσι, άθρωποι κι άθρωποι. Τρανοί και σπουδαίοι, φτωχοί και πλούσιοι, καλοί κι άδικοι, ποιητές κι ονειροπόλοι και φρόντισαν με τη ζήση τους καθημερινά να την αντριέψουν, να την ….φουσκώσουν από καμάρι κι όνειρα, να την χιλιοτραγουδήσουν, να χορέψουν εμπρός της χορούς λεβέντικους. Ήτον’ ούλοι τους πιασμένοι ‘ πο τα χέρια, ‘ πο τον Θεό, ‘ πο την αγάπη. Κι η θάλασσα πότε δεχτική και πότες άγρια τους άφηνε να ‘ναι μαζί της και να τραβούν απ’ εντός της θησαυρούς κι όνειρα…….Μα, δεν είναι να ‘ σαι ούτε ναυτικός, ούτε και στεριανός να ‘σαι. Μόνο να σου ‘ναι μπορετό να πατάς τη μια σου πατούσα εντός στο δροσάτο νερό είναι πρέπον. Ε! Τότε είναι οπού η θάλασσα μοιάζει με τον πολύτιμο Θεό, όπου κάποτ’ αντάμωσες. Μα, δείχνει να μοιάζει και με κάτι, ίσως ακόμη πιο πολύτιμο. Με μια καπετάνισσα. Με μια γυναίκα.
΄
Ένα πανέμορφο πεζογράφημα, με πλούσια και δυνατή γλώσσα που η ροή της θυμίζει τραγούδι και γεμίζει τον αναγνώστη με αισθήματα ομορφιάς, νοσταλγίας, περιπέτειας, έρωτα και φαντασίας.

ΜΑΡΙΑ Π. ΔΙΔΑΧΟΥ : " ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

ΜΑΡΙΑ Π. ΔΙΔΑΧΟΥ : « ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Στο λαβύρινθο της ζωής, ο μίτος μου ήταν πάντα η αγάπη. Κι όσο βυθιζόμουν στον αινιγματικό της κόσμο, ξεπηδούσαν ολοζώντανες οι αλήθειες της ζωής και έπεφταν σαν κλειδί μαγικό στο βάθος της χούφτας μου. Αναβοσβήνουν οι μνήμες σαν φάρος στο άγριο τοπίο της ψυχής μου. Βρίσκω πέρασμα, γυρίζω πίσω και την ίδια στιγμή βλέπω μπροστά…Τα δύο μου παιδιά, ο άντρας που καθόρισε τη ζωή μου. Ο θάνατος που λύγισε τις αντοχές μου, η ίδια η ζωή που σκίρτησε μέσα μου και γύρισε σελίδα στην πορεία μου. Ό,τι κι αν σημάδεψε τη ζωή μου, το αποτύπωμα της αγάπης με καθορίζει πάντα.

Η Μαρία Π. Διδάχου γεννήθηκε στη Πάτρα. Σπούδασε ιστορία-αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το βιβλίο «Το αίνιγμα της αγάπης» είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της.

ΓΙΟΥΛΑ ΡΑΠΤΗ : " ΕΚΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ -ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ" -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

ΓΙΟΥΛΑ ΡΑΠΤΗ : « ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ {ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ}».
ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Πόσο δικοί μας είναι οι ξένοι και πόσο ξένοι οι δικοί μας; Γράμματα προς 13+1 παραλήπτες, προσωποποίηση κάποτε της παιδικής αθωότητας, του μεγάλου έρωτα, της επανάστασης που δεν έγινε, της μύησης στη γνώση, της παράδοσης στη λαγνεία, της αυτοκαταστροφής, της φιλίας…..Επιστολές μιας γυναίκας στους πιο σημαντικούς άντρες στη ζωή της, που ακόμη κι αν έγιναν με τον καιρό ξένοι, παραμένουν με έναν τρόπο οι πιο δικοί της άνθρωποι.

Η Γιούλα Ράπτη γεννήθηκε στα Γιάννενα, Σπούδασε πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή Αθηνών και θέατρο στο Κέντρο Σύγχρονου Θεάτρου του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στο Studio Υποκριτικής του Άκη Δαβή και της Ρούλας Πατεράκη. Εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το «Εκ των υστέρων» είναι το πρώτο της βιβλίο.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ: " Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΠΕΡΧΗ" - ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ: « Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΠΕΡΧΗ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ

Ιούλιος 2003, Αιγινήτειο. Μια ήσυχη «εσωτερική» εφημερία φαίνεται ν’ αρχίζει για τον νευρολόγο Άγγελο Σπερχή που, μετά από χρόνια, επιστρέφει στο χώρο που έζησε σημαντικές στιγμές της ζωής του. Κατά τη διάρκεια της δέχεται αναπάντεχες γυναικείες επισκέψεις. Το υπαρξιακό κουβάρι ξετυλίγεται, μοιράζεται σκέψεις και ιστορίες με το συνάδελφο Άλκη Σκρέκη. Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, όπως και η ζωή…..

Ο Άγγελος Γέροντας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Είναι γιος των συγγραφέων Δημήτρη και Ράνιας Γέροντα. Έχει εκδώσει εννέα πεζογραφικά έργα. Η συλλογή διηγημάτων του «Ρακένδυτη Νύχτα» εκδόθηκε στο Λονδίνο (Minerva Press, 1997) μεταφρασμένη από τον πατέρα του. Διηγήματα του έχουν δημοσιευτεί σε γαλλικά και σλοβένικα έντυπα.

ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ Δ. ΠΑΡΟΡΙΤΣΑΣ: " ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ" - ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΝΑΛΙΟΣ

ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΠΑΡΟΡΙΤΣΑΣ: " ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ - ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΑΝ ΘΕΟΙ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΜΑΧΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ".
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΕΝΑΛΙΟΣ- ΣΕΙΡΑ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Ο Αισχύλος, μετά το θριαμβευτικό ανέβασμα της παράστασης Πέρσες, στο θέατρο της πόλης Γέλα της Σικελίας όπου καταχειροκροτήθηκε από ένα θερμότατο ακροατήριο, συγκινημένος και υπερήφανος που κι ίδιος συμμετείχε σε μια ηρωϊκή στιγμή της Ιστορίας, θυμάται τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στον Μαραθώνα, όταν όλοι οι Αθηναίοι, με μια ψυχή και με αυταπάρνηση απαράμιλλη, έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα στην κρίσιμη μάχη που θα καθόριζε το μέλλον του Ελληνισμού. Συγκινημένος περιγράφει την αποφασιστική πορεία των Αθηναίων ανάμεσα στα βουνά ενώ πηγαίνουν για ν’ αντιμετωπίσουν το πεπρωμένο τους, τη συνάντηση με τον θεό Πάνα που θα γίνει σύμμαχος στον ιερό τους αγώνα κι έπειτα την τιτάνια μάχη σώμα με σώμα Αθηναίων και Περσών, στην Πεδιάδα του Μαραθώνα. Μια μάχη που ως τότε δεν είχε βιώσει ο Ελληνισμός.


Ο Πολύκαρπος Παρορίτσας ασχολείται με τη συστημική μελέτη αρχαίων κειμένων, ιστορία και φιλοσοφία. Έχει πτυχίο πληροφορικής και διοίκησης επιχειρήσεων από το Northwood University και το Greenwich college . Έχει επίσης ολοκληρώσει σπουδές σε 3d animation και σκηνοθεσία. Το βιβλίο « Ματωμένες Ασπίδες» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

ΧΟΥΛΙΟ ΜΟΥΡΙΓΙΟ ΓΙΕΡΔΑ: ' ΘΕΛΩ ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ" - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ

ΧΟΥΛΙΟ ΜΟΥΡΙΓΙΟ ΓΙΕΡΔΑ: « ΘΕΛΩ ΓΗΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ! ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ-ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ-ΣΑΛΑΜΙΝΑ –ΠΛΑΤΑΙΕΣ- Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΕΝΑΛΙΟΣ . ΣΕΙΡΑ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το έτος 456, και στη διάρκεια των ετοιμασιών για την κηδεία του μεγάλου δραματουργού Αισχύλου, ο ποιτής Πίνδαρος βρίσκει τα απομνημονεύματα του εκλιπόντος φίλου του. Είναι, όπως διαπιστώνει, ένα συγκλονιστικό χρονικό της δραματικής δεκαετίας που σφράγισε για πάντα την ιστορία της Ελλάδας, η σύγκρουση ανάμεσα στους Πέρσες και στους ενωμένους Έλληνες, τα κατορθώματα του Μιλτιάδη, του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή, στην πεδιάδα του Μαραθώνα, στα ματωμένα στενά των Θερμοπυλών και στη θάλασσα τη γλυκιά της Σαλαμίνας, ως την τελική νίκη στις Πλαταιές….Και αφηγούμενος όλα όσα ο Αισχύλος καταμαρτυρά, η ψυχή αγαλλιάζει και συνειδητοποιεί ότι ισχύς υπάρχει μόνο εν τη ενώσει….

Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τη μεγάλη εποποιία των Ελλήνων, βασισμένο στα ιστορικά περιστατικά χωρίς παρεκκλίσεις της φαντασίας.

Ο Χούλιο Μουρίγιο Πέρδα είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης και ειδικός επικοινωνιολόγος. Έχει γράψει επίσης το μυθιστόρημα «Το δάκρυ της Πόλης», με θέμα την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ενάλιος.

ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΕΦΕΛΟΣ; ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ- ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ

ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΝΕΦΕΛΟΣ;
Της Κωνσταντίας Δασκαλάκη- Θεοδούλου

Ι
Αν μ’ αγαπάς άφησέ με
στο μαλακό κορμί σου να τινάξω
τα αγκάθια που σκίζουν την ψυχή μου
κι αν σε τρυπήσουν θα ρθω
να αλείψω τις πληγές σου
βάλσαμο να σταλάξω.
Αν μ’ αγαπάς άφησέ με
να σε πάρω και να σ’ αποθέσω
πάνω σε κάτασπρα λινά σεντόνια
με σάνδαλο και ρόδο ποτισμένα
να σκύψω να πιω τους χυμούς σου
που αρδεύουν τη σιωπή και τη γαλήνη.
Αν μ’ αγαπάς άφησέ με.

Ύστερα πάρε με και συ με τη σειρά σου
και αποφάσισε
ποια διαδρομή θα διαλέξεις να με φέρεις
εκεί που σώμα και ψυχή
χωρίς λογοκρισία
βρίσκουνε λόγους να συμφιλιώνονται
μέσα σε ενός
άλλου κορμιού
το αλωνάκι.
II
Αυτό δεν είναι αγάπη
είναι κλυδωνισμοί
πνευμάτων άγουρων
πριν πάρουν την απόφαση
ποιο δρόμο να διαλέξουν.
Αυτό δεν είναι αγάπη
είναι της δίνης η ορμή
και ή πνίγει την πνοή
ή στον αφρό επάνω ανεβάζει
που η ηδονή ετοιμάζει
τη σωτηρία της σάρκας.
Αυτό δεν είναι αγάπη
είναι φωτιά και θειάφι
που καίει ο,τι ξερό
και πεθαμένο στο χώμα σε κρατά.
Αυτό δεν είναι το αεί και το αμήν
η μυστική λίθος
που πάνω της οικοδομεί
τους γρίφους του ο παράδεισος.
Αυτό δεν είναι αγάπη
Έρωτας είναι……..

Από την ποιητική συλλογή «Διαστρωματώσεις». Εκδόσεις : ΔΩΔΩΝΗ

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ: ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΤΑ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΧΟΛΙΑ-ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΟΥΒΑΛΕΡΗΣ- ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΗΡΚΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΤΑΡΤΙ

ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ: ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΤΑ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ [δοκίμια και σημειωματάρια (1869-1873)].
Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια: Βαγγέλης Δουβαλέρης. Φιλολογική επιμέλεια: Ήρκος Ρ. Αποστολίδης. Σελ. 415. Εκδ. Κατάρτι 2009.

«Ο κόσμος δικαιώνεται μόνο ως αισθητικό φαινόμενο» αναφωνεί ο Φρειδερίκος Νίτσε. Κι αυτό το λέει η μουσική, μιλώντας απ’ τα τρίσβαθα των πραγμάτων! Τα τρίσβαθα λοιπόν των πραγμάτων μίλησαν στον Νίτσε το καλοκαίρι του 1872, σε μια παράσταση του Τριστάνου και Ιζόλδης του Βάγκνερ. Αυτό ήταν το καθοριστικό βίωμα της ζωής του Νίτσε, που τον έμπασε στη σφαίρα τού μυστηριακού, αινιγματικού Αρχαιοελληνικού κόσμου. Μέσω των μουσικών δονήσεων ένιωσε την τρομερή δυσαρμονία που ενυπάρχει στη ρίζα των πραγμάτων, μα, συνάμα, και την κατάφαση στη ζωή - το υπόβαθρο, δηλαδή, του Αρχαίου δράματος! Την πεμπτουσία αυτού του βιώματός του προσπάθησε να δώσει με το έργο του" Η γέννηση της τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής".
Στο βιβλίο" Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου" —απαραίτητο συμπλήρωμα του κλασσικού εκείνου έργου του— παρουσιάζεται όλη η διαδρομή του Νίτσε ως προς την ερμηνεία του μυθικού εκείνου κόσμου, σ’ όλες του τις σκοτεινές και φωτεινές εκφάνσεις του, μέσα από τα πρώτα του δοκίμια, μα και τα σημειωματάριά του (τα πριν και μετά την Γέννηση της τραγωδίας ) που πολύ πιο καίρια, συχνά, δίνουν τις πρώτες σπίθες και τα «ορόσημα» της σκέψης του, καθώς πρωτοδιατυπώνει τα βασικά ζητήματα που θα τον απασχολούν ώς το τέλος της ζωής του. Η έκδοση περιέχει επίσης όλες τις ουσιαστικές αναφορές του σε θέματα αρχαίας Τέχνης και πολιτισμού απ’ το σύνολο του εκδεδομένου έργου του, καθώς και πίνακα όρων με τις βασικές νιτσεϊκές έννοιες προς διευκόλυνση του μη εξοικειωμένου με τη σχετική ορολογία αναγνώστη.

ΣΕΛΗΝΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

ΣΕΛΗΝΙΑΚΟ ΤΟΠΙΟ
Του Γιώργου Αναγνώστου

Στα ξερά της σελήνης λαγκάδια
Η ερημιά κυλά των αιώνων
Της καρδιάς τα υπόγεια πηγάδια
Ξαγρυπνούν στη σκιά ελαιώνων.

Με σώμα μισό κι ένα μάτι
Μες στη νύχτα το δρόμο δε χάνεις
Στ’ ουρανού μια κουκίδα το χάρτη
Και το στρώμα του ονείρου δαγκάνεις.

Αίμα στάζει απόψε το μέλλον
Του πελάου βαθειά η ρουφήχτρα
Τα μάτια κλειστά των αγγέλων
Κι η γειτονιά της μοίρας μια πήχτρα.

Από την ποιητική συλλογή «Επιστροφή στο Μέλλον». Εκδόσεις: ΣΗΜΑ

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ- ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΜΑΦΡΕΔΑ

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Του Στέλιου Μαφρέδα

Ο Λούρος, ο Άραχθος ποταμός,
Ο Αμβρακικός κόλπος, το Ιόνιο πέλαγος
Ξέρουν για σένα.
Μαρτύρησε τα μυστικά η αστροφεγγιά,
Σπαρμένο παντού απ’ τη βροχή τα’ όνομα σου,
Ένοικος των κυμάτων το παράπονο μου.

