Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ : " ΝΟΜΙΖΑΝ" - ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ

ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ
«ΝΟΜΙΖΑΝ» ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΩΔΩΝΗ

Το βιβλίο του Νίκου Χριστοφορίδη «Νόμιζαν» είναι το δεύτερο βιβλίο του και αποτελείται από επτά διηγήματα. Κύριο χαρακτηριστικό των διηγημάτων αυτής της συλλογής αποτελεί το βαθιά ανθρώπινο στοιχείο μέσα από καταστάσεις χαράς, λύπης, αγωνίας, αναπόλησης, προβληματισμού. Ταυτόχρονα μια κοινωνική κριτική που άλλοτε δίνεται με μια δόση ειρωνίας και άλλοτε με χιούμορ, όπως κυρίως εμφανίζεται στο διήγημα «Το θαύμα». Οι χαρακτήρες καθημερινοί, ανθρώπινοι που περιγράφονται με καθαρότητα και σαφήνεια από τον συγγραφέα αποδίδοντας το ώριμο γλωσσικό και εκφραστικό ύφος του συγγραφέα. Ξεχωρίζουν τα διηγήματα «Ο Αστροναύτης», που αποτελεί μια αναζήτηση του θείου μέσα στο ατέλειωτο σύμπαν και «Ο Εργολάβος» για τη βαθιά ανθρώπινη συνειδητοποίηση καταστάσεων και δραματικής έκφρασης της απελευθέρωσης του ήρωα από μια ζωή που στηρίχθηκε σε μάλλον ψεύτικες εικόνες.

Νίκος Δανιήλ


Επίσης από τις εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ κυκλοφορούν τα βιβλία:

• Στη σειρά ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ:
1. Γιώργος Κατσούλας «Ψυχή από Ατσάλι»
2. Μάνος Παναγόπουλος : « Πρόκειται περί λάθους»
3. Χάρης Κανδηλώρος : « Το Πέρασμα-τρία Μονόπρακτα»

• Στη σειρά Μυθιστόρημα και ποίηση:
Βασίλης Δ. Φούκης : « Όνειρα και τρικυμία- κουλτούρα και νοσταλγία». Ένα μυθιστόρημα από τη ζωή των βλάχων της Ηπείρου. Συνοδεύεται από μια δεύτερη ενότητα με τίτλο « Η φλογέρα του πόνου», που όπως τονίζει ο συγγραφέας αποτελούν «ποιήματα της ανθρωπότητας και της πατρίδας, της αγάπης και της φύσης, της βιοπάλης και της ξεννιτιάς, της χαράς και της λύπης, της στάνης και του χωριού».

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΣΑ- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ

«Δαμάτερ, μη τηνός εμίν φίλος, ος τοι απεχθής, είη μηδ’ ομότοιχος: εμοί κακογείτονες εχθροί» (νεοελλ. μετ. «Ω Δήμητρα, φίλος μου να μην είναι αυτός, που εσύ απεχθάνεσαι, ούτε να συνορεύει μαζί μου. Οι εχθροί οι δικοί σου και της Γης, κακοί γείτονες είναι»).
Καλλίμαχος, εις Δήμητρα, στ.116-117 «ο μύθος του Ερυσίχθονα», Cambridge University Press 1984

Θα ήθελα σε αυτήν την σύντομη εισήγηση να αναφερθώ στην πληθώρα θεμάτων, προσεγγίσεων και παραδειγμάτων που προκύπτουν από την σύγχρονη τέχνη και τη σχέση της με τη Φύση και το Περιβάλλον, αρθρώνοντας μια περιληπτική πρόταση για μια μεθοδολογία καινοτόμα της Διδακτική της Τέχνης στο Ελληνικό σχολείο, με αφορμή τη λειτουργικότητα των μέσων του οπτικού πολιτισμού (visual culture) η οποία πιστεύω ότι μπορεί κι αναδείκνύει τον συνδετικό κρίκο που ενώνει τα παραπάνω στη συνείδηση του ανθρώπου, προς την κατεύθυνση της αρμονικής συνύπαρξής.

Θα ξεκινήσω λοιπόν, παραθέτοντάς σας ορισμένα δεδομένα σχετικά με μία συγκεκριμένη επίπτωση του σύγχρονου πολιτισμού στο οικοσύστημα καθώς, όπως θα δείτε στη συνέχεια, το μόνο σίγουρο είναι πως οι προσπάθειες του σημερινού ανθρώπου να εναρμονίσει την καταναλωτική του συμπεριφορά με τη Φύση έχουν αποτύχει ή δεν επαρκούν. Ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να λειτουργεί ως ένας νέος Ερισύχθων που εμπορεύεται τα τέκνα του και το μέλλον αυτών προκειμένου να συνεχίσει να καταναλώνει ο ίδιος διασκεδάζοντας έτσι την απληστία του.
Αυτό βέβαια δεν είναι καινούρια διαπίστωση. Το φωνάζουν χρόνια τώρα οι αμέτρητες στατιστικές έρευνες που γίνονται με διάφορετικούς σκοπούς, όπως επίσης και οι επιστημονικές κοινότητες που ασχολούνται με τη μελέτη του οικοσυστήματος, αλλά κυρίως, το ζούμε όλοι μας καθημερινά στην ποιότητα της ζωής μας που διαρκώς φθίνει.
Μία έρευνα λοιπόν, που ανακοινώθηκε στο Λονδίνο, από το Διεθνές Ινστιτούτο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (International Institute for Environment and Development – IIED), αναφέρει ότι το έτος 1965 παγκοσμίως χρησιμοποιήσαμε 100 χιλιάδες τόνους χαρτιού, ενώ το 2000 φτάσαμε να χρησιμοποιούμε 300 χιλιάδες τόνους ετησίως. Οι προβλέψεις λένε πως με αυτούς τους ρυθμούς κατανάλωσης χαρτιού, την επόμενη δεκαετία, δηλαδή αυτή που ήδη διανύουμε, θα ξεπεράσουμε τις 400 χιλιάδες τόνους χαρτιού ετησίως.