Νύμφη των νερών τον άλλον εαυτό σου,
τρέχεις σε δάση σε βουνοκορφές.

Τώρα μαθαίνουν για σένα
ο Πάρνωνας, ο Ταύγετος,
ο εφιάλτης των παιδικών ονείρων-
ο φοβερός Καιάδας.
Να γαληνέψουνε κι αυτοί.

Κάποτε όμως πρέπει να σε γνωρίσει
κι ο Παντοκράτορας.
Τι κι αν του κρένεις κάθε μέρα.
Δεν ξέρει τι βλασταίνει στα ριζά του,
ποια Ναυσικά ή ποια Άρτεμις
χορεύει στις πλαγιές του.

Ήρθε ο καιρός ν’ αναπαυτούν οι φύλακες των κήπων.

Από την ποιητική συλλογή «Άξονας Περιστροφής». Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ- ΤΗΣ ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Της Άλκηστις Μαυροκέφαλου

Ένα γαλάζιο κοχύλι
στο βάθος της αβύσσου.
Ένα θλιμμένο χαμόγελο
καίγεται στη χρυσαφένεια άμμο.
Το περιστέρι άνοιξε τα φτερά του,
η μέδουσα χαμογέλασε.
«Πετώ ελεύθερος»
Φώναξε….
να φτανε τον ήλιο
να συναντούσε το απροσδόκητο
ν’ άγγιζε το απαράμιλλο
ισορροπώντας σ’ ένα όνειρο.
Έφτασε ο πόλεμος στ’ ακρογιάλι.
Το κορίτσι έπεσε.
Τα’ όνειρο ράγισε
Ρωγμές ονείρων, χείλη της αβύσσου.
τα μαύρα μακριά μαλλιά της
σαν φτερούγες άνοιξαν.
Ταξίδεψε μακριά με την αγάπη, ώσπου
τα μάτια της πήραν το χρώμα της θάλασσας.
Ίσως, τώρα εδώ να είναι
στα χείλη της αβύσσου ανθισμένη,
φευγαλέα σκιά περιστεριού
στη χρυσαφένεια άμμο.

Από την ποιητική συλλογή « Ρωγμές Ονείρων». Εκδόσεις ΑΙΩΡΑ

ΑΦΡΟΦΙΤΗ ΜΕΡΜΗΓΚΑ-ΒΛΑΧΑΚΗ: " ΚΑΙ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ: CaptainBook.gr

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕΡΜΗΓΚΑ-ΒΛΑΧΑΚΗ : ΚΑΙ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ - ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: CaptainBook.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
« Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησε στους γονείς της για να τους ανακοινώσει ότι σκόπευε να παρατείνει την παραμονή της στη Ρώμη και πως δεν θα κατέβαινε στην Ελλάδα για τις καλοκαιρινές διακοπές, όπως συνήθιζε τόσα χρόνια. Τους είπε ότι ήθελε ν’ αρχίσει να συγκεντρώνει το υλικό της διπλωματικής εργασίας, ώστε να μην πνιγεί όταν θα επέστρεφε τον Σεπτέβριο. Το ίδιο βράδυ ήξερε πως και στη Ρώμη υπάρχει καλοκαίρι.»
Χρόνια μετά, αφήνοντας πίσω της μια απόλυτα προγραμματισμένη ζωή, ξεκινάει ένα ταξίδι αναζήτησης και αυτογνωσίας. Δεν έχει πια καμιά αμφιβολία για την απόφαση της. Μήπως τελικά, αναζητώντας τον εαυτό της, θα βρει αυτό που πραγματικά αποζητούσε;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
« Σπάνια στις μέρες μας συναντάει κανείς γραφή τόσο απέριττη, με την εσωτερικότητα και την ακρίβεια του μυθιστορήματος «Και στη Ρώμη υπάρχει καλοκαίρι», της Αφροδίτης Μέρμηγκα-Βλαχάκη……Απλά, δίνοντας σημασία στη λεπτομέρεια και εκφράζοντας γνήσια αγάπη για το όμορφο, μεταγγίζει στον αναγνώστη μια ισχυρή επιθυμία να πάει εκεί, να δει και να αγγίξει από κοντά αυτά για τα οποία διαβάζει…..Η συγγραφέας μεθοδικά και αθόρυβα απλώνει πάνω μας, εν είδει σαγήνης, μικρές ελλειπτικές και ευθύβολες φράσεις, ώσπου να μας αιχμαλωτίσει σε ένα λογοτεχνικό σύμπαν όπου η νοσταλγία βαραίνει αβάσταχτα στην καρδιά, όπου η λαχτάρα για αυθορμητισμό δημιουργεί βαθιές ρωγμές στον υδατοφράκτη της συμβατικότητας, όπου ο χρόνος ρέει χωρίς βιασύνη, και η μουσική έχει κυρίαρχο ρόλο…»
Πλάτων Μαλλιάγκας, συγγραφέας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η Αφροδίτη Μέρμηγκα- Βλαχάκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Ελληνογαλλικό Λύκειο των Ουρσουλίνων και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο τμήμα των Νεοελληνικών και Βυζαντινών Σπουδών. Είναι φιλόλογος καθηγήτρια στα Αρσάκεια -Τοσίτσεια Σχολεία και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του πολιτισμού σε διάφορες καλλιτεχνικές δραστηριότητες.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ - ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Της Ζωής Νικολοπούλου

Στα κύματα διαλύομαι,
μπλέκομαι στα μαλλιά μου,
η άμμος πάνω μου εχθρός,
πικρή αίσθηση. Καλοκαίρι.
Στη θάλασσα περιπλανιέμαι,
ακούω βουητό μες στο νερό,
ανάμεσα μας δεν υπάρχει τίποτα
να χωρίσει τις μέρες και τα χρόνια,
σα να υπήρχαμε πάντα,
αποχαιρετώ την αλαζονεία
της αιωνιότητας.
Διασπώ το μαύρο πουθενά
στ’ αστέρια κάνω παρέα
κι όταν τα βρίσκω βαρετά
πάνω στον ήλιο λιώνω,
μακρινό, πορτοκαλί, να μου θυμίζει
τ’ απογεύματα της θάλασσας.

Από την ποιητική συλλογή « ΕΝ ΖΩΗ». Εκδόσεις: ΔΩΔΩΝΗ

ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ- ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΟΥΚΑ

ΜΑΡΑΜΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ
Της Μαρίας Ρουκά

Και να που η σιωπή έγινε το θέμα,
Και να που η αγάπη μου πετάχτηκε, με τα λουλούδια μαραμένα
Οι τελευταίες λέξεις σκληρές
Εικόνες-αναμνήσεις-ενοχές
Στιγμές κι αισθήματα κοινά
Σ’ ενός πληγωμένα ερωτευμένου την καρδιά.
Ο χρόνος θα αποσιωπήσει τη ρωγμή
Μα ο χρόνος είναι που φέρνει εμπρός μου
Τη στιγμή, πριν την ερμητική σιωπή σου.
Πόσες ευκαιρίες και ζωές έχω χάσει. Εγώ κι εσύ αποδιωγμένοι
Κι εξαντλημένοι, κι ο πόνος να θερίζει.
Προκλητικά ψεύτικη η ζωή μου!
Προκλητικά πρόστυχη η μοίρα μου!
Προκλητικά οδυνηρή η αγάπη μου!
Δε θα σου στείλω με το φεγγάρι μήνυμα.
Μα ούτε με την αυγή για σένα θα δακρύσω.
Κι ας αργοπόρησα απόψε με της ομίχλης το λιμάνι να αγκιστρωθώ.
20-5-2003

Από την ποιητική συλλογή «Μυρουδιά από γιασεμί και άγριο χορτάρι». Αθήνα 2004

Η ΑΡΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ- ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΝΤΑ

Η ΑΡΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Για δες πόσο όμορφη
είν’ η θάλασσα την αυγή
τα Καλοκαίρια στη Σίβηρη
πως βουτάνε στο κύμα
οι γλάροι και πνίγουν τον πόθο τους .
Κι όπως καθρεφτίζουν
οι όρμοι το σώμα σου
τρελαίνεται ο ήλιος
κι όπως σε φυσάνε οι αύρες
γεννιούνται χιλιάδες
ταξίδια στις βεγγέρες του νου
για εκεί που κρατιέται
η αγάπη αμόλυντη .
Κορίτσι δικό μας
και το δάκρυ σου ακόμα
είναι ένας έρωτας
κι η σιωπή σου ακόμα
είναι ένα ποίημα.
Έμαθες ν ’αγαπάς ό,τι βραχνιάζει
και ξενυχτάει μαζί σου
ό,τι αγγίζει και μουσκεύει τα μάτια σου.
Κι αν σου πω ότι είσαι ένα αγιόκλημα
πάλι εσύ στις νύχτες θα τρέξεις
γιατί φοβάσαι το φως
μη σου πυρπολήσει το όνειρο.
Όμως το όνειρο, είσαι εσύ
τα ταξίδια, εσύ θα τα κάνεις
η Αργώ περιμένει στον όρμο της.
Το ταξίδι σου τώρα αρχίζει
οι ορίζοντες στάζουν
τα δικά σου τα χρώματα
στα βότσαλα λιώνει
την πεθυμιά του ο έρωτας.
Είσαι η αρμονία του κόσμου
αν κι εσύ το πιστέψεις!

ΑΠΕΙΚΑΣΜΑ ΤΟΥ ΦΕΙΔΙΑ- ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΝΤΑ

ΑΠΕΙΚΑΣΜΑ ΤΟΥ ΦΕΙΔΙΑ

Χάρισέ μου των υακίνθων το άρωμα
να σου χαρίσω την ευωδιά του βασιλικού
στο περιβόλι των μύρτων
κι έλα να ζήσουμε
τον ψίθυρο της βροχής
κάτω απ’το κεραμίδι της στέγης .
Χάρισέ μου το χελιδόνι του Μάρτη
που επιστρέφει στο σύρμα σου
ν’ ανθίσουμε στις αυλές, την πασχαλιά του Απρίλη .
Όλοι το ξέρουμε.
Ο έρωτας επιστρέφει την Άνοιξη
όταν ο καημός δεν αντέχει
τους κρυψώνες των όρμων
και βγαίνει κουρσάρος στο ξάγναντο
να αιχμαλωτίσει τις Νηρηίδες.
Πρέσβειρα του Ξένιου Θεού
στα νεφελώματα των χρησμών
ποτέ δεν έδωσες πίστη .
Διάλεξες το διάφανο λόγο
τη λάμψη του Απόλλωνα
Έτσι σε κέρδισαν οι Δελφοί
οι ήχοι της λύρας του
κι έγινες ,ένας λόγος στιλπνός
σοφία και σύνεση
κατηχήτρια και κατηχούμενη.
Έτσι έγινες απείκασμα του Φειδία
Νίκη της Σαμοθράκης
θεματοφύλακας των επιγραμμάτων
μη θυμώσουν οι τύμβοι
κι εμφανισθούν άξαφνα οι Κάβειροι
ως χθόνιοι δαίμονες
Το είπε εξάλλου κι ο ποιητής:
“Την οργή των νεκρών να φοβάστε
και τους βράχους των αγαλμάτων”

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΣΥΛΛΑΣ: "ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ" ΕΚΔ. ΑΛΔΕ. ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΣΥΛΛΑΣ
ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΔΕ

Ο Χρήστος Δεσύλλας έπειτα από δέκα μυθιστορήματα, από τα οποία ξεχώρισαν «Η Κρύπτη», το «Αχ! Ανδριανή», «Τα Ξανθά Γεράκια» και το πρόσφατο του «Αναζητώντας το Τρίτο Καρφί», μια συλλογή διηγημάτων και δύο παιδικά βιβλία, εμφανίζεται με τη νουβέλα «Τα Σκαλοπάτια της Κόλασης».

Η νουβέλα αυτή συμπτίσει κατά τρόπο αριστοτεχνικό το περιεχόμενο ενός ολόκληρου μυθιστορήματος. Το νεοκλασικό σπίτι που στεγάζει την πολύπαθη ιστορία της πρωταγωνίστριας, του συζύγου της, του ανάπηρου και ψυχολογικά ασταθή γιού, την αμφίβολης ποιότητας ζωή που διάγει η κόρη καθώς και η παρουσία της μισοανάπηρης οικιακής βοηθού, δημιουργεί ένα σκηνικό δράματος που εξελισσεται για χρόνια μέσα σε αυτόν το χώρο.

Η δράση εξελισσεται με ταχύτατους ρυθμούς, τα συναισθήματα και οι εκρήξεις αγωνίας, μίσους και απογοήτευσης εναλλάσσονται με ξεκάθαρους και απόλυτους ρυθμούς, η περιγραφή των κοινωνικών καταστάσεων αποτυπώνεται με ελάχιστες λέξεις και περιγραφές που στοχεύουν κατευθείαν στον πυρήνα της περιρέουσας ατμόσφαιρας.

Όλα αυτά χάρι στη συγγραφική δυνότητα του Χρήστου Δεσύλλα που μεταχειρίζεται κατά άψογο τρόπο τη ροή των γεγονότων οδηγώντας σε μια κορύφωση-κάθαρση κυριολεκτικά στα σκαλοπάτια της κόλασης, γεγονός που οδηγεί, θα τολμούσαμε να πούμε, σε ένα θεατρικό σκηνικό, όπου η νουβέλα αυτή θα μπορούσε να πάρει εκρηκτικές σκηνοθετικές διαστάσεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: " ΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ". ΕΚΔ. ΧΑΤΖΗΛΑΚΟΣ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΝ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ

«Την κοίταξε και μια βουβή ζήλια τύλιξε την καρδιά του Πάρη. Το κύμα βγαίνει μέσα από τα μαβιά κοχύλια! Είπε σπάζοντας τη σιωπή της, καθώς χανόταν με ονειροπόλο βλέμμα στον ορίζοντα. Κι απ΄τις φωνές του ανέμου, απάντησε με ανάλογη αισθαντικότητα εκείνος».

Το «Αν αγαπήσεις ποτέ» είναι το πέμπτο μυθιστόρημα του Δημήτρη Χριστακόπουλου. Μετά τον πρόσφατο χωρισμό του, ο Πάρης θέλει να γράψει ένα βιβλίο με θέμα το πάθος ενός καθηγητή για μια νεαρή φοιτήτρια. Ανεξήγητες όμως καταστάσεις- μια γυμνή ζωγράφος που μαζί με το πορτρέτο του αποκαλύπτει και τον κρυμμένο του εσωτερικό κόσμο, η αρνητική επιρροή του αγάλματος μιας άγνωστης θεάς, μια γοητευική παντεμένη γυναίκα και η πρώην σύζυγος του- τον αναστατώνουν.

Ώσπου κάποτε θα γνωρίσει την Αγαύη που θα την ερωτευθεί αμέσως και κάθε στιγμή μαζί της θα είναι ξεχωριστή. Που θα οδηγήσει αυτός ο έρωτας; Ποιο ήταν το μεγάλο μυστικό του Πάρη και ποια η σχέση του με τον ήρωα του μυθιστορήματος που ήθελε να γράψει;

Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα για την αγάπη, τον έρωτα και το πάθος, αλλά και την ευτυχία, τη ζήλια και τη χίμαιρα, την προδοσία, το φόβο, την ελπίδα, τα όνειρα. Κρατά τον αναγνώστη δέσμιο από τις πρώτες σελίδες.

Νίκος Δανιήλ

ΤΟ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΣ- ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ

ΤΟ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΣ

Θέλω να μιλήσω στη γλώσσα σου απλά.
Το λιτό μεσοφόρι μου
στο γυμνό σου σώμα ν’ ακουμπήσω,
ένα μου δάκρυ κι ένα χαμόγελο.
Αυτά έχω σήμερα, μικρή μου Maritte.
Ίσα με τον άλλο μήνα
θα λάβεις τα’ ελαφρύ δεματάκι μου.
Μέσα στ’ αλουμινόχαρτο δεν θα ‘βρεις κάτι
για τα πικραμένα σου χείλη
μα μονάχα το χτενάκι για τα ηλιοκαμένα
μαλλάκια σου,
και το κερί που μου ζήτησες.
Να φυλάγεσαι Maritte
και ν’ ανάβεις το ίδιο κερί σαν σουρουπώνει
έστω μια φορά κάθε δεκαπέντε φεγγάρια,
εκεί που κοιμάται η μάνα σου.
Στο φως του κεριού θα σε βλέπει.
Τότε σιγοψυθύριζέ της το σκοπό για το ποτάμι π’ αγαπούσε
θα δεις που θα σου χαμογελάει τότε σαν άλλοτε.
Αυτό θα την ξεκουράζει να ξέρεις.
Γειά σου Maritte, και το γράμμα σου στείλε
στη νέα μου διεύθυνση, ξέρεις, άλλαξα πάλι υπόγειο.

Από την ποιητική συλλογή " ΕΝ ΤΩ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ". Εκδ. Ιδμων

Ο ΠΑΝΑΗΣ ΑΛΤΣΙΤΖΟΓΛΟΥ (1899-2009)- Η ΠΡΩΗΝ " ΦΘΟΡΟΠΟΙΟΣ ΜΗΧΑΝΗ" ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΑΠΌ ΑΕΡΑ ΚΑΙ ΦΩΣ" - ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΜΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ

Νάτος, ο πρώην νταής και φθοροποιός μηχανή, που περπατάει σαν υπνωτισμένος μέσα στη νύχτα. Δείχνει πως δε ξέρει κατά που πάει. Περνάει μέσα από φώτα που τον βάφουν με χρώματα φωσφορικά. Άνθρωποι γύρω του κινιούνται, ζευγαράκια από νέα παιδιά που ξεκαρδίζονται ανέμελλα, μοναχικοί και σκυμένοι που γυρίζουν πτώμα στα σπίτια τους, γυναίκες μοναχές που προχωρούν γρήγορα, σα να πηγαίνουν σε κάτι πολύ σημαντικό. Ξένοι έχουν στρωμένες πραμμάτειες με αχρηστα είδη, ένας πουλάει κάτι ξεπλυμένες ζωγραφιές με τραγικά ηλιοβασιλέματα. Αυτοκίνητα καλογυαλισμένα τό΄να πίσ΄απ΄τ΄άλλο, λεωφορεία που μουγκρίζουν βγάζοντας σκοτεινούς ατμούς, τρόλευ. Αηδιάζει. Χώνεται σ΄ένα σκοτεινότερο στενό και αλλάζει δρομολόγιο προς τα Πετράλωνα.

- Μπα, σα τα χιόνια. Καιρό έχουμε να σε δούμε. Πώς έτσι;
- Δε ξέρω, μού΄ρθε.
- Έλα πάνω.

Της αφήνει με το έμπα εκατό euro στο κομοδίνο.
- Πάντα γαλαντόμος. Μακάρι νά΄χα μερικούς ακόμα πελάτες σα κι εσένα.
Της χαμογελάει σα να του σηκώνει ένα βίντσι τα χείλια.
- Άκεφος είσαι. Τί κουβαλάς στην καρδιά;
- Μυρμήγκια. Στην εξοχή ήμουνα.
- Έλα, ξάπλωσε, θα σου περάσουν όλα.

Χύνεται το μεγάλο σώμα του στο κρεβάτι και στηλώνει τα μάτια στο ταβάνι.
- Άντρακλά μου εσύ...
- Κοίτα, αν μπορούσαμε να μη μιλάμε...
- Όπως θέλει τ΄αγόρι μου.

Τζίφος. Δε μπορούσε. Δεν έφταιγ΄εκείνη, κάτι μέσα του που τον κοίταγε μ΄ένα μάτι ειρωνικά. Η γυναίκα του χαμογελάει φιλικά και τον χαϊδεύει στο μέτωπο. Κάτι πάει να του πει, ακουμπάει την παλάμη του στο στόμα της.
- Σσς..., άστο.

Σηκώνεται κι αρχίζει να ντύνεται. Τον κοιτάει εκείνη, πάει να του δώσει πίσω τα λεφτά.
- Αστειεύεσαι; Ήσουν πάντα φίνα μαζί μου, απόψε όμως, κάπως είμαι...

Περπατάει πάλι χωρίς να ξέρει που πάει. Τον πηγαίνει όμως ο άλλος από μέσα του κι απ΄τα Πετράλωνα βρέθηκε στου Ψειρρή. Όχι απλά εκεί αλλά σε συγκεκριμένο σημείο και περνώντας από ένα μπαράκι, τη βλέπει. Κάθεται με δυό άλλα νέα αγόρια και μιά που της μοιάζει πολύ. Μπερδεύεται, κάνει να συνεχίσει, αλλά ο άλλος μέσα του τον φρενάρει. Το γρήγορο μάτι της τον είδε. Μένει άγαλμα γιά μιά στιγμή. Την επόμενη τινάζεται πάνω και βγαίνει έξω τρέχοντας.
- Δε το πιστεύω! Δε το πιστεύω, εσύ, εδώ; Στάσου, περίμενε να πω αντίο κι
έφτασα.
Οι άλλοι γυρίζουν και τον κοιτάν παραξενεμένοι. Τραβιέται στο πλάι.
Τον αγκαλιάζει και νιώθει ένα άλλο σώμα απ΄αυτό που ήξερε. Σα μαλακό, σα παραλυμένο, που κάπου αλλού βρίσκεται.
- Μού΄λειψες. Δε παραξενεύτηκες που δε σε πήρα καθόλου;
- Δε ξέρω.
- Νόμισες πως δεν ήθελα να σ΄ενοχλήσω, δεν ήταν όμως αυτό. Με πλησίασαν και με ρωτούσαν γιά σένα...
Δαγκώνεται ο Παναής. Σφίγγει το σώμα του και την τραβάει γρήγορα σ΄ένα στενό. Κοιτάζει γύρω του νευρικός. Αυτό δε τό΄χε υπολογίσει. Τη χώνει σε μιά μισάνοιχτη πόρτα και σκάζει μύτη έξω. Περιμένει, τίποτα, ψυχή.
-Κάτι έχεις κάνει. Τί;
- Τίποτα. Με θέλουν γιά παλιές ιστορίες.
Την κοιτάζει και τα μάτια του είναι κουρασμένα αλλά αστράφτουν.
- Είμαι σα χίλια κιλά απόψε. Μείνε μόνο μαζί μου...
- Δε σε πήρα γιατί φοβήθηκα μη παρακολουθούν το κινητό.
- Καλά έκανες. Το δικό μου είναι σε άλλο όνομα. Νεφέλη (επιτέλους, είπε τ΄όνομά της), σ΄εμπιστεύομαι. Τό΄χω κι ανάγκη να σ΄ εμπιστευτώ. Μη φοβάσαι, δεν έχω κάνει κάτι που να με τρομάζει. Και να με βρούνε, δεν έχουν τίποτα να μου φορτώσουν, μονάχα μου τη δίνει όταν με ψάχνουν. Από μικρό παιδί τό΄χα αυτό. Έλα, θα πάρουμε ταξί και θα πάμε κάπου ήσυχα να μιλήσουμε. Μπορείς;

Το ταξί τους άφησε σε μιά σκοτεινή παραλία με κλειστά μαγαζιά. Κάθησαν δυό βήματα από τη θάλασσα και τά΄βγαλε όλα. Όλα, από την αρχή. Ακόμα και την ημερομηνία που γεννήθηκε της είπε, ξαλάφρωσε. Σα νά΄ταν η πρώτη φορά που ήρθε κοντύτερα στους άλλους αυτού του κόσμου. Η Νεφέλη τον άκουσε χωρίς να πει τίποτα, χωρίς να ρωτήσει τίποτα.
- Δεν έκανα λάθος μαζί σου, αξίζεις, της είπε τρυφερά.
- Ούτε κι εγώ με σένα. Είμαι κοντά σου. Θα στηρίξω.
- Ο δρόμος τελειώνει όμως μανίτσα μου, εδώ τελειώνει...
Τινάχτηκε.
- Τελειώνει, τί; Εμείς;
- Όχι, εγώ. Εσύ θα συνεχίσεις.
- Δε το πιάνω. Πες μου!

Ο Παναής κοίταξε πέρα, μέσα στο σκοτεινό της θάλασσας κι είδε την πέτρα να χοροπηδάει στα νερά λάμποντας.
- Κοίτα εκεί. Βλέπεις;
- Όχι. Τί;
- Τίποτα. Κάτι μου φάνηκε πως είδα. Έλα να περπατήσουμε λίγο. Πάρε πρώτα ότι
έχω πάνω μου.
Άδειασε τις τσέπες του όλες κι αράδιασε μερικά πραμματάκια μπροστά της (στο τέλος αυτής της ιστορίας παρατίθεται λεπτομερής κατάλογος των προσωπικών αντικειμένων του),
- Κι αυτό το μασούρι (ένα μάτσο χρήματα πιασμένα μ΄ένα λαστιχάκι).
- Δε καταλαβαίνω γιατί το κάνεις αυτό...
- Κοίταξε, Νεφέλη, θέλω να σου ζητήσω μιά χάρη. Να κάτσουμε κάτω απ΄αυτό
το πεύκο και να ξαπλώσω στο χώμα... Έλα, να σε φιλήσω.

Έχωσε το πρόσωπό του μέσα στις ρίζες των μαλλιών της και τη μύρισε βαθιά. Της φίλησε τα δυό απορημένα μάτια της και δε την άφησε να συνεχίσει. Ξάπλωσε δίπλα της κι ένα κόκκινο χρώμα άρχισε να τον καλύπτει.

Κράτα με.

Το χέρι της χάθηκε μέσα στη μεγάλη παλάμη του. Της το έσφιξε γερά καθώς το αίμα άρχισε να κοχλάζει μέσα στις αρτηρίες του και τον έβαψε βυσινιό.

-Φρόντισε, σε παρακαλώ, να καώ.
-Μηηη... ούρλιαξε εκείνη.

Ένα τίναγμα και το πρόσωπό του άλλαξε διάταξη. Τ΄αριστερό του φρύδι συσπάστηκε, σα να το χτύπησε ρεύμα ηλεκτρικό, και κατέβηκε στραβά προς τα κάτω, το γκρίζο μάτι του θόλωσε και ανεβοκατέβηκε φρενιασμένο, το μάγουλό του φούσκωσε και σα κυματάκι μετακινήθηκε και καβάλλησε το δεξί, το στόμα του γύρισε τη μιά του άκρη προς τα πάνω, η γλώσσα πήγε να βγει έξω, αλλά τη συγκράτησε (ήθελε να περιωρίσει την παραμόρφωση, από ντροπή γιά κείνη).
Ένα τίναγμα ακόμα, ένα μαύρο υγρό που κύλησε απ΄το στόμα του, ένας αναστεναγμός και, αυτό ήταν. Το μεγάλο σώμα έμεινε ακίνητο κι η πέτρα βούλιαξε στο βυθό της σκοτεινής θάλασσας.

Έτζι, μ΄αυτόν τον τρόπο, στις 6:οο του πρωινού της 7ης Απριλίου του 2009, τέλειωσε τις μακριές του ημέρες ο πρώην νταής, Παναής Αλτσίτζογλου, που είδε το φως του ήλιου σε μιά φτωχογειτονιά της Πόλης, εν έτει 1899.
Τελείωσε κρατημένος από τα χέρια της Νεφέλης, ενός νέου κοριτσιού, φτιαγμένου από αέρα και φως, που ανήκε σ΄ένα κόσμο που αυτός ποτέ δε τον γούσταρε. Ίσως και γι αυτό το λόγο να πέρασε στην άλλη διάσταση χαλαρός κι ανάλαφρος...

ΥΓ. Και κάτι ακόμα. Οι λέξεις τρίβονται, ξεφτίζουν και χάνουν το πραγματικό νόημά τους. εξαιτίας της λήθης και της ανοησίας μας. Να θυμάστε ότι νταής δε σήμαινε αυτό που νομίζουμε σήμερα. Ελπίζω ότι η περίπτωση αυτού του μοναχικού ανθρώπου να σας έπεισε λίγο γι αυτό.

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΝΤΑΗ, Παναή Αλτσίτζογλου

κουτάκι μικρό από σουλφαμίδες του 1940 με λευκοπλάστες και γάζες,
τέσσερα λαστιχάκια,
εισιτήριο λεωφορείου ,
τρία κλωνάρια κανέλας,
πορτοφόλι με κάρτες, άσχετα χαρτιά και αποδείξεις, μιά οικογενειακή φωτογραφία που τον έδειχνε να κάθεται στα γόνατα του μουστακαλή πατέρα του και μιά πολύ σοβαρή μάνα,
ένα μαραμένο γαρύφαλο,
ένας μικρός δίκοπος κόφτης,
ένα μικρό αντικείμενο με μιά λαμίτσα παραβίασης κλειδαριών,
ένα διπλωμένο χαρτάκι που έγραφε: «Με ρώτησες αν σ΄αγαπώ καθόλου• ναι, σ΄αγαπάω! – όποτε χρειαστείς κάποια βοήθεια, σφύρα μου. Θαρθώ – με τον τρόπο μου. Μη το ξεχνάς – Π.Α.

Το 8 και το 9 ήταν τυλιγμένα, το καθένα τους, σ΄ένα χαρτάκι που έγραφε, «γιά ξεφόρτωμα».
________________________________________

ΜΙΚΡΕΣ- ΠΛΑΓΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΚΛΙΠΟΝΤΑ ΠΡΩΗΝ ΝΤΑΗ ΠΑΝΑΗ ΑΛΤΣΙΤΖΙΟΓΛΟΥ

Τρεις μέρες είχα πέσει σε μιά σκοτεινή τρύπα κι έλεα, πώς να τελειώσω τη ζωή αυτού του μοναχικού ανθρώπου; Σαν υπνοβάτης ήμουνα. Μου μίλαγαν και δεν άκουα. Δεν ήταν ότι βιαζόμουν να τελειώσω την ιστορία. Ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος έκατσε ξαφνικά μέσα μου και, βαρύς όπως ήταν, με τραβούσε προς τα κάτω, χωρίς τελειωμό. Κάτι άλλο που ήταν καινούριο γιά μένα, αλλά με μπέρδευε κιόλα, ήταν ότι, γιά πρώτη φορά μιά φιγούρα που πλάστηκε στο κεφάλι μου, μού΄παιζε κρυφτό. Τον οδηγούσα, νόμιζα, τον πήγαινα αλλά και με πήγαινε. Όταν έκλεινε τα παραθυρόφυλλά του, όπως μέσα στο λεωφορείο της επιστροφής, δε μπορούσα καθόλου να φωτίσω μες το κεφάλι του και να δω.