Οι αριθμοί αυτοί δείχνουν κάτι σημαντικό και μας βοηθούν να κάνουμε μια ορθολογικότερη αναγνώριση του πεδίου που δραστηριοποιούμαστε και που μας αφορά σε σχέση με τα νέα μας τεχνολογικά εξελιγμένα εργαλεία.
Παρότι λοιπόν, η ψηφιακή τεχνολογία κατά τη δεκαετία του ’90 ήταν το κλειδί της οικονομικής ανάπτυξης των περισσότερων χωρών και ως εκ τούτου παράγοντας μεγάλων αλλαγών, η κατανάλωση χαρτιού φαίνεται ότι αυξήθηκε ραγδαία αντί να μειωθεί με ανεπανόρθωτο κόστος για το περιβάλλον.

Άραγε αναρωτιέται κανείς, μπορούμε να συνεχίσουμε να καταναλώνουμε χαρτί με αυτούς τους ρυθμούς;
Κάποιος βέβαια θα πει ότι η ανακύκλωση είναι η λύση, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ανακυκλώσουμε τα πάντα, το 100% δηλαδή από τα χρησιμοποιημένα μας χαρτιά για πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι ότι χρειάζονται τεράστιες ποσότητες ενέργειας προκειμένου να ανακυκλώσουμε όλον αυτόν τον όγκο που δημιουργούμε καθημερινά, αλλά ακόμη κι αν μπορούσαμε, θα δημιουργούσαμε στη Φύση και τους εαυτούς μας ένα επιπλέον μεγάλο πρόβλημα...

Μόλις το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού σήμερα φαίνεται ότι καταναλώνει το 87-90% του χαρτιού που απαιτείται για την παραγωγή εκτυπώσεων και γραπτών εντύπων ανά τον κόσμο. 150 δισεκατομύρια εφημερίδες πωλούνται κάθε χρόνο και σε αυτόν τον αριθμό δεν συγκαταλέγεται ο περιοδικός τύπος που χρησιμοποιεί καλύτερης ποιότητας χαρτιά για εκτυπώσεις, όπως γυαλιστερό, glossy κλπ.
Φανταστείτε επίσης, τι ποσότητα από μελάνια καταναλώνουμε για όλες αυτές τις εκτυπώσεις.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής καταναλώνουν το 33% του χαρτιού παγκοσμίως, η Κίνα έρχεται δεύτερη στην κατανάλωση με 13%, έπειτα η Ιαπωνία με 11% ενώ οι Ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία- Ηνωμένο Βασίλειο- Γαλλία- Ολλανδία και Βέλγιο καταναλώνουν το 30% . Η Ινδία παρόλο που είναι η δεύτερη σε πληθυσμό χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα, το 2001 είχε πάνω από 1 δις πληθυσμό, μοιάζει εδώ πολύ μικρή σαν ποσότητα... Μόλις που φτάνει το 1%.
Και σκεφτείτε ότι στην πραγματικότητα ακόμη ΔΕΝ γνωρίζουμε πόσο χαρτί καταναλώνεται σήμερα και ούτε είναι αυτό εφικτό να φανεί μέσα από κάποια έρευνα.

Ένας άνθρωπος, λοιπόν, φαίνεται να χρησιμοποιεί κατά μέσο όρο 180 κιλά χαρτί το χρόνο, αριθμός που αντιστοιχεί σε 500 γραμμάρια (μισό κιλό δηλαδή) την ημέρα, από τα οποία τα 200 γραμμάρια αφορούν μόνο τα απλά χαρτιά εκτύπωσης Α4.
Για να παράγουμε 1 τόνο τέτοιου χαρτιού χρειάζονται 2,5 μεγάλα δέντρα, πόσο μεγάλα όμως δεν διευκρινίζεται... Και όλοι ξέρουμε ότι τα μεγάλα δέντρα δεν πραγματώνουν το μέγεθός τους αυτό από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε χαρτί εκτύπωσης χρειαζόμαστε 786 εκατομύρια δέντρα το χρόνο.

Από ένα δέντρο παράγονται 80.500 χαρτιά Α4. Το χαρτί Α4 ζυγίζει 80 γραμμάρια το τετραγωνικό που αντιστοιχεί σε 5 γραμμάρια για κάθε φύλλο χαρτιού.
Οι παραπάνω έρευνες ξεκίνησαν να γίνονται στη Βρετανία το 1996 επειδή ενδιέφεραν την Βρετανική εταιρεία τηλεφωνίας. Η συγκεκριμένη εταιρεία έφτασε τότε να χρειάζεται 27.000 τόνους χαρτί το χρόνο μόνο για να εκδόσει τον ετήσιο κλασικό τηλεφωνικό κατάλογο με τα στοιχεία των συνδρομητών της. Είχε 6 εκατομύρια συνδρομητές καταχωρημένους σε 4 τόμους από 3.600 σελίδες ο καθένας. Το κόστος άγγιξε τα 10 εκατομύρια στερλίνες και αφού αυτό ήταν ένα έντυπο δωρεάν διανομής αντιλαμβάνεστε ότι δεν γινόταν να συνεχίσει να εκδίδεται με τον ίδιο τρόπο. Έπρεπε να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος κι έτσι απευθύνθηκαν στον κο Έιτσι Κόνο, σχεδιαστή γραμμάτων όπως θέλει να αποκαλείται ο ίδιος, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω σαν επισκέπτη καθηγητή στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Κιτακιούσου της Ιαπωνίας όπου έκανα το δεύτερο μεταπτυχιακό μου το 2008.
Ο κος Κόνο λοιπόν τι έκανε; Το αυτονόητο! Μίκρυνε ελαφρώς τα γράμματα αρχικά και τα έκανε και πιο ωραία στην εμφάνιση μειώνοντας με αυτόν τον τρόπο το χώρο που καταλάμβαναν στη σελίδα κατά 10%. Διαπίστωσε επίσης, ότι υπήρχε η δυνατότητα να μειωθούν κι άλλο βελτιώνοντας την οπτική τους και φτάνοντας τη μείωση του χώρου που θα καταλλάμβαναν έως και το 12-15%.
Στη συνέχεια, παρατήρησε ότι υπήρχαν στο προηγούμενο έντυπο πολλές λευκές γραμμές που λειτουργούσαν ως κενά μεταξύ των στοιχείων και τις μείωσε κι αυτές. Τέλος, αφαίρεσε τις διευθύνσεις γιατί θεώρησε πως αυτό που χρειάζεσαι πραγματικά να βλέπεις σε έναν τηλεφωνικό κατάλογο είναι κυρίως τους τηλεφωνικούς αριθμούς των συνδρομητών! Και έτσι, πέτυχε να μειωθούν 1000 σελίδες από κάθε τόμο με αποτέλεσμα από 4 οι τόμοι να γίνουν 3 και ελαφρώς πιο λεπτοί.