Κάποια στιγμή, θυμήθηκα ένα παλιό νουνό που είχα, ένα ανθρωπάκι μάλαμα. Μοναχικός ήταν κι αυτός και παντρεμένος με τη Μικρασιάτισσα θεία μου που, γιά διάφορους λόγους, δε την πήγαινα. Όλο του κολλούσε και τον πίεζε, ενώ αυτός έπλεε σε γαλήνιες (;) θάλασσες αφηρημάδας.
Όταν μεγάλωσα, εξαφανίστηκα και χαθήκαμε. Κάποια φορά τον βρίσκω που παραθέριζαν στην Αγία Τριάδα, στη Σαλονίκη. Είχε πάει λίγο πιό πέρα απ΄τους άλλους που θαύμαζαν το ηλιοβασίλεμα, είχε γυρίσει την πλάτη του στη θάλασσα και κοιτούσε προς το κενό, πάνω σε μιά ψάθινη πολυθρόνα.
Πήγα κοντά του, χαμήλωσα, τού΄πιασα το χοντρό του γόνατο.
- Πώς πάει, νουνέ;
- Κωστάκι, βαρέθηκα, κουράστηκα. Δε θέλω άλλο…
Τον επόμενο χρόνο έφυγε γιά πάντα.

Μετά, θυμήθηκα μιά παλιά ζωγραφιά που είχα κάνει και την είχα βαφτίσει ”Εγκέπ” (εγκεφαλικό επεισόδιο). Παρίστανε ένα λαϊκό μπεχλιβάνη τη στιγμή που παθαίνει νταμπλά, ενώ έκανε κατορθώματα σ΄ένα δρομάκι της οδού Αθηνάς, στην πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.
Χρόνια πολλά αργότερα, ανακάλυψα τον Francis Bacon (http://en.wikipedia.org/wiki/Francis_Bacon_(painter) και έμεινα άπνους. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια ζωγραφική και τόσο πόνο. Τα παραμορφωμένα πρόσωπα του που έδειχναν το απομέσα των ανθρώπων, κόλλησαν με το «Εγκέπ» και μιά τέτοια αιτία θανάτου μου κάθησε σα πολύ λογική στην ηλικία του Π.Α.

Τον οδήγησα στον παλιό του γνώριμο, το νεκρό Σάκη Μ. που ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο και φίλος μου. Η συνάντησή τους κάτι του έκανε μέσα του. Το κατάλαβε ή όχι, δε ξέρω. Το ότι τακτοποίησε κάποια πρακτικά θέματα στην Τράπεζα κι έγραψε ένα γράμμα, άγνωστου περιεχομένου, στο φιντάνι του, δείχνει πως είχε ήδη πάρει κάποιες αποφάσεις.

Σας διαβεβαιώνω ότι δε ξέρω γιατί επισκέφτηκε μιά γυναίκα γιά πληρωμένο έρωτα, μπορώ όμως να καταλάβω γιατί δε μπόρεσε να λειτουργήσει.
Στη συνέχεια, κάτι μέσα του τον οδήγησε εκεί που σύχναζε το κορίτσι από αέρα και φως. Τον πήγε εκεί γιατί ένιωθε πολύ έρημος. Φαίνεται πως αυτή η ιστοριούλα μαζί της, κάτι του έκανε επίσης, αλλά η καρδιά του δεν ένιωθε πιά. Έτσι τουλάχιστο νόμιζε. Της ανοίχτηκε γιά να μη την τυραννάγαν ερωτηματικά όταν θά΄φευγε, έκανε δηλαδή το αντίθετο απ΄αυτό που συνηθίζουν οι άντρες. Τιμή του. Μετά, δεν απόμενε πιά παρά το χέρι της και η ηλεκτρική επίθεση στο κεφάλι του.

Μου είναι κατανοητό ότι η ιστορία του Παναή Αλτσίτζογλου φαίνεται μελαγχολική και μαύρη. Γιά μένα δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πλήρης ημερών και εμπειριών. Είχαν δει πολλά τα μάτια του και αυτά τα χλιαρά που μπεμπέκιζαν γύρω του, δε τού΄λεγαν τίποτα. Δεν ήταν μισάνθρωπος, δεν ήταν ότι δε καταλάβαινε τον κόσμο και την τωρινή ζωή. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ! Νέτα και σταράτα. Μα, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς, παρουσιάστηκε στη ζωή του αυτό το νέο κορίτσι που...που, τί; Να έκανε τί, μαζί της; Το χάσμα ήταν αγεφύρωτο κι ο έρωτας και η δροσιά δε φτάνουν γιά να καλύψουν όλα τα κενά. Βέβαια, δε διευκρινίστηκε αυτό το «το κορίτσι ανήκε σ΄ένα κόσμο που αυτός ποτέ δε τον γούσταρε». Πολύ απλά, η Νεφέλη προέρχονταν από μιά τακτοποιημένη, «δήθεν» αστική τάξη. Τί δουλιά είχε αυτός με τέτοια; Πλήξη αφόρητη. Ας μη κοροϊδευόμαστε.

Έτζι, η πρώην φθοροποιός μηχανή αφέθηκε να τερματίσει στα χέρια της, ξέροντας πως δε θα τον ξεχνούσε ποτέ, αλλά και ξέροντας πως εκείνη θα συνέχιζε τη ζωή της εκεί που έμαθε. Ο ίδιος, έφυγε απόλυτα ικανοποιημένος και, ευτυχώς, που δε πρόλαβαν να τον «σώσουν»...

Ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του κειμένου το elkibra-rebetiko.blogspot.com και ιδιαίτερα τον κύριο Κώστα Λαδόπουλο.

ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ- ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

ΔΟΞΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ

Οι δοξασίες, οι παράξενες διηγήσεις, οι διάφορες συνήθειες της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, τα όνειρα, εμφανίζονται και έχουν τη θέση τους ως πραγματικά γεγονότα στα οποία ο καθένας πιστεύει ή τα λαμβάνει υπόψη του για τις περαιτέρω ενέργειες στη ζωή του. Έχουν φθάσει σε εμάς μέσα από διηγήσεις ιστοριών, περιστατικών, μύθων, παραμυθιών, τραγουδιών, συμπεριφορών. Οι μυθολογίες και οι λαϊκές διηγήσεις όλων των λαών βρίθουν από «φανταστικά» γεγονότα, παράξενα όντα, ανθρώπους με ιδιαίτερες ικανότητες.

Στην ελληνική αγροτική ζωή συναντούμε κυρίως όσον αφορά τα πρόσωπα, τις νεραϊδες, τα ξωτικά, τις λάμιες, τις ξεραμένες σε διάφορες παραλλαγές. Το κύριο χαρακτηριστικό των νεράϊδων συνίσταται στο ότι ζουν πάντα κοντά σε υδάτινους τόπους (ποταμοί, λίμνες, ρέματα, βρύσες) και είναι πολύ όμορφες. Αν κάποιος τις δει δεν θα πρέπει να τους μιλήσει διότι θα χάσει τη φωνή του, αν όμως κατορθώσει και κλέψει το μαντήλι από κάποια τότε αυτή τον ακολουθεί και γίνεται γυναίκα του. Η συγκεκριμένη ιστορία έχει τόσο έντονα χαρακτηριστικά με συνέπεια να συναντάμε και σήμερα σε επαρχιακά μέρη, ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν να «αιχμαλωτίσουν» μια νεράϊδα και να την παντρευτούν. Σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζονται στα δάση ή σε απόμερα σημεία οι «ξεραμένες» οι οποίες προκαλούν το φόβο, όπως και οι λάμιες. Οι λάμιες αναφέρονται και στα δημοτικά τραγούδια όπου ο ήρωας παλεύει με τη λάμια σε μια προσπάθεια να την αιχμαλωτίσει ή αυτή να τον νικήσει. Πολλές φορές συναντάται στην εκφορά του καθημερινού λόγου με απαξιωτικό χαρακτήρα προς μια κοπέλα προσδίδοντας της χαρακτηριστικά κακίας, πονηριάς και κρυψύνοιας. Σε άλλες τοποθεσίες εμφανίζεται ο αράπης (κυρίως σε πηγάδια και εγκαταλελειμένα σπίτια), ενώ αλλού εμφανίζονται ζώα, κυρίως κριάρια σε διαβάσεις ρεμάτων και χωραφιών.Τέλος είναι γνωστές οι ιστορίες με τα ξωτικά τα οποία έχουν μια απόκοσμη μορφή, αλλά και οι ιστορίες με βρυκόλακες που παρουσιάζονται και στα δημοτικά τραγούδια και είναι κοινές στις δοξασίες πολλών λαών και μάλιστα επιβιώνουν μέσα από μυθιστορήματα και ταινίες στον κινηματογράφο. Μιλώντας για φόβους μέσα στη φύση θα πρέπει να αναφερθεί και η δοξασία που συμβουλεύει κάποιον να μην απαντήσει αν ακούσει το όνομα του ενώ περπατά μόνος μέσα στο δάσος, διότι μπορεί να χάσει τη φωνή του ή να πάθει κάποιο κακό. Αυτό έχει οδηγήσει ορισμένες φορές και σε κωμικοτραγικά περιστατικά, όπως του πατέρα που καλούσε το γιο του μέσα στην νύχτα ο οποίος ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση και εκείνος δεν απαντούσε διότι είχε υπόψη του τη συγκεκριμένη δοξασία. Αποδεικνύει όμως την δύναμη αυτής της πεποίθησης. Κάτι ανάλογο σε πιο θετική παραλλαγή μπορεί να έχει μια προστατευτική χροιά. Διηγείται κάποιος ότι ξεκίνησε νύχτα να πάει από το ένα χωριό στο άλλο και ότι κατά τη διάρκεια της πορείας του τον συνόδευε ένα φωτάκι μέχρι που έφθασε στον προορισμό του. Κοντά σε αυτά αναφέρονται τόποι στους οποίους έχουν συμβεί γεγονότα και έχουν «στοιχειώσει». Σε πολλά μέρη της Ελλάδας οι ντόπιοι δείχνουν έναν τόπο με μια συστάδα βράχων για τους οποίους εξηγούν ότι στην πραγματικότητα είναι μια ανθρώπινη πομπή η οποία συνόδευε μια νύφη και η οποία πέτρωσε. Πολλές φορές μάλιστα προσδιορίζουν τον τόπο αυτό με την ονομασία «στη νύφη». Επίσης σε μέρη όπου υπάρχουν κατεστραμένες ή εγκαταλελειμένες εκκλησίες διηγούνται ότι το βράδυ βλέπουν ένα φως να ξεπροβάλλει μέσα από αυτές ή ακόμα και να κινείται ακολουθώντας μια διαδρομή που συνδέει αυτή την εκκλησία με όλες τις άλλες του χωριού. Πολλές φορές οι διάφοροι τόποι συνδέονται με την εύρεση θησαυρών. Είναι γνωστή η ιστορία όπου κάποιος βλέπει στον ύπνο του να του υποδεικνύεται ένας συγκεκριμένος τόπος όπου εκεί θα βρει μικρά κανατάκια με νομίσματα, συμβουλεύοντας τον όμως να πάει εκεί μόνος και νύχτα. Αν έχει συνοδεία τότε θα βρει τα κανατάκια αλλά θα έχουν μέσα κάρβουνα. Και στην περίπτωση αυτή η πεποίθηση περί της αληθοφάνειας είναι εντονότατη αφού μέχρι πριν από λίγα χρόνια ζούσε ένας γέρος ο οποίος ισχυριζόταν ότι του είχε συμβεί αυτό το περιστατικό και μάλιστα επιδείκνυε και τα κανατάκια με τα κάρβουνα διότι φοβήθηκε να πάει μόνος. Η ιστορία αυτή δεν αφορά μόνο τον ελληνικό χώρο, αφού ο Κάρλο Λέβι στο μυθιστόρημα του «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι» αναφέρει την ίδια δοξασία η οποία υπάρχει σε ένα χωριό της Κάτω Ιταλίας. Μια άλλη ιστορία αφορά την ύπαρξη μιας γουρούνας με επτά χρυσά γουρουνάκια, η οποία είναι κάπου αόριστα θαμμένη και όποιος τη βρει θα γίνει πολύ πλούσιος. Η δοξασία αυτή μπορεί να συνδέεται με τόπους όπου παλιά υπήρχε αρχαία πόλη η οποία εγκαταλείφθηκε ή καταστράφηκε. Φέρνει όμως και στο νου μας την προετοιμασία για την μύηση στα Ελευσίνια μυστήρια, αφού σύμφωνα με την παράδοση ο υποψήφιος για μύηση έπρεπε να θυσιάσει ένα χοιρίδιο ή αργότερα να προσφέρει ένα πήλινο γουρουνάκι.

Ένας άλλος τομέας που έχει να κάνει με παράξενα όντα και ιστορίες αφορά τον χώρο των παραμυθιών. Μέσα σε αυτόν τον χώρο συμπλέκονται μυθολογικά, ιστορικά, ψυχικά στοιχεία και διαμορφώνουν την εξέλιξη του συγκεκριμένου παραμυθιού. Νάνοι, ξωτικά, νεράιδες, βασιλόπουλα και βασιλοπούλες, καλές και κακές μάγισσες, κορίτσια και αγόρια που πεθαίνουν και ανασταίνονται, όλοι αυτοί αποτελούν τους πρωταγωνιστές που συνθέτουν το σκηνικό του παραμυθιού κινούμενοι σε χώρους και χρόνους που δεν έχουν συμβατικά όρια. Ο Χανς και Γκρέτελ, η κοκκινοσκουφίτσα, η σταχτοπούτα, βασιλοπούλες ή βασιλόπουλα που αναζητούν ο ένας τον άλλον αποκαλύπτουν βαθύτατες αρχέγονες ψυχικές καταστάσεις οι οποίες βρίσκουν τα αντίστοιχα αρχέτυπα μέσα μας και γι’ αυτό είναι πάντα ευχάριστες στο άκουσμα τους, αφού πολλές φορές συνοδεύονται από ένα διδακτικό χαρακτήρα. Ίσως γι’ αυτό διαφέρουν από σύγχρονες κατασκευασμένες παιδικές ιστορίες, ο οποίες ενδεχομένως δεν έχουν ως πηγή τους τις βαθύτατες εσωτερικές όψεις του ίδιου του εαυτού μας.

Άλλες ιστορίες συνδέονται με εμφάνιση διάφορων φαινομένων τα οποία δημιουργούν ένα προαίσθημα ή έχουν προφητικό χαρακτήρα και εξηγούνται με την βεβαιότητα της επέλευσης συγκεκριμένου συμβάντος. Τις παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 αρκετοί ισχυρίζονται ότι είδαν στον ουρανό ένα πολύ μεγάλο αστέρι που κάλυπτε όλο τον ουρανό και το οποίο δεν το είχαν ξαναδεί. Οι γέροι αντικρίζοντας αυτό το φαινόμενο αποφάνθηκαν με σιγουριά ότι «θα έχουμε πόλεμο». Την ίδια χρονική περίοδο και μάλιστα την παραμονή της κήρυξης του πολέμου ένας αγρότης σε κάποιο χωριό στη Φθιώτιδα βγήκε στην αυλή του σπιτιού του τη νύχτα. Το σπίτι του ήταν απέναντι από την εκκλησία του χωριού και σύμφωνα με τη διήγηση του είδε τον Άγιο Γεώργιο έφιππο να κάνει κύκλους γύρω από την εκκλησία. Μπήκε μέσα στο σπίτι του, διηγήθηκε το συμβάν στη γυναίκα του και κατέληξε λέγοντας και αυτός ότι «θα έχουμε πόλεμο». Αυτή η επαφή με το επέκεινα και κυρίως μέσα από θρησκευτικές εικόνες λαμβάνει πολλές φορές και τη μορφή μιας προειδοποίησης για θετική ή αρνητική πρακτική. Στο ίδιο χρονικό πλαίσιο με τα ανωτέρω συμβάντα, κατά τη διάρκεια της κατοχής, μια ομάδα ιταλών στρατιωτών είχε στρατοπεδεύσει στο χώρο γύρω από ένα εξωκλήσι. Ένας ιταλός στρατιώτης εκμυστηρεύτηκε σε κάτοικο του παρακείμενου χωριού με σπαστά ελληνικά ότι «αυτό το Άγιο βαράει, βγαίνει τη νύχτα και μας χτυπάει». Ο κάτοικος του χωριού του απάντησε ότι έτσι πράττει αυτός ο Άγιος και ότι θα πρέπει να σέβονται το χώρο όπου βρίσκονται. Παραμένοντας στη διάρκεια της κατοχής, σε μία κωμόπολη της Πελοποννήσου είχαν συλληφθεί μερικοί έλληνες πατριώτες και την επόμενη ημέρα επρόκειτο να εκτελεστούν. Εκείνη τη νύχτα ο γερμανός αξιωματικός που είχε επιφορτιστεί με την εκτέλεση είδε να εμφανίζεται στον ύπνο του ένας γέρος ο οποίος του είπε ότι «αυτό που έχεις αποφασίσει να κάνεις να μην το κάνεις». Το πρωί ο γερμανός πηγαίνοντας για να εκπληρώσει το μακάβριο καθήκον του, πέρασε μπροστά από την εκκλησία και χωρίς σχεδόν να το καταλάβει μπήκε μέσα. Με την είσοδο του σ’ αυτή αντίκρυσε την εικόνα του Αγίου Χαράλαμπου και αμέσως αναγνώρισε τον γέροντα που είχε εμφανιστεί στον ύπνο του. Φυσικά δεν πραγματοποίησε την εκτέλεση και αργότερα, μετά το τέλος του πολέμου, επισκεπτόταν κάθε χρόνο την πόλη αυτή την ημέρα της γιορτής του Αγίου Χαραλάμπους.