Το παράδειγμα του κου Έιτσι Κόνο το αναφέρω και είναι σημαντικό επειδή ο ίδιος είναι ξεχωριστή περίπτωση στο χώρο του σχεδιασμού γραμμάτων, αλλά όμως και για έναν άλλο λόγο. Ο ίδιος λέει ότι δεν δημιουργεί αλλά βελτιώνει ότι άλλοι πριν από εκείνον έχουν δημιουργήσει. Δεν θεωρεί τον εαυτό του καλλιτέχνη αλλά ένα είδος κατασκευαστή. Και αυτό το κάνει συνειδητά θεωρώντας ότι δεν είναι απαρραίτητο να συνεχίσουμε να προσθέτουμε στο περιβάλλον μας αντικείμενα και στοιχεία αλλά αρκεί μόνο να τελειοποιήσουμε αυτά που έχουμε ήδη στα χέρια μας. Χρησιμοποιεί πάντα σαν μέτρο στη δουλειά του την έννοια της βιωσιμότητας ή αλλιώς βιώσιμης ανάπτυξης (sustainability ή sustainable development όπως αναφέρεται ο όρος στα Αγγλικά).
Έχει «βελτιώσει» έτσι, αρκετά πράγματα μέχρι τώρα μέσα από την επαγγελματική του δραστηριότητά. Ξεκινώντας από τα λογότυπα δημοφιλών επιχειρήσεων και ιδρυμάτων όπως εκείνα του Royal Academy of Arts και της Tate Gallery στο Λονδίνο, έφτασε να δημιουργήσει την πρώτη οικολογική γραμματοσειρά για Η/Υ που ονομάζει Meiryo (στα Ιαπωνικά σημαίνει καθαρότητα, διαύγεια,) την οποία αγόρασε η Microsoft και την διανέμει δωρεάν μαζί με τα Windows Vista.

Η εν λόγω γραμματοσειρά είναι οικολογική, αφενός επειδή είναι σχεδιασμένη για να καταλαμβάνουν τα γράμματά της λιγότερο χώρο στα έντυπα αλλά και γιατί είναι ειδικά σχεδιασμένη ώστε να διαβάζεται καλύτερα σε οθόνες, με σκοπό να μπορεί να αποφευχθεί έτσι η άσκοπη εκτύπωση, ενθαρρύνοντας το λεγόμενο screen reading (μετ. διάβασμα από την οθόνη). Πως τα πέτυχε όλα αυτά θα σας πω κάπως γρήγορα γιατί πιστεύω έχει ενδιαφέρον η απλότητα της σκέψης του.
Σκέφτηκε ότι εφόσον οι οθόνες αποτελούνται από pixels (ψηφίδες φωτοσύνθεσης) αν καταφέρει να χειραγωγήσει ορισμένες από αυτές θα έχει ένα αποτέλεσμα εικόνας στην οθόνη του πιο ελαφρύ σε απόδοση και πιο ευανάγνωστο. Αρχικά, πήρε λοιπόν, την γραμματοσειρά Microsoft Sans Serif, μείωσε κατά ένα δέκατο του χιλιοστού το μέγεθος στα γράμματά της και μετά αύξησε τον όγκο των γραμμών τους ελαφρώς, τα έκανε δηλαδή πιο πλατιά. Στη συνέχεια, σε συνεργασία με το εργαστήριο του David Kindersley στο Κέιμπριτζ (ενός σημαντικότατου σχεδιαστή γραμμάτων και γλύπτη που δεν ζει πια) βρήκε το οπτικό κέντρο του κάθε γράμματος και το μετατόπισε ελαφρώς. Το ανέβασε λίγο κάνοντάς με αυτόν τον τρόπο να διαβάζεται το γράμμα ευκολότερα σε μικρές διαστάσεις και έπειτα, μείωσε και τους κενούς χώρους που αυτό καταλλάμβανε, συσφίγγοντάς τον κάθε χαρακτήρα προς τον εαυτό του. Έθεσε τέλος, στον κάθε χαρακτήρα το ίδιο βάρος και έτσι έφτασε στο τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα.
Το σημαντικό για εμάς είναι ότι στη γραμματοσειρά του αυτή συμπεριέλαβε και το Ελληνικό αλφάβητο μαζί με το Λατινικό και τα τρία Ιαπωνικά. Όταν τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό μου είπε πολύ απλά, για ιστορικούς λόγους.

Όπως ανέφερα και προηγουμένως ο κος Κόνο στη δουλειά του θέτει ως κύριο στόχο τη βιωσιμότητα των ήδη υπαρκτών στοιχείων. Και στον ορισμό της βιώσιμης ανάπτυξης αναφέρεται το εξής: «Βιώσιμη είναι κάθε δημιουργική πρακτική που επιλύει τις ανάγκες του παρόντος δίχως να περιορίζει την ικανότητα των μελλοντικών γενεών να ικανοποιούν κι εκείνες με τη σειρά τους τις δικές τους ανάγκες».
Όπως καταλαβαίνετε αυτός ο ορισμός όσο ευγενικός κι αν ακούγεται θίγει με ακρίβεια τις σοβαρές ευθύνες που έχουμε όλοι μας απέναντι στη νέα γενιά, δηλαδή στο μέλλον της ανθρωπότητας. Και αναγνωρίζει ότι αν συνεχίσει να βαδίζει ο άνθρωπος με τον ίδιο τρόπο που κάνει μέχρι σήμερα (δίχως να σέβεται την ύλη που καταναλώνει) θα φτάσει κάποια στιγμή που δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, ενδεχομένως ούτε καν τις βασικές του ανάγκες, θέτοντας έτσι στο μέλλον και την ύπαρξή του σε άμεσο κίνδυνο.
Κατά τον παραπάνω ορισμό, ο άνθρωπος, έχει δημιουργήσει τον πολιτισμό του κι αντιλαμβάνεται την έννοια της εξέλιξης και ανάπτυξής του περισσότερο επεκτεινόμενος στο χώρο, χρησιμοποιώντας ένα είδος αποδεκτής βίας προς τον ίδιο και το περιβάλλον του δίχως όμως να συνειδητοποιεί τι προκαλεί τελικά στον εαυτό του, δηλαδή στον μελλοντικό του συγγενή... Να αποκτήσουμε περισσότερα αγαθά, να εξαπλωθούμε στη Γη, να την εξερευνήσουμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της, μετά να φτάσουμε να εξερευνήσουμε το σύμπαν με τον ίδιο τρόπο, κ.ο.κ. Η βιωσιμότητα όμως που απαιτείται για να τα επιτύχουμε αυτά δίχως να βλάψουμε κανέναν και τίποτα δεν αφορά απαραίτητα την διαιώνιση της συνήθους κίνησής μας στο χώρο, η οποία βλάπτει ότι υπάρχει γύρω μας, αλλά μία άλλου είδους κίνησή μας μες τον χρόνο. Δηλαδή, μας εφιστά την προσοχή στο ότι αν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι τότε κάνοντας τις απαραίτητες ενέργειες θα μπορούμε να απολαύσουμε μες τον χρόνο ότι μας αναλογεί.

Θα αναρωτιέστε τώρα γιατί ο τίτλος της εισήγησής μου είναι: «Η εκπαίδευση στην τέχνη χρησιμοποιώντας τα νέα μέσα», αφού τόση ώρα σας μιλάω για άλλα πράγματα.
Θα σας απαντήσω:
Πολύ απλά, ότι ακούσατε μέχρι τώρα αποτελεί την εισήγηση για μία διαθεματική εικαστική άσκηση στο μάθημα των καλλιτεχνικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διάρκειας τεσσάρων διδακτικών ωρών που έχω εμπνευστεί και δημιουργήσει ο ίδιος με τίτλο: «Σχεδιάζοντας το μέλλον, ή αλλιώς, - πως να κάνω έξυπνη διαχείριση των δυνατοτήτων μου βοηθώντας το περιβάλλον και τους ανθρώπους που ζουν μαζί μου σε αυτό». Σημειωτέον το μάθημα των καλλιτεχνικών είναι μονόωρο (δηλαδή, διαρκεί 45 λεπτά την εβδομάδα στο Ελληνικό σχολείο) επομένως, η εν λόγω άσκηση θα απασχολήσει τους μαθητές και τις μαθήτριες του Γυμνασίου συνολικά ένα μήνα (για 4 διδακτικές ώρες δηλαδή).
Σε καμία περίπτωση όμως αυτή η άσκηση δεν είναι καλό να γίνει πρωτού αποκτήσει ο καθηγητής αυτό που λέμε «επαφή» με την τάξη.
Η καλύτερη περίοδος είναι ο μήνας Μάρτιος που το άγχος των βαθμών του 2ου τριμήνου αποπροσανατολίζει από τους πραγματικούς στόχους του σχολείου. Αρχικά, η πρώτη ώρα αφορά παρουσίαση της παραπάνω θεωρίας και ενημέρωσης των μαθητών/ τριών ενώ, στη συνέχεια η δεύτερη ώρα αφορά την έρευνα μέσω διαδικτύου ταυτόχρονα με μία 15 λεπτη παρουσίαση στην αίθουσα των υπολογιστών του σχολείου από τον εκάστοτε υπεύθυνο καθηγητή πληροφορικής.
Όταν ο καθηγητής εικαστικών κάνει αναλυτικά την εισήγηση του κατά την πρώτη αυτή διδακτική ώρα, τα παιδιά όπως κι εσείς ενδεχομένως κατά τη διάρκειά της προηγούμενα, θα αισθανθούν τη σπουδαιότητα των πραγμάτων που μας διαφεύγουν ως πληροφορίες σχετικά με την καθημερινή μας δράση στο περιβάλλον που ζούμε και θα μπορέσουν πιο εύκολα να πειστούν ώστε να διερευνήσουν εναλλακτικούς τρόπους μείωσης αυτών των επιπτώσεων.
Σε ένα τέτοιο μάθημα σας διαβεβαιώ, οι μαθητές και οι μαθήτριες επιθυμούν να συμμετέχουν και το κάνουν με ενθουσιασμό. Δεν θα σας παρουσιάσω σήμερα τα αποτελέσματα αυτής της άσκησης όμως, γιατί δεν είναι αυτό του παρόντος και ο χρόνος μας είναι συγκεκριμένος. Θα προτιμήσω να σας αφήσω να τα φανταστείτε.
Στην συνέχεια της εισήγησής του, κατά τη δεύτερη ώρα ο καθηγητής πληροφορικής παρουσιάζει την γραμματοσειρά για την οποία έγινε λόγος στην τάξη και ωθεί τους μαθητές δίνοντάς τους ερευνητικές κατευθύνσεις στο διαδίκτυο να ψάξουν για επιπλεόν πληροφορίες σχετικά με ενημέρωση που αφορά τις επιπτώσεις της τεχνολογικής εξέλιξης στο περιβάλλον. Σκοπός είναι να βρεθούν περισσότερα στοιχεία και πρακτικά παραδείγματα ενδεχομένως, από τα ίδια τα παιδιά, που θα αφορούν αντίστοιχους ερευνητές οι οποίοι ασχολούνται και εφαρμόζουν την έννοια της βιώσιμης ανάπτυξης στο έργο τους.
Έπειτα, θα ακολουθήσουν οι δύο επόμενες διδακτικές ώρες όπου οι μαθητές / μαθήτριες θα κλιθούν να επανασχεδιάσουν με απλά μέσα στο χαρτί τους (μιλί μετρέ) ένα γράμμα της επιλογής τους από γραμματοσειρά της αρεσκείας τους και να το κατασκευάσουν έπειτα σαν γλυπτική κατασκευή με ένα ανακυκλώσιμο υλικό της επιλογής τους. Στόχος είναι να παρουσιαστούν στην τάξη την τελευταία ώρα επιλεγμένες εργασίες από τους ίδιους τους μαθητές, αιτιολογώντας τις σχεδιαστικές τους αποφάσεις αλλά και την αποτελεσματικότητα αυτών των αποφάσεων. Επίσης, οι μαθητές/-τριες αντιλαμβάνονται με την άσκηση αυτή το κατασκευαστικό σχέδιο ως μέρος της γλυπτικής τέχνης ερχόμενοι σε επαφή με την έννοια της οικονομίας και μαθαίνοντας να την εφαρμόζουν στην τέχνη και τη ζωή.