Οι επαφές με το υπερφυσικό εκφράζονται πολλές φορές και με μαγικού τύπου πρακτικές ή συμπεριφορές. Είναι γνωστό ότι σχεδόν σε κάθε χωριό υπήρχε μια γυναίκα που ασχολούνταν με μάγια. Η «μάγισσα» γνώριζε να εξηγεί και να λύνει τα μάγια και δεχόταν τις επισκέψεις πολλών κατοίκων των γύρω περιοχών. Κρατούσε μυστικότητα σχετικά με αυτά που έκανε και συχνά εξαφανιζόταν τις νύχτες χωρίς να ξέρει κανείς που πηγαίνει και τι κάνει. Αρκετές φορές οι πράξεις τους θεωρούνταν ψεύτικες, κομπογιανίτικες, αλλά πολλές φορές υπήρχαν δείγματα ενεργειών που προξενούσαν την απορία, το φόβο και δημιουργούσαν ερωτηματικά. Μια παρέα νέων σε ένα χωριό αποφάσισε να παρακολουθήσει τη γυναίκα που ασχολούνταν με τα μάγια κατά τις νυχτερινές της εξόδους για να δουν τι έκανε. Όταν νύχτωσε την είδαν να βγαίνει από το σπίτι της και να πηγαίνει προς την άκρη του χωριού. Υπήρχε σκοτάδι, ο καιρός ήταν καλός, αέρας δεν φυσούσε και οι νέοι αυτοί δεν φοβούνταν παρά έκαναν κι αστεία όπως ήταν κρυμμένοι και παρακολουθούσαν. Η γυναίκα έφθασε σε ένα ρέμα στην άκρη του χωριού και διάβηκε το γεφύρι του. Μόλις η παρέα προσπάθησε να την ακολουθήσει σηκώθηκε πάνω στο γεφύρι ένας πολύ δυνατός ανεμοστρόβιλος δημιουργώντας έναν αδιαπέραστο τείχο αποτρέποντας τους να προχωρήσουν. Φοβήθηκαν πολύ και μάλιστα διασκορπίστηκαν στα πιο κοντινά συγγενικά τους σπίτια, όπου κάποιος από αυτούς διηγήθηκε το περιστατικό. Προφανώς η γυναίκα αυτή είχε αναπτύξει κάποιες πρακτικές απώθησης μέσα από την ιδιαίτερη της πρακτική την οποία εξασκούσε τη νύχτα. Παρεμφερή περιστατικά αναφέρονται για γυναίκες που μαζεύονται και χορεύουν γυμνές στο φως του φεγγαριού κάνοντας διάφορες τελετουργίες. Ένα τέτοιο περιστατικό διηγείται ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημα του «Οι Μάγισσες». . Η χριστιανική θρησκεία εξέβαλε όλα αυτά στο χώρο της αρνητικής μαγείας, φαίνεται όμως ότι οι συγκεκριμένες ενέργειες των γυναικών έχουν να κάνουν ενδεχομένως με πανάρχαιες τελετουργίες γυναικείων τυπικών που αφορούσαν την ιδιαίτερη φύση της γυναίκας.

Μιλώντας για μαγικού τύπου πρακτικές μπορούμε να αναφερθούμε σε «τεχνικές» που έχουν να κάνουν με τα ζώα και με τα φυσικά φαινόμενα. Σε ένα νησί του Αιγαίου οι κάτοικοι «δέναν» τους αητούς για να μην ορμούν στα πρόβατα τους, επίσης όταν έβλεπαν ένα μεγάλο σύννεφο να απλώνεται πάνω στο νησί θεωρούσαν ότι θα προκαλέσει καταστροφές και τότε έπαιρναν ένα μαχαίρι και χάραζαν στο χώμα και με αυτόν τον τρόπο κατόρθωναν να κόψουν το σύννεφο και να το καταστήσουν ακίνδυνο. Σε ένα άλλο νησί, αυτός που προβαίνει στο γνωστό σε όλους μας «ξεμάτιασμα» ταυτόχρονα «βγάζει και τον ήλιο»,προφανώς μια προσπάθεια να αποφευχθεί το κάψιμο του παθόντα από τον ήλιο.

Οι συνομιλίες και η επικοινωνία ζωντανών και νεκρών αποτελεί ένα θέμα αρκετά δημοφιλές στη λαογραφία. Ανατρέχοντας στα δημοτικά τραγούδια επισημαίνουμε το «τραγούδι του νεκρού αδελφού» σύμφωνα με το οποίο ο νεκρός αδελφός θα γυρίσει από τον Κάτω Κόσμο για να εκπληρώσει την δέσμευση που έχει αναλάβει στη μητέρα του και να της φέρει την αδελφή του που βρίσκεται παντρεμένη στα ξένα και αυτή ζητά να τη δει. Είναι συγκλονιστικός ο διάλογος με τον νεκρό αδελφό όπου εκφράζονται απορίες για την εμφάνιση του. Αλλά υπάρχουν και διάλογοι με το χάρο για να αφήσει τους νεκρούς να επιστρέψουν στον κόσμο των ζωντανών.

Στα ταφικά έθιμα διακρίνουμε επίσης μια διάσταση πολύ σημαντική κυρίως στα όσα έχουν να κάνουν με την προπομπή του νεκρού για το ταξίδι του. Ο νεκρός έχει στο στόμα του ένα νόμισμα ή κρατά στα χέρια του χρήματα. Από τα βάθη της μυθολογίας προέρχεται αυτή η εικόνα αφού ο νεκρός θα πρέπει να πληρώσει το βαρκάρη που θα τον περάσει από τον ποταμό που οδηγεί στον Άδη. Όταν εξέρχεται από το σπίτι κάποιος σπάει ένα πιάτο ή ένα κεραμίδι υποδεικνύοντας έτσι την απελευθέρωση του μέρους εκείνου του ανθρώπου που αποτελεί την ουσία του και το οποίο παραμένει αθάνατο. Αυτός ο συμβολισμός φαίνεται να υπάρχει και στις παραδόσεις άλλων λαών. Στην ταινία «Ο Μικρός Βούδας», ο βουδιστής μοναχός σπάει την κούπα με το τσάι και αυτό χύνεται στο πάτωμα υποδεικνύοντας έτσι το μέρος που δεν καταστρέφεται. Κατά την επιστροφή των συγγενών από την κηδεία τοποθετείται στο δωμάτιο του νεκρού ένα καντήλι και όλοι κοιτάζουν μήπως πλησιάσει κάποιο έντομο στην άκρη του. Θεωρούν ότι αυτή είναι η ψυχή του νεκρού που τριγυρνάει ακόμα σε γνώριμους χώρους και έρχεται να πιει από το λάδι του καντηλιού. Σε αυτό το περιστατικό αναφέρεται και το διήγημα του Παπαδιαμάντη «Μια Ψυχή» στο οποίο περιγράφεται ακριβώς αυτή η συνήθεια.

Όλα αυτά τα γεγονότα, οι δοξασίες, οι συνήθειες και τα έθιμα υποδεικνύουν μια στενή σχέση με την τελετουργική-ψυχική προσέγγιση του ανθρώπου με τον κόσμο που τον περιβάλλει – ορατό και αόρατο. Αγγίζει λεπτές πτυχές του βαθύτερου πυρήνα του και προσδιορίζει μια διαδικασία μέθεξης που έχει να κάνει με το άγνωστο και το ανεξήγητο που παίρνει διάφορες μορφές, από την πιο ιερή μέχρι την πιο βέβηλη. Η προσέγγιση και μελέτη αυτών των καταστάσεων πρέπει να πραγματοποιείται προφανώς χωρίς προκαταλήψεις, αλλά με σεβασμό, δεδομένου ότι κάποιος που βιώνει μια τέτοια κατάσταση τη θεωρεί ως πλήρως φυσιολογική θεωρώντας ότι έχει σχέση με τη λειτουργία του κόσμου. Ταυτόχρονα αυτές οι καταστάσεις βοηθούν σε μια πιο ολοκληρωμένη μελέτη της ιδιοσυγκρασίας του καθενός αφού αγγίζουν λεπτές καταστάσεις της συνείδησης.

Νίκος Δανιήλ

ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ : " ΝΟΜΙΖΑΝ" - ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ

ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ
«ΝΟΜΙΖΑΝ» ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΩΔΩΝΗ

Το βιβλίο του Νίκου Χριστοφορίδη «Νόμιζαν» είναι το δεύτερο βιβλίο του και αποτελείται από επτά διηγήματα. Κύριο χαρακτηριστικό των διηγημάτων αυτής της συλλογής αποτελεί το βαθιά ανθρώπινο στοιχείο μέσα από καταστάσεις χαράς, λύπης, αγωνίας, αναπόλησης, προβληματισμού. Ταυτόχρονα μια κοινωνική κριτική που άλλοτε δίνεται με μια δόση ειρωνίας και άλλοτε με χιούμορ, όπως κυρίως εμφανίζεται στο διήγημα «Το θαύμα». Οι χαρακτήρες καθημερινοί, ανθρώπινοι που περιγράφονται με καθαρότητα και σαφήνεια από τον συγγραφέα αποδίδοντας το ώριμο γλωσσικό και εκφραστικό ύφος του συγγραφέα. Ξεχωρίζουν τα διηγήματα «Ο Αστροναύτης», που αποτελεί μια αναζήτηση του θείου μέσα στο ατέλειωτο σύμπαν και «Ο Εργολάβος» για τη βαθιά ανθρώπινη συνειδητοποίηση καταστάσεων και δραματικής έκφρασης της απελευθέρωσης του ήρωα από μια ζωή που στηρίχθηκε σε μάλλον ψεύτικες εικόνες.

Νίκος Δανιήλ


Επίσης από τις εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ κυκλοφορούν τα βιβλία:

• Στη σειρά ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ:
1. Γιώργος Κατσούλας «Ψυχή από Ατσάλι»
2. Μάνος Παναγόπουλος : « Πρόκειται περί λάθους»
3. Χάρης Κανδηλώρος : « Το Πέρασμα-τρία Μονόπρακτα»

• Στη σειρά Μυθιστόρημα και ποίηση:
Βασίλης Δ. Φούκης : « Όνειρα και τρικυμία- κουλτούρα και νοσταλγία». Ένα μυθιστόρημα από τη ζωή των βλάχων της Ηπείρου. Συνοδεύεται από μια δεύτερη ενότητα με τίτλο « Η φλογέρα του πόνου», που όπως τονίζει ο συγγραφέας αποτελούν «ποιήματα της ανθρωπότητας και της πατρίδας, της αγάπης και της φύσης, της βιοπάλης και της ξεννιτιάς, της χαράς και της λύπης, της στάνης και του χωριού».

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΣΑ- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ

«Δαμάτερ, μη τηνός εμίν φίλος, ος τοι απεχθής, είη μηδ’ ομότοιχος: εμοί κακογείτονες εχθροί» (νεοελλ. μετ. «Ω Δήμητρα, φίλος μου να μην είναι αυτός, που εσύ απεχθάνεσαι, ούτε να συνορεύει μαζί μου. Οι εχθροί οι δικοί σου και της Γης, κακοί γείτονες είναι»).
Καλλίμαχος, εις Δήμητρα, στ.116-117 «ο μύθος του Ερυσίχθονα», Cambridge University Press 1984

Θα ήθελα σε αυτήν την σύντομη εισήγηση να αναφερθώ στην πληθώρα θεμάτων, προσεγγίσεων και παραδειγμάτων που προκύπτουν από την σύγχρονη τέχνη και τη σχέση της με τη Φύση και το Περιβάλλον, αρθρώνοντας μια περιληπτική πρόταση για μια μεθοδολογία καινοτόμα της Διδακτική της Τέχνης στο Ελληνικό σχολείο, με αφορμή τη λειτουργικότητα των μέσων του οπτικού πολιτισμού (visual culture) η οποία πιστεύω ότι μπορεί κι αναδείκνύει τον συνδετικό κρίκο που ενώνει τα παραπάνω στη συνείδηση του ανθρώπου, προς την κατεύθυνση της αρμονικής συνύπαρξής.

Θα ξεκινήσω λοιπόν, παραθέτοντάς σας ορισμένα δεδομένα σχετικά με μία συγκεκριμένη επίπτωση του σύγχρονου πολιτισμού στο οικοσύστημα καθώς, όπως θα δείτε στη συνέχεια, το μόνο σίγουρο είναι πως οι προσπάθειες του σημερινού ανθρώπου να εναρμονίσει την καταναλωτική του συμπεριφορά με τη Φύση έχουν αποτύχει ή δεν επαρκούν. Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να λειτουργεί ως ένας νέος Ερισύχθων που εμπορεύεται τα τέκνα του και το μέλλον αυτών προκειμένου να συνεχίσει να καταναλώνει ο ίδιος διασκεδάζοντας έτσι την απληστία του.
Αυτό βέβαια δεν είναι καινούρια διαπίστωση. Το φωνάζουν χρόνια τώρα οι αμέτρητες στατιστικές έρευνες που γίνονται με διάφορετικούς σκοπούς, όπως επίσης και οι επιστημονικές κοινότητες που ασχολούνται με τη μελέτη του οικοσυστήματος, αλλά κυρίως, το ζούμε όλοι μας καθημερινά στην ποιότητα της ζωής μας που διαρκώς φθίνει.
Μία έρευνα λοιπόν, που ανακοινώθηκε στο Λονδίνο, από το Διεθνές Ινστιτούτο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (International Institute for Environment and Development – IIED), αναφέρει ότι το έτος 1965 παγκοσμίως χρησιμοποιήσαμε 100 χιλιάδες τόνους χαρτιού, ενώ το 2000 φτάσαμε να χρησιμοποιούμε 300 χιλιάδες τόνους ετησίως. Οι προβλέψεις λένε πως με αυτούς τους ρυθμούς κατανάλωσης χαρτιού, την επόμενη δεκαετία, δηλαδή αυτή που ήδη διανύουμε, θα ξεπεράσουμε τις 400 χιλιάδες τόνους χαρτιού ετησίως.