Σας ευχαριστώ.
ΑΣΚΤ, Αθήνα, 5 Ιουνίου 2009
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΞΙΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ
Εικαστικός, Υποψήφιος Διδάκτωρ Διδακτικής της Τέχνης, ΑΣΚΤ
Μεταπτυχιακός υπότροφος εσωτερικού του ΙΚΥ

Η εισήγηση αυτή παρουσιάστηκε στην Ημερίδα της ΑΣΚΤ με θέμα " Τέχνη, Φύση και Περιβάλλον" που πραγματοποιήθηκε στις 5 Ιουνίου 2009.

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ- ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΑΝΙΗΛ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΓΟΗΤΕΙΑ

Χόρευε στους ήχους της ποπ, λικνιζόταν στο κατάστρωμα κι ετοιμαζόταν να κατακτήσει τα νησιά. Τότε ήταν που την είδα. Την ώρα της παράξενης ησυχίας, όταν το πλοίο είχε φορτώσει επιβάτες και οχήματα και ήταν έτοιμο να λύσει κάβους. Εκείνη η περίεργη ησυχία πριν τα χοντρά παλαμάρια πέσουν στο νερό και αργά-αργά τραβηχτούν πάνω. Γεμάτο το κατάστρωμα, παρέες-παρέες, με σάκους, μαγνητόφωνα και φωνές. Κι αυτή αεικίνητη μες στο πλήθος περπατούσε σείοντας το κορμί της ανάμεσα στους ανθρώπους που κάθονταν νωχελικά στις πλαστικές καρέκλες κάτω απ’ τον ήλιο. Ναι, πήγαινε να κατακτήσει τα νησιά.