Οι αριθμοί αυτοί δείχνουν κάτι σημαντικό και μας βοηθούν να κάνουμε μια ορθολογικότερη αναγνώριση του πεδίου που δραστηριοποιούμαστε και που μας αφορά σε σχέση με τα νέα μας τεχνολογικά εξελιγμένα εργαλεία.
Παρότι λοιπόν, η ψηφιακή τεχνολογία κατά τη δεκαετία του ’90 ήταν το κλειδί της οικονομικής ανάπτυξης των περισσότερων χωρών και ως εκ τούτου παράγοντας μεγάλων αλλαγών, η κατανάλωση χαρτιού φαίνεται ότι αυξήθηκε ραγδαία αντί να μειωθεί με ανεπανόρθωτο κόστος για το περιβάλλον.

Άραγε αναρωτιέται κανείς, μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε χαρτί με αυτούς τους ρυθμούς;
Κάποιος βέβαια θα πει ότι η ανακύκλωση είναι η λύση, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ανακυκλώσουμε τα πάντα, το 100% δηλαδή από τα χρησιμοποιημένα μας χαρτιά για πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ότι χρειάζονται τεράστιες ποσότητες ενέργειας προκειμένου να ανακυκλώσουμε όλον αυτόν τον όγκο που δημιουργούμε καθημερινά, αλλά ακόμη κι αν μπορούσαμε, θα δημιουργούσαμε στη Φύση και τους εαυτούς μας ένα επιπλέον μεγάλο πρόβλημα...

Μόλις το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού σήμερα φαίνεται ότι καταναλώνει το 87-90% του χαρτιού που απαιτείται για την παραγωγή εκτυπώσεων και γραπτών εντύπων ανά τον κόσμο. 150 δισεκατομύρια εφημερίδες πωλούνται κάθε χρόνο και σε αυτόν τον αριθμό δεν συγκαταλέγεται ο περιοδικός τύπος που χρησιμοποιεί καλύτερης ποιότητας χαρτιά για εκτυπώσεις, όπως γυαλιστερό, glossy κλπ.
Φανταστείτε επίσης, τι ποσότητα από μελάνια καταναλώνουμε για όλες αυτές τις εκτυπώσεις.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής καταναλώνουν το 33% του χαρτιού παγκοσμίως, η Κίνα έρχεται δεύτερη στην κατανάλωση με 13%, έπειτα η Ιαπωνία με 11% ενώ οι Ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία- Ηνωμένο Βασίλειο- Γαλλία- Ολλανδία και Βέλγιο καταναλώνουν το 30% . Η Ινδία παρόλο που είναι η δεύτερη σε πληθυσμό χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα, το 2001 είχε πάνω από 1 δις πληθυσμό, μοιάζει εδώ πολύ μικρή σαν ποσότητα... Μόλις που φτάνει το 1%.
Και σκεφτείτε ότι στην πραγματικότητα ακόμη ΔΕΝ γνωρίζουμε πόσο χαρτί καταναλώνεται σήμερα και ούτε είναι αυτό εφικτό να φανεί μέσα από κάποια έρευνα.

Ένας άνθρωπος, λοιπόν, φαίνεται να χρησιμοποιεί κατά μέσο όρο 180 κιλά χαρτί το χρόνο, αριθμός που αντιστοιχεί σε 500 γραμμάρια (μισό κιλό δηλαδή) την ημέρα, από τα οποία τα 200 γραμμάρια αφορούν μόνο τα απλά χαρτιά εκτύπωσης Α4.
Για να παράγουμε 1 τόνο τέτοιου χαρτιού χρειάζονται 2,5 μεγάλα δέντρα, πόσο μεγάλα όμως δεν διευκρινίζεται... Και όλοι ξέρουμε ότι τα μεγάλα δέντρα δεν πραγματώνουν το μέγεθός τους αυτό από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε χαρτί εκτύπωσης χρειαζόμαστε 786 εκατομύρια δέντρα το χρόνο.

Από ένα δέντρο παράγονται 80.500 χαρτιά Α4. Το χαρτί Α4 ζυγίζει 80 γραμμάρια το τετραγωνικό που αντιστοιχεί σε 5 γραμμάρια για κάθε φύλλο χαρτιού.
Οι παραπάνω έρευνες ξεκίνησαν να γίνονται στη Βρετανία το 1996 επειδή ενδιέφεραν την Βρετανική εταιρεία τηλεφωνίας. Η συγκεκριμένη εταιρεία έφτασε τότε να χρειάζεται 27.000 τόνους χαρτί το χρόνο μόνο για να εκδόσει τον ετήσιο κλασικό τηλεφωνικό κατάλογο με τα στοιχεία των συνδρομητών της. Είχε 6 εκατομύρια συνδρομητές καταχωρημένους σε 4 τόμους από 3.600 σελίδες ο καθένας. Το κόστος άγγιξε τα 10 εκατομύρια στερλίνες και αφού αυτό ήταν ένα έντυπο δωρεάν διανομής αντιλαμβάνεστε ότι δεν γινόταν να συνεχίσει να εκδίδεται με τον ίδιο τρόπο. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος κι έτσι απευθύνθηκαν στον κο Έιτσι Κόνο, σχεδιαστή γραμμάτων όπως θέλει να αποκαλείται ο ίδιος, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω σαν επισκέπτη καθηγητή στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Κιτακιούσου της Ιαπωνίας όπου έκανα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου το 2008.
Ο κος Κόνο λοιπόν τι έκανε; Το αυτονόητο! Μίκρυνε ελαφρώς τα γράμματα αρχικά και τα έκανε και πιο ωραία στην εμφάνιση μειώνοντας με αυτόν τον τρόπο το χώρο που καταλάμβαναν στη σελίδα κατά 10%. Διαπίστωσε επίσης, ότι υπήρχε η δυνατότητα να μειωθούν κι άλλο βελτιώνοντας την οπτική τους και φτάνοντας τη μείωση του χώρου που θα καταλλάμβαναν έως και το 12-15%.
Στη συνέχεια, παρατήρησε ότι υπήρχαν στο προηγούμενο έντυπο πολλές λευκές γραμμές που λειτουργούσαν ως κενά μεταξύ των στοιχείων και τις μείωσε κι αυτές. Τέλος, αφαίρεσε τις διευθύνσεις γιατί θεώρησε πως αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά να βλέπεις σε έναν τηλεφωνικό κατάλογο είναι κυρίως τους τηλεφωνικούς αριθμούς των συνδρομητών! Και έτσι, πέτυχε να μειωθούν 1000 σελίδες από κάθε τόμο με αποτέλεσμα από 4 οι τόμοι να γίνουν 3 και ελαφρώς πιο λεπτοί.

Το παράδειγμα του κου Έιτσι Κόνο το αναφέρω και είναι σημαντικό επειδή ο ίδιος είναι ξεχωριστή περίπτωση στο χώρο του σχεδιασμού γραμμάτων, αλλά όμως και για έναν άλλο λόγο. Ο ίδιος λέει ότι δεν δημιουργεί αλλά βελτιώνει ότι άλλοι πριν από εκείνον έχουν δημιουργήσει. Δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη αλλά ένα είδος κατασκευαστή. Και αυτό το κάνει συνειδητά θεωρώντας ότι δεν είναι απαρραίτητο να συνεχίσουμε να προσθέτουμε στο περιβάλλον μας αντικείμενα και στοιχεία αλλά αρκεί μόνο να τελειοποιήσουμε αυτά που έχουμε ήδη στα χέρια μας. Χρησιμοποιεί πάντα σαν μέτρο στη δουλειά του την έννοια της βιωσιμότητας ή αλλιώς βιώσιμης ανάπτυξης (sustainability ή sustainable development όπως αναφέρεται ο όρος στα Αγγλικά).
Έχει «βελτιώσει» έτσι, αρκετά πράγματα μέχρι τώρα μέσα από την επαγγελματική του δραστηριότητά. Ξεκινώντας από τα λογότυπα δημοφιλών επιχειρήσεων και ιδρυμάτων όπως εκείνα του Royal Academy of Arts και της Tate Gallery στο Λονδίνο, έφτασε να δημιουργήσει την πρώτη οικολογική γραμματοσειρά για Η/Υ που ονομάζει Meiryo (στα Ιαπωνικά σημαίνει καθαρότητα, διαύγεια,) την οποία αγόρασε η Microsoft και την διανέμει δωρεάν μαζί με τα Windows Vista.

Η εν λόγω γραμματοσειρά είναι οικολογική, αφενός επειδή είναι σχεδιασμένη για να καταλαμβάνουν τα γράμματά της λιγότερο χώρο στα έντυπα αλλά και γιατί είναι ειδικά σχεδιασμένη ώστε να διαβάζεται καλύτερα σε οθόνες, με σκοπό να μπορεί να αποφευχθεί έτσι η άσκοπη εκτύπωση, ενθαρρύνοντας το λεγόμενο screen reading (μετ. διάβασμα από την οθόνη). Πως τα πέτυχε όλα αυτά θα σας πω κάπως γρήγορα γιατί πιστεύω έχει ενδιαφέρον η απλότητα της σκέψης του.
Σκέφτηκε ότι εφόσον οι οθόνες αποτελούνται από pixels (ψηφίδες φωτοσύνθεσης) αν καταφέρει να χειραγωγήσει ορισμένες από αυτές θα έχει ένα αποτέλεσμα εικόνας στην οθόνη του πιο ελαφρύ σε απόδοση και πιο ευανάγνωστο. Αρχικά, πήρε λοιπόν, την γραμματοσειρά Microsoft Sans Serif, μείωσε κατά ένα δέκατο του χιλιοστού το μέγεθος στα γράμματά της και μετά αύξησε τον όγκο των γραμμών τους ελαφρώς, τα έκανε δηλαδή πιο πλατιά. Στη συνέχεια, σε συνεργασία με το εργαστήριο του David Kindersley στο Κέιμπριτζ (ενός σημαντικότατου σχεδιαστή γραμμάτων και γλύπτη που δεν ζει πια) βρήκε το οπτικό κέντρο του κάθε γράμματος και το μετατόπισε ελαφρώς. Το ανέβασε λίγο κάνοντάς με αυτόν τον τρόπο να διαβάζεται το γράμμα ευκολότερα σε μικρές διαστάσεις και έπειτα, μείωσε και τους κενούς χώρους που αυτό καταλλάμβανε, συσφίγγοντάς τον κάθε χαρακτήρα προς τον εαυτό του. Έθεσε τέλος, στον κάθε χαρακτήρα το ίδιο βάρος και έτσι έφτασε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το σημαντικό για εμάς είναι ότι στη γραμματοσειρά του αυτή συμπεριέλαβε και το Ελληνικό αλφάβητο μαζί με το Λατινικό και τα τρία Ιαπωνικά. Όταν τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό μου είπε πολύ απλά, για ιστορικούς λόγους.

Όπως ανέφερα και προηγουμένως ο κος Κόνο στη δουλειά του θέτει ως κύριο στόχο τη βιωσιμότητα των ήδη υπαρκτών στοιχείων. Και στον ορισμό της βιώσιμης ανάπτυξης αναφέρεται το εξής: «Βιώσιμη είναι κάθε δημιουργική πρακτική που επιλύει τις ανάγκες του παρόντος δίχως να περιορίζει την ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιούν κι εκείνες με τη σειρά τους τις δικές τους ανάγκες».
Όπως καταλαβαίνετε αυτός ο ορισμός όσο ευγενικός κι αν ακούγεται θίγει με ακρίβεια τις σοβαρές ευθύνες που έχουμε όλοι μας απέναντι στη νέα γενιά, δηλαδή στο μέλλον της ανθρωπότητας. Και αναγνωρίζει ότι αν συνεχίσει να βαδίζει ο άνθρωπος με τον ίδιο τρόπο που κάνει μέχρι σήμερα (δίχως να σέβεται την ύλη που καταναλώνει) θα φτάσει κάποια στιγμή που δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, ενδεχομένως ούτε καν τις βασικές του ανάγκες, θέτοντας έτσι στο μέλλον και την ύπαρξή του σε άμεσο κίνδυνο.
Κατά τον παραπάνω ορισμό, ο άνθρωπος, έχει δημιουργήσει τον πολιτισμό του κι αντιλαμβάνεται την έννοια της εξέλιξης και ανάπτυξής του περισσότερο επεκτεινόμενος στο χώρο, χρησιμοποιώντας ένα είδος αποδεκτής βίας προς τον ίδιο και το περιβάλλον του δίχως όμως να συνειδητοποιεί τι προκαλεί τελικά στον εαυτό του, δηλαδή στον μελλοντικό του συγγενή... Να αποκτήσουμε περισσότερα αγαθά, να εξαπλωθούμε στη Γη, να την εξερευνήσουμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, μετά να φτάσουμε να εξερευνήσουμε το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο, κ.ο.κ. Η βιωσιμότητα όμως που απαιτείται για να τα επιτύχουμε αυτά δίχως να βλάψουμε κανέναν και τίποτα δεν αφορά απαραίτητα την διαιώνιση της συνήθους κίνησής μας στο χώρο, η οποία βλάπτει ότι υπάρχει γύρω μας, αλλά μία άλλου είδους κίνησή μας μες τον χρόνο. Δηλαδή, μας εφιστά την προσοχή στο ότι αν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι τότε κάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες θα μπορούμε να απολαύσουμε μες τον χρόνο ότι μας αναλογεί.