Είχα ανεβεί κι εγώ πάνω στο κατάστρωμα για να μη χάσω την επισημότητα του απόπλου, κουρασμένος απ’ τις καθημερινές έγνοιες, αλλά με την αίσθηση ελευθερίας απ’ την ώρα που θα σηκωνόταν ο καταπέλτης του πλοίου. Αργά-αργά άρχισε να βγαίνει από το λιμάνι χαιρετώντας μ’ ένα σφύριγμα τα αγκυροβολημένα αδέλφια του, που περίμεναν κι αυτά την ώρα της αναχώρησής τους. Ξεμάκραινε και τώρα φαίνονταν από μακριά στις αποβάθρες οι συνωθούμενες νταλίκες, τα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι που θα γέμιζαν τα υπόλοιπα πλοία. Ο ήλιος άρχισε να καίει, πνιγηρός ο εξωτερικός χώρος του καραβιού. Μόνο κάποιοι τουρίστες κάθονταν ξεσάρκωτοι μες στο λιοπύρι και πότιζαν το σώμα τους με ήλιο που είχαν στερηθεί στις πατρίδες τους. Ένας απλός ταξιδώτης και γω κατευθύνθηκα προς τον κλιματιζόμενο εσωτερικό χώρο και απλώθηκα σιωπηρός σ’ ένα από τα καθίσματα της τουριστικής θέσης. Τώρα αισθανόμουν ελεύθερος. Ο βόμβος των μηχανών με είχε πάρει στην αγκαλιά του κι έγειρα το κεφάλι μου στην άκρη του καθίσματος. Ένας γλυκός ύπνος, μια ελαφρότητα με περιέλουσε κι έμεινα κάμποση ώρα έτσι, ακίνητος, χωρίς ήχους γύρω μου, χωρίς καμία σκέψη. Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, ίσως κανά δυο ώρες, όταν άνοιξα τα μάτια μου και αργοσάλεψα στο κάθισμά μου. Σηκώθηκα, πήγα στην τουαλέτα κι έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Περπάτησα μέχρι το μπαρ και αφού περίμενα στην ουρά, πήρα τον καφέ μου και βγήκα ξανά στο κατάστρωμα. Το καράβι άφηνε τώρα τις ακτές της Αττικής και ανοιγόταν στο πέλαγος. Γαλάζιος ορίζοντας, ελαφρό αεράκι και μακρύτερα, αχνές ακόμα η Τζιά και η Κύθνος. Φρεσκάδα έλουσε το πρόσωπο μου κι αφέθηκα να χαθώ στο τοπίο με τις μικρές στάλες απ’ τα κύματα και τους γλάρους που ζυγίζονταν δίπλα από το φουγάρο. Το πλοίο τραβούσε ολοταχώς τη ρότα του για τα νησιά, φορτωμένο με την ξενοιασιά των παραθεριστών, μέσα σ’ ένα τοπίο ελευθερίας. Γύρισα το βλέμμα μου. Και ξαφνικά την είδα. Στεκόταν ανέμελη στην άκρη του πλοίου, ο αγέρας ανέμιζε τα μαύρα της μαλλιά, ίδια νεράϊδα, ξωτικό της θάλασσας. Γλυκιά μεσογειακή ομορφιά, με μάτια μεγάλα, διαπεραστικά, βλέμμα ερωτικό, προκλητικό, σώμα που έσφυζε μέσα από το τζην και το ελαφρό μπλουζάκι. Στήθια μεγάλα, μέση λεπτή, πόδια δυνατά, και ολόκληρη ηλιοκαμένη. Θύμιζε κείνες τις παθιασμένες μιγάδες του κινηματογράφου, μόνο που τη θωριά της την απάλυνε η μεσογειακή καταγωγή της. Σήκωνε το κεφάλι και αφηνόταν στον ήλιο, στον αέρα, στη θάλασσα να της χαϊδεύουν γαργαλιστικά το κορμί, ηδυπαθής με το πάθος της έτοιμο να ξεσπάσει και να καταβροχθίσει στους κόλπους του αυτόν που θα παραδιδόταν στα θέλγητρά της. Τώρα το καράβι πέρναγε πίσω απ’ την Κύθνο και τ’ αποβράσματα του κάβο-ντόρο το κουνούσαν ρυθμικά. Μαζί κουνιόταν και η μορφή της. Ο πελαγίσιος αγέρας αγκάλιαζε το κορμί της και το έλουζε με τις θαλασσινές σταγόνες που έφερνε το κύμα. Μπροστά μας ανοιγόταν το φωτεινό τοπίο των Κυκλάδων. Ήλιος, βράχοι, απέραντο γαλάζιο, μια φωτεινότητα πρωτόγνωρη, σαν από άλλο κόσμο. Το καράβι χανόταν σ’ αυτόν τον ορίζοντα, όπου κάποτε φάνηκε ο Απόλλων και έδωσε το φως. Κι αυτή φαινόταν να βασιλεύει μέσα σ’ αυτό το αρχαίο τοπίο και να ιερουργεί με τα θέλγητρά της, την ώρα που ζέστη καυτή και αεράκι πελαγίσιο κατέκλυζαν τη μοναδική αυτή εικόνα. Ο ήλιος δεν την έκαιγε, αλλά τη χάιδευε και έδινε στο σώμα της λάμψη και στα μάτια της μια απόκρυφη γοητεία. Ο βόμβος της μηχανής φαινόταν να συνοδεύει το μαυλιστικό της βλέμμα, αργά και επίσημα. Όλα πάνω της ανέδιαν ζωή. Ποια ήταν; Η Αφροδίτη, η Αστάρτη, η Λητώ, η Παναγιά, μια πριγκιποπούλα από τα χρόνια του Μεσαίωνα; Τα νησιά προσμέναν την παρουσία της. Κι αυτή ρουφούσε τον ήλιο, τον αγέρα, τις σταγόνες απ’ τα κύματα και χαιρετούσε τα ξωκλήσια και τους φάρους που έστεκαν επιβλητικά στην άκρη των απότομων βράχων. Μια Νύμφη είχε ξεπεταχτεί μέσα από τα αρχέγονα νερά, θυμίζοντας ότι η ομορφιά υπάρχει, απλώνεται σαν προστατευτικό πέπλο γύρω από τα σώματα και την ψυχή και αποκαλύπτεται μια μέρα καλοκαιριού καταμεσής στο πέλαγος. Όλα φαίνονταν μακρινά, σαν να μην υπήρχαν. Οι σκοτούρες, οι καθημερινές έγνοιες, οι τεράστιες, αχανείς πόλεις με την έντασή τους και τα ψυχολογικά προβλήματα των κατοίκων τους είχαν εξαφανιστεί. Σαν να ανήκαν σε κάποιο απώτερο παρελθόν. Φως και ζωή αναδεύονταν μαζί με τη μορφή της και το κούνημα του καραβιού. Σε λίγες ώρες ένα από αυτά τα νησιά θα δεχόταν την εισβολή της. Το καράβι θα εισχωρούσε με θόρυβο στο λιμάνι, θα έριχνε με επισημότητα τους κάβους και τους καταπέλτες. Το λιμάνι θα ζωντάνευε με μια γλυκιά ένταση καθώς οι ταξιδευτές θα αποβιβάζονταν, καινούργιοι επιβάτες θα περίμεναν να ανεβούν στο πλοίο, ιδιοκτήτες ενοικιαζομένων δωματίων θα σήκωναν πλακάτ με « rooms to rent», αυτοκίνητα και φορτηγά θα ελίσσονταν για να μπουν και να βγούν από και προς το λιμάνι, λιμενικοί κι αξιωματικοί του πλοίου θα φώναζαν, ενώ πάνω στα καταστρώματα θα κρέμονταν οι παραθεριστές για να δουν τον κατάπλου και τον απόπλου καθώς και μια εικόνα του νησιού έτσι όπως εμφανίζεται σε κείνες τις στιγμές. Εκείνη θα πεταγόταν από το πλοίο με βήματα ανάλαφρα, χαμογελώντας μέσα στον ήλιο και το ξερό τοπίο του μεσημεριού, θα αντάμωνε την παρέα της και θα αδημονούσε πότε να βρεθεί σε μια παραλία. Θα έφθανε στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο, θα έβγαζε τα ρούχα της και το θείο κορμί της θα δεχόταν το νερό απ’ το ντους που θα πλημμύριζε τα μαλλιά, τα στήθια και τους γλουτούς της. Κι έτσι υγρή με τις σταγόνες να αχτινοβολούν πάνω στο κορμί της θα ξάπλωνε στα λευκά σεντόνια μουσκεύοντάς τα και ενώνοντάς τα με τη ζέστη του μεσημεριού, τα τζιτζίκια και την ελαφριά μυρουδιά απ’ τα αρμυρίκια και την κάπαρη που έφερνε το ελαφρό αεράκι. Το σώμα της πονούσε για έρωτα κι η θάλασσα αδημονούσε να το δεχτεί στην αγκαλιά της. Έφεγγε το απόγευμα καθώς κατέβαινε στην παραλία. Χάθηκε μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας, ενώ τα ίχνη απ’ τα πόδια της στην άμμο θα ανέδιδαν έναν πόθο μυστηριακό. Θα έβγαινε ύστερα, αργά, τελετουργικά προς την ακτή, το σώμα της θα απλωνόταν πάνω στην πετσέτα και το αντηλιακό θα άστραφτε πάνω στο κορμί της, ενώ η γη που πάνω της θα ξάπλωνε, θα δεχόταν τη ζεστασιά του. Άντρες και γυναίκες θα παρατηρούσαν την ομορφιά της, ενώ εκείνη θα χαμογελούσε και θα κοίταζε το πέλαγος που ανοιγόταν μπροστά της. Οι φίλες της θα την κοιτούσαν περίεργα και θα ένιωθαν μειονεκτικά, αφού όλα τα βλέμματα θα ήταν καρφωμένα πάνω της. Και οι άντρες θα στέκονταν αμήχανοι, αποσβολωμένοι μπροστά στην ομορφιά της. Πόσοι και με ποιά πρόφαση δεν θα συγκεντρώνονταν γύρω της σαν θα πήγαινε στο παραλιακό μπαρ για να πιει ένα ice tea! Τα μπαρ, οι ταβέρνες και η παραλία θα γέμιζαν ερωτισμό. Κυρίαρχη στο τοπίο, με τα παιχνιδιάρικα μάτια της, θα μαύλιζε όσους την πλησίαζαν με μια απέλπιδη προσπάθεια προσέγγισης. Και το βράδυ θα κατακτούσε το νησί. Στα μπαράκια και στα clubs θα μοίραζε το χαμόγελό της σε όλους, θα χόρευε με όποιον την πλησίαζε και θα ενωνόταν σε μια παρέα με όλους τους θαμώνες, προοιωνίζοντας μια ατέλειωτη νύχτα που θα έμενε αξέχαστη. Χόρευε στο υπαίθριο club που είχε σαν ντεκόρ πολεμίστρες πάνω στην άκρη του βράχου κι από μακριά, στ’ ανοιχτά, τα φώτα των πλοίων της γραμμής που αρμένιζαν περήφανα στη νύχτα του Αιγαίου, θα της έστελναν το μήνυμα της χαράς και της αγάπης. Λίγο πριν την αυγή, θα γυρνούσε στο δωμάτιό της, θα γδυνόταν, και το σώμα της θα ήταν πλημμυρισμένο από δροσερό υδρώτα, μυρουδιές καλλυντικών και ευωδιά από την αύρα του νησιού. Τα βλέφαρά της θα έκλειναν ήρεμα, ηδονικά κι ένα κορμί θα ανέπνεε αργά, χαλαρά στην αγκαλιά του ύπνου. Οι άντρες θα έμεναν ξάγρυπνοι πάνω στις άκρες του νησιού, συζητώντας για την ομορφιά της, ενώ ο ήλιος θα ανέτειλλε σιγά-σιγά μέσα απ’ το πέλαγος.

Κάποτε θα ερχόταν ο έρωτας. Ίσως έτσι όπως τον είχε ζωγραφίσει στο όραμά της. Μπορεί έπειτα από μια τρελή βραδιά όπως απόψε, μπορεί έπειτα από μια ατέλειωτη κουβέντα στην παραλία και στη γλύκα του ηλιοβασιλέματος, μπορεί καθώς έβγαινε η πανσέληνος του Αυγούστου πάνω από το νησί. Και τότε θα άγγιζε το όνειρο και η ύπαρξή της θα σπαρταρούσε μέσα στον ερωτικό παροξυσμό, ενώ το μελτέμι και οι μουσικές των clubs θα αναμειγνύονταν σε μια εκστατική κορύφωση μέσα στο πανάρχαιο τοπίο του Αιγαίου.
Το καράβι απέπλευσε για να συνεχίσει τη ρότα του προς τα άλλα νησιά. Ο αέρας δυνάμωσε, τα μποφόρ αυξήθηκαν, κι εγώ όρθιος στο κατάστρωμα, κυρίαρχος των κυμάτων, ατένιζα τις τελευταίες εικόνες του νησιού που αφήναμε πίσω μας. Μόνο λόγια προσευχής ήρθαν στη σκέψη μου κοιτάζοντας το αφρισμένο πέλαγος και τα ημίγυμνα κορμιά των κοριτσιών γύρω μου, που ταξίδευαν για ν’ αγκαλιάσουν το όνειρο σε κείνα τα μυθικά ακρογιάλια, σε τόπο που μοναδικό τον όρισε η φύση να στέκεται ανάμεσα στο άσπρο, το γρίζο και το γαλάζιο.



Νίκος Δανιήλ

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ- ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΕΓΓΟΣ

Ο ΦΑΝΗΣ

Την Τρίτη 22 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στον ΙΑΝΟ η ανάγνωση του διηγήματος του Μιχάλη Σπέγγου «Ο ΦΑΝΗΣ». Διάβασαν η ηθοποιός Μαρία Καστάνη και ο συγγραφέας.

Το Διήγημα: Κυριακή 8-2-1981. Στάδιο Καραϊσκάκη. Πρωτάθλημα Α’ Εθνικής. Ο Ολυμπιακός νικάει την ΑΕΚ στο μεγάλο ντέρμπυ με το επιβλητικό 6-0. Ποιος θυμάται όμως εκείνο το παιχνίδι για το σκορ; Για άλλα πράγματα το θυμάται…

Μετά τη λήξη του αγώνα 21 άτομα ποδοπατούνται και πεθαίνουν καθώς προσπαθούν να βγούνε από τη θύρα 7 του σταδίου. 21 νεόι άνθρωποι. Ένα ακόμα παιδί, ο 18χρονος τότε Φάνης Τζιόβας, πηγαίνει στον άλλο κόσμο και με τη βοήθεια μοίρας και ανθρώπων επανέρχεται.