Θα αναρωτιέστε τώρα γιατί ο τίτλος της εισήγησής μου είναι: «Η εκπαίδευση στην τέχνη χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα», αφού τόση ώρα σας μιλάω για άλλα πράγματα.
Θα σας απαντήσω:
Πολύ απλά, ότι ακούσατε μέχρι τώρα αποτελεί την εισήγηση για μία διαθεματική εικαστική άσκηση στο μάθημα των καλλιτεχνικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διάρκειας τεσσάρων διδακτικών ωρών που έχω εμπνευστεί και δημιουργήσει ο ίδιος με τίτλο: «Σχεδιάζοντας το μέλλον, ή αλλιώς, - πως να κάνω έξυπνη διαχείριση των δυνατοτήτων μου βοηθώντας το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ζουν μαζί μου σε αυτό». Σημειωτέον το μάθημα των καλλιτεχνικών είναι μονόωρο (δηλαδή, διαρκεί 45 λεπτά την εβδομάδα στο Ελληνικό σχολείο) επομένως, η εν λόγω άσκηση θα απασχολήσει τους μαθητές και τις μαθήτριες του Γυμνασίου συνολικά ένα μήνα (για 4 διδακτικές ώρες δηλαδή).
Σε καμία περίπτωση όμως αυτή η άσκηση δεν είναι καλό να γίνει πρωτού αποκτήσει ο καθηγητής αυτό που λέμε «επαφή» με την τάξη.
Η καλύτερη περίοδος είναι ο μήνας Μάρτιος που το άγχος των βαθμών του 2ου τριμήνου αποπροσανατολίζει από τους πραγματικούς στόχους του σχολείου. Αρχικά, η πρώτη ώρα αφορά παρουσίαση της παραπάνω θεωρίας και ενημέρωσης των μαθητών/ τριών ενώ, στη συνέχεια η δεύτερη ώρα αφορά την έρευνα μέσω διαδικτύου ταυτόχρονα με μία 15 λεπτη παρουσίαση στην αίθουσα των υπολογιστών του σχολείου από τον εκάστοτε υπεύθυνο καθηγητή πληροφορικής.
Όταν ο καθηγητής εικαστικών κάνει αναλυτικά την εισήγηση του κατά την πρώτη αυτή διδακτική ώρα, τα παιδιά όπως κι εσείς ενδεχομένως κατά τη διάρκειά της προηγούμενα, θα αισθανθούν τη σπουδαιότητα των πραγμάτων που μας διαφεύγουν ως πληροφορίες σχετικά με την καθημερινή μας δράση στο περιβάλλον που ζούμε και θα μπορέσουν πιο εύκολα να πειστούν ώστε να διερευνήσουν εναλλακτικούς τρόπους μείωσης αυτών των επιπτώσεων.
Σε ένα τέτοιο μάθημα σας διαβεβαιώ, οι μαθητές και οι μαθήτριες επιθυμούν να συμμετέχουν και το κάνουν με ενθουσιασμό. Δεν θα σας παρουσιάσω σήμερα τα αποτελέσματα αυτής της άσκησης όμως, γιατί δεν είναι αυτό του παρόντος και ο χρόνος μας είναι συγκεκριμένος. Θα προτιμήσω να σας αφήσω να τα φανταστείτε.
Στην συνέχεια της εισήγησής του, κατά τη δεύτερη ώρα ο καθηγητής πληροφορικής παρουσιάζει την γραμματοσειρά για την οποία έγινε λόγος στην τάξη και ωθεί τους μαθητές δίνοντάς τους ερευνητικές κατευθύνσεις στο διαδίκτυο να ψάξουν για επιπλεόν πληροφορίες σχετικά με ενημέρωση που αφορά τις επιπτώσεις της τεχνολογικής εξέλιξης στο περιβάλλον. Σκοπός είναι να βρεθούν περισσότερα στοιχεία και πρακτικά παραδείγματα ενδεχομένως, από τα ίδια τα παιδιά, που θα αφορούν αντίστοιχους ερευνητές οι οποίοι ασχολούνται και εφαρμόζουν την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης στο έργο τους.
Έπειτα, θα ακολουθήσουν οι δύο επόμενες διδακτικές ώρες όπου οι μαθητές / μαθήτριες θα κλιθούν να επανασχεδιάσουν με απλά μέσα στο χαρτί τους (μιλί μετρέ) ένα γράμμα της επιλογής τους από γραμματοσειρά της αρεσκείας τους και να το κατασκευάσουν έπειτα σαν γλυπτική κατασκευή με ένα ανακυκλώσιμο υλικό της επιλογής τους. Στόχος είναι να παρουσιαστούν στην τάξη την τελευταία ώρα επιλεγμένες εργασίες από τους ίδιους τους μαθητές, αιτιολογώντας τις σχεδιαστικές τους αποφάσεις αλλά και την αποτελεσματικότητα αυτών των αποφάσεων. Επίσης, οι μαθητές/-τριες αντιλαμβάνονται με την άσκηση αυτή το κατασκευαστικό σχέδιο ως μέρος της γλυπτικής τέχνης ερχόμενοι σε επαφή με την έννοια της οικονομίας και μαθαίνοντας να την εφαρμόζουν στην τέχνη και τη ζωή.

Σας ευχαριστώ.
ΑΣΚΤ, Αθήνα, 5 Ιουνίου 2009
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ
Εικαστικός, Υποψήφιος Διδάκτωρ Διδακτικής της Τέχνης, ΑΣΚΤ
Μεταπτυχιακός υπότροφος εσωτερικού του ΙΚΥ

Η εισήγηση αυτή παρουσιάστηκε στην Ημερίδα της ΑΣΚΤ με θέμα " Τέχνη, Φύση και Περιβάλλον" που πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουνίου 2009.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ- ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ

Χόρευε στους ήχους της ποπ, λικνιζόταν στο κατάστρωμα κι ετοιμαζόταν να κατακτήσει τα νησιά. Τότε ήταν που την είδα. Την ώρα της παράξενης ησυχίας, όταν το πλοίο είχε φορτώσει επιβάτες και οχήματα και ήταν έτοιμο να λύσει κάβους. Εκείνη η περίεργη ησυχία πριν τα χοντρά παλαμάρια πέσουν στο νερό και αργά-αργά τραβηχτούν πάνω. Γεμάτο το κατάστρωμα, παρέες-παρέες, με σάκους, μαγνητόφωνα και φωνές. Κι αυτή αεικίνητη μες στο πλήθος περπατούσε σείοντας το κορμί της ανάμεσα στους ανθρώπους που κάθονταν νωχελικά στις πλαστικές καρέκλες κάτω απ’ τον ήλιο. Ναι, πήγαινε να κατακτήσει τα νησιά.

Είχα ανεβεί κι εγώ πάνω στο κατάστρωμα για να μη χάσω την επισημότητα του απόπλου, κουρασμένος απ’ τις καθημερινές έγνοιες, αλλά με την αίσθηση ελευθερίας απ’ την ώρα που θα σηκωνόταν ο καταπέλτης του πλοίου. Αργά-αργά άρχισε να βγαίνει από το λιμάνι χαιρετώντας μ’ ένα σφύριγμα τα αγκυροβολημένα αδέλφια του, που περίμεναν κι αυτά την ώρα της αναχώρησής τους. Ξεμάκραινε και τώρα φαίνονταν από μακριά στις αποβάθρες οι συνωθούμενες νταλίκες, τα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι που θα γέμιζαν τα υπόλοιπα πλοία. Ο ήλιος άρχισε να καίει, πνιγηρός ο εξωτερικός χώρος του καραβιού. Μόνο κάποιοι τουρίστες κάθονταν ξεσάρκωτοι μες στο λιοπύρι και πότιζαν το σώμα τους με ήλιο που είχαν στερηθεί στις πατρίδες τους. Ένας απλός ταξιδώτης και γω κατευθύνθηκα προς τον κλιματιζόμενο εσωτερικό χώρο και απλώθηκα σιωπηρός σ’ ένα από τα καθίσματα της τουριστικής θέσης. Τώρα αισθανόμουν ελεύθερος. Ο βόμβος των μηχανών με είχε πάρει στην αγκαλιά του κι έγειρα το κεφάλι μου στην άκρη του καθίσματος. Ένας γλυκός ύπνος, μια ελαφρότητα με περιέλουσε κι έμεινα κάμποση ώρα έτσι, ακίνητος, χωρίς ήχους γύρω μου, χωρίς καμία σκέψη. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, ίσως κανά δυο ώρες, όταν άνοιξα τα μάτια μου και αργοσάλεψα στο κάθισμά μου. Σηκώθηκα, πήγα στην τουαλέτα κι έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Περπάτησα μέχρι το μπαρ και αφού περίμενα στην ουρά, πήρα τον καφέ μου και βγήκα ξανά στο κατάστρωμα. Το καράβι άφηνε τώρα τις ακτές της Αττικής και ανοιγόταν στο πέλαγος. Γαλάζιος ορίζοντας, ελαφρό αεράκι και μακρύτερα, αχνές ακόμα η Τζιά και η Κύθνος. Φρεσκάδα έλουσε το πρόσωπο μου κι αφέθηκα να χαθώ στο τοπίο με τις μικρές στάλες απ’ τα κύματα και τους γλάρους που ζυγίζονταν δίπλα από το φουγάρο. Το πλοίο τραβούσε ολοταχώς τη ρότα του για τα νησιά, φορτωμένο με την ξενοιασιά των παραθεριστών, μέσα σ’ ένα τοπίο ελευθερίας. Γύρισα το βλέμμα μου. Και ξαφνικά την είδα. Στεκόταν ανέμελη στην άκρη του πλοίου, ο αγέρας ανέμιζε τα μαύρα της μαλλιά, ίδια νεράϊδα, ξωτικό της θάλασσας. Γλυκιά μεσογειακή ομορφιά, με μάτια μεγάλα, διαπεραστικά, βλέμμα ερωτικό, προκλητικό, σώμα που έσφυζε μέσα από το τζην και το ελαφρό μπλουζάκι. Στήθια μεγάλα, μέση λεπτή, πόδια δυνατά, και ολόκληρη ηλιοκαμένη. Θύμιζε κείνες τις παθιασμένες μιγάδες του κινηματογράφου, μόνο που τη θωριά της την απάλυνε η μεσογειακή καταγωγή της. Σήκωνε το κεφάλι και αφηνόταν στον ήλιο, στον αέρα, στη θάλασσα να της χαϊδεύουν γαργαλιστικά το κορμί, ηδυπαθής με το πάθος της έτοιμο να ξεσπάσει και να καταβροχθίσει στους κόλπους του αυτόν που θα παραδιδόταν στα θέλγητρά της. Τώρα το καράβι πέρναγε πίσω απ’ την Κύθνο και τ’ αποβράσματα του κάβο-ντόρο το κουνούσαν ρυθμικά. Μαζί κουνιόταν και η μορφή της. Ο πελαγίσιος αγέρας αγκάλιαζε το κορμί της και το έλουζε με τις θαλασσινές σταγόνες που έφερνε το κύμα. Μπροστά μας ανοιγόταν το φωτεινό τοπίο των Κυκλάδων. Ήλιος, βράχοι, απέραντο γαλάζιο, μια φωτεινότητα πρωτόγνωρη, σαν από άλλο κόσμο. Το καράβι χανόταν σ’ αυτόν τον ορίζοντα, όπου κάποτε φάνηκε ο Απόλλων και έδωσε το φως. Κι αυτή φαινόταν να βασιλεύει μέσα σ’ αυτό το αρχαίο τοπίο και να ιερουργεί με τα θέλγητρά της, την ώρα που ζέστη καυτή και αεράκι πελαγίσιο κατέκλυζαν τη μοναδική αυτή εικόνα. Ο ήλιος δεν την έκαιγε, αλλά τη χάιδευε και έδινε στο σώμα της λάμψη και στα μάτια της μια απόκρυφη γοητεία. Ο βόμβος της μηχανής φαινόταν να συνοδεύει το μαυλιστικό της βλέμμα, αργά και επίσημα. Όλα πάνω της ανέδιαν ζωή. Ποια ήταν; Η Αφροδίτη, η Αστάρτη, η Λητώ, η Παναγιά, μια πριγκιποπούλα από τα χρόνια του Μεσαίωνα; Τα νησιά προσμέναν την παρουσία της. Κι αυτή ρουφούσε τον ήλιο, τον αγέρα, τις σταγόνες απ’ τα κύματα και χαιρετούσε τα ξωκλήσια και τους φάρους που έστεκαν επιβλητικά στην άκρη των απότομων βράχων. Μια Νύμφη είχε ξεπεταχτεί μέσα από τα αρχέγονα νερά, θυμίζοντας ότι η ομορφιά υπάρχει, απλώνεται σαν προστατευτικό πέπλο γύρω από τα σώματα και την ψυχή και αποκαλύπτεται μια μέρα καλοκαιριού καταμεσής στο πέλαγος. Όλα φαίνονταν μακρινά, σαν να μην υπήρχαν. Οι σκοτούρες, οι καθημερινές έγνοιες, οι τεράστιες, αχανείς πόλεις με την έντασή τους και τα ψυχολογικά προβλήματα των κατοίκων τους είχαν εξαφανιστεί. Σαν να ανήκαν σε κάποιο απώτερο παρελθόν. Φως και ζωή αναδεύονταν μαζί με τη μορφή της και το κούνημα του καραβιού. Σε λίγες ώρες ένα από αυτά τα νησιά θα δεχόταν την εισβολή της. Το καράβι θα εισχωρούσε με θόρυβο στο λιμάνι, θα έριχνε με επισημότητα τους κάβους και τους καταπέλτες. Το λιμάνι θα ζωντάνευε με μια γλυκιά ένταση καθώς οι ταξιδευτές θα αποβιβάζονταν, καινούργιοι επιβάτες θα περίμεναν να ανεβούν στο πλοίο, ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων δωματίων θα σήκωναν πλακάτ με « rooms to rent», αυτοκίνητα και φορτηγά θα ελίσσονταν για να μπουν και να βγούν από και προς το λιμάνι, λιμενικοί κι αξιωματικοί του πλοίου θα φώναζαν, ενώ πάνω στα καταστρώματα θα κρέμονταν οι παραθεριστές για να δουν τον κατάπλου και τον απόπλου καθώς και μια εικόνα του νησιού έτσι όπως εμφανίζεται σε κείνες τις στιγμές. Εκείνη θα πεταγόταν από το πλοίο με βήματα ανάλαφρα, χαμογελώντας μέσα στον ήλιο και το ξερό τοπίο του μεσημεριού, θα αντάμωνε την παρέα της και θα αδημονούσε πότε να βρεθεί σε μια παραλία. Θα έφθανε στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο, θα έβγαζε τα ρούχα της και το θείο κορμί της θα δεχόταν το νερό απ’ το ντους που θα πλημμύριζε τα μαλλιά, τα στήθια και τους γλουτούς της. Κι έτσι υγρή με τις σταγόνες να αχτινοβολούν πάνω στο κορμί της θα ξάπλωνε στα λευκά σεντόνια μουσκεύοντάς τα και ενώνοντάς τα με τη ζέστη του μεσημεριού, τα τζιτζίκια και την ελαφριά μυρουδιά απ’ τα αρμυρίκια και την κάπαρη που έφερνε το ελαφρό αεράκι. Το σώμα της πονούσε για έρωτα κι η θάλασσα αδημονούσε να το δεχτεί στην αγκαλιά της. Έφεγγε το απόγευμα καθώς κατέβαινε στην παραλία. Χάθηκε μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας, ενώ τα ίχνη απ’ τα πόδια της στην άμμο θα ανέδιδαν έναν πόθο μυστηριακό. Θα έβγαινε ύστερα, αργά, τελετουργικά προς την ακτή, το σώμα της θα απλωνόταν πάνω στην πετσέτα και το αντηλιακό θα άστραφτε πάνω στο κορμί της, ενώ η γη που πάνω της θα ξάπλωνε, θα δεχόταν τη ζεστασιά του. Άντρες και γυναίκες θα παρατηρούσαν την ομορφιά της, ενώ εκείνη θα χαμογελούσε και θα κοίταζε το πέλαγος που ανοιγόταν μπροστά της. Οι φίλες της θα την κοιτούσαν περίεργα και θα ένιωθαν μειονεκτικά, αφού όλα τα βλέμματα θα ήταν καρφωμένα πάνω της. Και οι άντρες θα στέκονταν αμήχανοι, αποσβολωμένοι μπροστά στην ομορφιά της. Πόσοι και με ποιά πρόφαση δεν θα συγκεντρώνονταν γύρω της σαν θα πήγαινε στο παραλιακό μπαρ για να πιει ένα ice tea! Τα μπαρ, οι ταβέρνες και η παραλία θα γέμιζαν ερωτισμό. Κυρίαρχη στο τοπίο, με τα παιχνιδιάρικα μάτια της, θα μαύλιζε όσους την πλησίαζαν με μια απέλπιδη προσπάθεια προσέγγισης. Και το βράδυ θα κατακτούσε το νησί. Στα μπαράκια και στα clubs θα μοίραζε το χαμόγελό της σε όλους, θα χόρευε με όποιον την πλησίαζε και θα ενωνόταν σε μια παρέα με όλους τους θαμώνες, προοιωνίζοντας μια ατέλειωτη νύχτα που θα έμενε αξέχαστη. Χόρευε στο υπαίθριο club που είχε σαν ντεκόρ πολεμίστρες πάνω στην άκρη του βράχου κι από μακριά, στ’ ανοιχτά, τα φώτα των πλοίων της γραμμής που αρμένιζαν περήφανα στη νύχτα του Αιγαίου, θα της έστελναν το μήνυμα της χαράς και της αγάπης. Λίγο πριν την αυγή, θα γυρνούσε στο δωμάτιό της, θα γδυνόταν, και το σώμα της θα ήταν πλημμυρισμένο από δροσερό υδρώτα, μυρουδιές καλλυντικών και ευωδιά από την αύρα του νησιού. Τα βλέφαρά της θα έκλειναν ήρεμα, ηδονικά κι ένα κορμί θα ανέπνεε αργά, χαλαρά στην αγκαλιά του ύπνου. Οι άντρες θα έμεναν ξάγρυπνοι πάνω στις άκρες του νησιού, συζητώντας για την ομορφιά της, ενώ ο ήλιος θα ανέτειλλε σιγά-σιγά μέσα απ’ το πέλαγος.

Κάποτε θα ερχόταν ο έρωτας. Ίσως έτσι όπως τον είχε ζωγραφίσει στο όραμά της. Μπορεί έπειτα από μια τρελή βραδιά όπως απόψε, μπορεί έπειτα από μια ατέλειωτη κουβέντα στην παραλία και στη γλύκα του ηλιοβασιλέματος, μπορεί καθώς έβγαινε η πανσέληνος του Αυγούστου πάνω από το νησί. Και τότε θα άγγιζε το όνειρο και η ύπαρξή της θα σπαρταρούσε μέσα στον ερωτικό παροξυσμό, ενώ το μελτέμι και οι μουσικές των clubs θα αναμειγνύονταν σε μια εκστατική κορύφωση μέσα στο πανάρχαιο τοπίο του Αιγαίου.
Το καράβι απέπλευσε για να συνεχίσει τη ρότα του προς τα άλλα νησιά. Ο αέρας δυνάμωσε, τα μποφόρ αυξήθηκαν, κι εγώ όρθιος στο κατάστρωμα, κυρίαρχος των κυμάτων, ατένιζα τις τελευταίες εικόνες του νησιού που αφήναμε πίσω μας. Μόνο λόγια προσευχής ήρθαν στη σκέψη μου κοιτάζοντας το αφρισμένο πέλαγος και τα ημίγυμνα κορμιά των κοριτσιών γύρω μου, που ταξίδευαν για ν’ αγκαλιάσουν το όνειρο σε κείνα τα μυθικά ακρογιάλια, σε τόπο που μοναδικό τον όρισε η φύση να στέκεται ανάμεσα στο άσπρο, το γρίζο και το γαλάζιο.



Νίκος Δανιήλ

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ- ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΕΓΓΟΣ

Ο ΦΑΝΗΣ

Την Τρίτη 22 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στον ΙΑΝΟ η ανάγνωση του διηγήματος του Μιχάλη Σπέγγου «Ο ΦΑΝΗΣ». Διάβασαν η ηθοποιός Μαρία Καστάνη και ο συγγραφέας.

Το Διήγημα: Κυριακή 8-2-1981. Στάδιο Καραϊσκάκη. Πρωτάθλημα Α’ Εθνικής. Ο Ολυμπιακός νικάει την ΑΕΚ στο μεγάλο ντέρμπυ με το επιβλητικό 6-0. Ποιος θυμάται όμως εκείνο το παιχνίδι για το σκορ; Για άλλα πράγματα το θυμάται…

Μετά τη λήξη του αγώνα 21 άτομα ποδοπατούνται και πεθαίνουν καθώς προσπαθούν να βγούνε από τη θύρα 7 του σταδίου. 21 νεόι άνθρωποι. Ένα ακόμα παιδί, ο 18χρονος τότε Φάνης Τζιόβας, πηγαίνει στον άλλο κόσμο και με τη βοήθεια μοίρας και ανθρώπων επανέρχεται.

Αυτή είναι η ιστορία του Φάνη. Μια ιστορία «επιθανάτιας»εμπειρίας αλλά και ανάρρωσης. Μια ιστορία για την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τη ζωή. Μια ιστορία ζωής.

Το διήγημα «Ο ΦΑΝΗΣ», εμπεριέχεται στη συλλογή διηγημάτων ΕΝΔΕΚΑΔΑ, συλλογικό έργο 11+1 νεοελλήνων συγγραφέων των οποίων τα διηγήματα έχουν ως κοινό τόπο το ποδόσφαιρο. Η ΕΝΔΕΚΑΔΑ κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Παρουσία και τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Συμμετέχουν οι συγγραφείς: Μηνάς Βιντιάδης, Αλέξης Σταμάτης, Θανάσης Χειμωνάς, Δημήτρης Βαρβαρήγος, Στέφανος Δανδόλος, Ξενοφώντας Μπρουντζάκης, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Γιάννης Τριάντης, Βασίλης Καλαμαράς, Μιχάλης Σπέγγος και ο Θανάσης Βαλτινός.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΕΓΓΟΣ

• Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1963
• Τελείωσε Γυμνάσιο και Λυκειο στη Ζωσιμαία Σχολή και σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου και αποφοίτησε με πτυχίο φυσικού. Συνέχισε τις σπουδές του στην Αμερική, στο American University στην Ουάσιγκτον, όπου απέκτησε Masters και στη συνέχεια στο γραμμικό επιταχυντή του Στάντφορντ, όπου το 1994 πήρε το διδακτορικό του.
• Εργάστηκε ως ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και ακολούθως ως υπότροφος της Γερμανικής Κυβέρνησης στο εθνικό εργαστήριο DESY στο Αμβούργο.
Από το 1999 ασχολείται με τη λογοτεχνία.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ:
• 2001: Περί Αισθημάτων, μυθιστόρημα. Εκδ. Λιβάνη
• 2002: Η Τελευταία συγγνώμη, μυθιστόρημα. Εκδ. Ελληνικά Γράμματα
• 2004: Μπίλυ ο Τίγρης, διηγήματα. Εκδ. Αιγέας
• 2004: Η εξομολόγηση ενός πυρηνικού φυσικού, μυθιστόρημα. Εκδ. Ελληνικά Γράμματα
• 2005: Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια. Δέκα μικρά κεφάλαια και ένα μεγάλο, που τα συνδέει λιγότερο ή περισσότερο η μουσική του Διονύση Σαββόπουλου. Εκδ. Ιανός.
• 2006: Τα ψέματα και τα μάτια, Θεατρικό. Καταχωρημένο στο e-book.
• 2007: IMPERIUM, μυθιστόρημα. Εκδ. Λιβάνη

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ- ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΘΛΟΥ

Το φίδι είναι ένα διφορούμενο σύμβολο. Στη θετική του σημασία, ως καλός δαίμων , συσχετίζεται με τον Ήλιο. Ως φτερωτό φίδι, είναι επίσης μια εικόνα του ήλιου, είναι ο δωρητής μιας νέας δημιουργικής συνειδητότητας. Κάθε ήρωας που ενώνεται με το φτερωτό φίδι , οδηγείται σε έναν ήλιο , δηλαδή σε μια νέα πηγή ζωής. Σε μια νέα ολότητα. Στην υψηλότερη του σημασία το φίδι αποτελεί το σύμβολο που περιβάλλει τα πάντα. Είναι ένας Ουροβόρος.

Το ότι η Λερναία Ύδρα έχει μια διττή σημασία , φαίνεται από την γενεαλογία της. Οι γονείς της είναι η Έχιδνα και ο Πύθων, γεγονός που παραπέμπει ξεκάθαρα σε μια σχέση με το χθόνιο. Σημαίνει τη ζωϊκή δύναμη και συμβολίζει το σκοτεινό ένστικτο,από το οποίο αναδύεται ένα διπλό νόημα, που από τη μια μεριά υποστηρίζει τον άνθρωπο και από την άλλη του φέρνει εμπόδια. Στην πρώτη περίπτωση σημαίνει την απελευθερώνουσα σοφία, η οποία υπάρχει σε σε κάθε στρώμα της ψυχής και από την οποία προέρχεται η σοφία της μαντείας, η προφητεία και η ενόραση. Από αυτό το βαθύ σκότος προτρέπει τους πρωτόπλαστους στον Παράδεισο να γευτούν από το δένδρο της Γνώσης. Αυτό σημαίνει : Για να υπερβεί κάποιος τα λιμνάζοντα ύδατα , τη στασιμότητα και τα μαγικά δεδομένα , θα πρέπει να ελίσσεται όπως ακριβώς και το φίδι με την γνωστή αυτή ιδιότητα. Αυτή η ιδιότητα υπάρχει επίσης και στηνενστικτώδη ψυχή , από την περιοχή της οποίας συσσωρεύεται για τον άνθρωπο η δύναμη για τις πράξεις του.

Η ασυνείδητη ενστικτώδης ψυχή είναι όμως και κάθε περιοχή , η οποία μπορεί να παραλύσει τις δραστηριότητες του ανθρώπου , επειδή τον παρασέρνει στη δύσκολη θηλική γήϊνη αρχή , ή στο ήσυχο σκότος του ύδατος , σαν πρότυπο της αδρανούς Ύπαρξης. Από κει προέρχεται ο αγώνας με το φίδι ή με τους δράκους , των οποίων η υπέρβαση βρίσκεται πάντα στις αρχές κάθε ηρωϊκού σταδίου.

Και ο αγώνας πρέπει να γίνει στα αρχικά στάδια , διότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θα προκύψει η απελευθέρωση του ήρωα από την ασυνείδητη συμβολική εικόνα της μητρικής πηγής που τον κρατά δέσμιο και παράλυτο. Με αυτή την έννοια το σύμβολο του φιδιού σαν μητρικός ουροβόρος συμβολίζει ταυτόχρονα την παραδείσια ενότητα και τον θάνατο. Η ζωή όμως είναι συνείδηση και δίνει στον άνθρωπο το αίσθημα της μοναδικής ύπαρξης , της οποίας η πραγματικότητα ως αυτόνομης οντότητας , βρίσκεται όταν ο άνθρωπος αποδεσμευθεί από αυτή την αιτία , όταν πνευματικά κόψει τον ομφάλιο λώρο από αυτή. Γι’ αυτό και ο αγώνας με την Λερναία Ύδρα θεωρείται σαν ένας από τους σπουδαιότερους άθλους του Ηρακλή.

Μια ακόμα κατάσταση αποδεικνύει αυτή τη μαρτυρία , η οποία ειναι ο κάβουρας που βρίσκεται κοντά στην Ύδρα. Όπως τι φίδι μας θυμίζει τους πρωτογενείς κόσμους , σε εκείνες τις εποχές της εξέλιξης της γης , όπου δεν υπήρχαν εξελιγμένες μορφές ζωής , έτσι και η οκνηρή νωθρότητα αυτού του τσιμπήματος από τις δαγκάνες του κάβουρα είναι μια έκφραση του πρωτογενούς εγωϊσμού της ζώσας ύλης.

Αντιστοιχεί σε κάθε πρότερο στάδιο της προόδου, στο οποίο η αλλαγή γινόταν δύσκολα, και όπου το περιβάλλον ήταν μόνο εμπόδιο ή λεία. Αυτή η οντότητα του κάβουρα που κατοικεί σε ένα πρωτογενές στρώμα της ενστικτώδους συνείδησης, είναι μια οντόντητα δυσκίνητη, αδύναμη για κάθε δυνατότητα ικανοποίησης,που προχωρά ψηλαφίζοντας, σκληρή και βουβή μέσα από τη λεία των δαγκάνων της. Έλκει την καταγωγή της από εκείνες τις πρώτες εβδομάδες της ανθρώπινης ζωής, στις οποίες δεν υπήρχε το Εσύ, στις οποίες η μητέρα ήταν ένα “ άγνωστο αυτονόητο “ , μια απρόσωπη πηγή τροφής και ζεστασιάς , της οποίας η ασυνείδητη απουσία και απώλεια μπορούσε να προκαλέσει μια αδύναμη μανία του τυφλού , χωρίς αντικειμένου, ενστίκτου. Αυτός λοιπόν ο κάβουρας εξαναγκάζει τον Ηρακλή σε σφοδρό αγώνα , αφού του δαγκώνει το πόδι , και με αυτό το δάγκωμα καθίσταται μια ακόμα απειλή για την περαιτέρω πορεία του ήρωα. Διότι ο Ηρακλής , καταβεβλημένος από τον ξαφνικό πόνο βιώνει την παράλυση και την απουσία βοήθειας μπροστά στην άσπλαχνη Ύδρα που τον περισφίγγει. Αλλά μέσα από αυτόν τον μεγάλο πόνο αφυπνίζεται, αποδεσμεύεται από εκείνες τις επιθυμίες της ζωής που ενυπάρχουν μέσα στον πόνο. Γι’ αυτό και οι Έλληνες θεωρούν, ότι με το να σκοτώσει ο Ηρακλής τον κάβουρα που φέρει τον πόνο, εξαφανίζει την πηγή του πόνου και “ παραμένοντας στον πόνο “ μεταμορφώνει τον ίδιο τον άνθρωπο και τη ζωή του. Νικημένο το πάθος παραμένει σαν ιαματικό λείψανο μέσα στα βάθη της ψυχής.

Ο κάβουρας – όπως και ο βάτραχος – είναι μια ιδιότητα της θεάς της γέννησης και αποτελεί μια απόδειξη για την είσοδο του ήρωα σε μια νέα περιοχή. Πράγματι ο ήρωας μας εισέρχεται μέσα στο μίασμα των βάλτων, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου πληθαίνουν τα όντα ενός πρωτογενούς κόσμου . Και αυτό είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για τη ζωή. Χάνοντας το στέρεο έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του , βυθίζεται αργά μέσα στην υγρασία , γίνεται μια υποχωρούσα μάζα που οδηγείται σε έναν άσπλαχνο και ταυτόχρονα θριαμβευτικό πνιγμό. Στην προϊούσα κατάσταση σήψης ενός τέτοιου κόσμου η ψυχή θα διαλυθεί στις πρωταρχικές της αρχές και θα αναδυθεί η απρόσωπη αρχή αυτού του φανομενικού κόσμου , δηλαδή η τρομαχτική , υγρή Μέδουσα , σαν μια μαγική εικόνα του άγχους του θανάτου , που κατοικεί μέσα σε κάθε ουσία ζωής.

Όποιος , αναγκασμένος από μια εσωτερική μοίρα – πεπρωμένο – επιδιώξει να εισέλθει σε αυτή τη περιοχή της πρωταρχικής δύναμης ( ή επίσης στην μητρική αρχή ) , κάνοντας το ενίοτε με έπαρση και εκεί αφού πετύχει τη νίκη πάνω στην επικίνδυνη πρωτογενή εικόνα , να βρει μια διαλυμένη ευδαιμονία , ξεχνά ή δεν γνωρίζει ότι η ζυγαριά κρατά για κάθε τύχη και ένα βάσανο.

Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από το να βιώσει αυτή τη περιοχή , και όποιος δεν αποκτήσει αυτή την εμπειρία κατά τη διάρκεια της ζωής του, θα την αποκτήσει μετά τον θάνατο του. Πεθαίνει λοιπόν μετά από μια δοξασμένη ζωή , όπως ο ήρωας μας μέσα στο απρόσωπο αυτής της περιοχής , δηλαδή μέσω του δώρου της Ύδρας με το οποίο είναι ποτισμένος ο μανδύας του Νέσσου. Έτσι η σκοτεινή περιοχή αποτελεί προϋπόθεση για κάθε μεγαλοπρεπή σύλληψη του θεϊκού ανθρώπου, μέσα από την καθαρή ουσία της φωτιάς που επιφέρει την τελευταία μεταβολή για την ανάληψη στον Όλυμπο.

Το κείμενο παραχωρήθηκε από τους ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ.
Απόδοση από τα Γερμανικά : Νίκος Δανιήλ.