Αυτή είναι η ιστορία του Φάνη. Μια ιστορία «επιθανάτιας»εμπειρίας αλλά και ανάρρωσης. Μια ιστορία για την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τη ζωή. Μια ιστορία ζωής.

Το διήγημα «Ο ΦΑΝΗΣ», εμπεριέχεται στη συλλογή διηγημάτων ΕΝΔΕΚΑΔΑ, συλλογικό έργο 11+1 νεοελλήνων συγγραφέων των οποίων τα διηγήματα έχουν ως κοινό τόπο το ποδόσφαιρο. Η ΕΝΔΕΚΑΔΑ κυκλοφορεί απ’ τις εκδόσεις Παρουσία και τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Συμμετέχουν οι συγγραφείς: Μηνάς Βιντιάδης, Αλέξης Σταμάτης, Θανάσης Χειμωνάς, Δημήτρης Βαρβαρήγος, Στέφανος Δανδόλος, Ξενοφώντας Μπρουντζάκης, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Γιάννης Τριάντης, Βασίλης Καλαμαράς, Μιχάλης Σπέγγος και ο Θανάσης Βαλτινός.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΠΕΓΓΟΣ

• Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1963
• Τελείωσε Γυμνάσιο και Λυκειο στη Ζωσιμαία Σχολή και σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης όπου και αποφοίτησε με πτυχίο φυσικού. Συνέχισε τις σπουδές του στην Αμερική, στο American University στην Ουάσιγκτον, όπου απέκτησε Masters και στη συνέχεια στο γραμμικό επιταχυντή του Στάντφορντ, όπου το 1994 πήρε το διδακτορικό του.
• Εργάστηκε ως ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και ακολούθως ως υπότροφος της Γερμανικής Κυβέρνησης στο εθνικό εργαστήριο DESY στο Αμβούργο.
Από το 1999 ασχολείται με τη λογοτεχνία.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ:
• 2001: Περί Αισθημάτων, μυθιστόρημα. Εκδ. Λιβάνη
• 2002: Η Τελευταία συγγνώμη, μυθιστόρημα. Εκδ. Ελληνικά Γράμματα
• 2004: Μπίλυ ο Τίγρης, διηγήματα. Εκδ. Αιγέας
• 2004: Η εξομολόγηση ενός πυρηνικού φυσικού, μυθιστόρημα. Εκδ. Ελληνικά Γράμματα
• 2005: Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια. Δέκα μικρά κεφάλαια και ένα μεγάλο, που τα συνδέει λιγότερο ή περισσότερο η μουσική του Διονύση Σαββόπουλου. Εκδ. Ιανός.
• 2006: Τα ψέματα και τα μάτια, Θεατρικό. Καταχωρημένο στο e-book.
• 2007: IMPERIUM, μυθιστόρημα. Εκδ. Λιβάνη

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ- ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΘΛΟΥ

Το φίδι είναι ένα διφορούμενο σύμβολο. Στη θετική του σημασία, ως καλός δαίμων , συσχετίζεται με τον Ήλιο. Ως φτερωτό φίδι, είναι επίσης μια εικόνα του ήλιου, είναι ο δωρητής μιας νέας δημιουργικής συνειδητότητας. Κάθε ήρωας που ενώνεται με το φτερωτό φίδι , οδηγείται σε έναν ήλιο , δηλαδή σε μια νέα πηγή ζωής. Σε μια νέα ολότητα. Στην υψηλότερη του σημασία το φίδι αποτελεί το σύμβολο που περιβάλλει τα πάντα. Είναι ένας Ουροβόρος.

Το ότι η Λερναία Ύδρα έχει μια διττή σημασία , φαίνεται από την γενεαλογία της. Οι γονείς της είναι η Έχιδνα και ο Πύθων, γεγονός που παραπέμπει ξεκάθαρα σε μια σχέση με το χθόνιο. Σημαίνει τη ζωϊκή δύναμη και συμβολίζει το σκοτεινό ένστικτο,από το οποίο αναδύεται ένα διπλό νόημα, που από τη μια μεριά υποστηρίζει τον άνθρωπο και από την άλλη του φέρνει εμπόδια. Στην πρώτη περίπτωση σημαίνει την απελευθερώνουσα σοφία, η οποία υπάρχει σε σε κάθε στρώμα της ψυχής και από την οποία προέρχεται η σοφία της μαντείας, η προφητεία και η ενόραση. Από αυτό το βαθύ σκότος προτρέπει τους πρωτόπλαστους στον Παράδεισο να γευτούν από το δένδρο της Γνώσης. Αυτό σημαίνει : Για να υπερβεί κάποιος τα λιμνάζοντα ύδατα , τη στασιμότητα και τα μαγικά δεδομένα , θα πρέπει να ελίσσεται όπως ακριβώς και το φίδι με την γνωστή αυτή ιδιότητα. Αυτή η ιδιότητα υπάρχει επίσης και στηνενστικτώδη ψυχή , από την περιοχή της οποίας συσσωρεύεται για τον άνθρωπο η δύναμη για τις πράξεις του.

Η ασυνείδητη ενστικτώδης ψυχή είναι όμως και κάθε περιοχή , η οποία μπορεί να παραλύσει τις δραστηριότητες του ανθρώπου , επειδή τον παρασέρνει στη δύσκολη θηλική γήϊνη αρχή , ή στο ήσυχο σκότος του ύδατος , σαν πρότυπο της αδρανούς Ύπαρξης. Από κει προέρχεται ο αγώνας με το φίδι ή με τους δράκους , των οποίων η υπέρβαση βρίσκεται πάντα στις αρχές κάθε ηρωϊκού σταδίου.

Και ο αγώνας πρέπει να γίνει στα αρχικά στάδια , διότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θα προκύψει η απελευθέρωση του ήρωα από την ασυνείδητη συμβολική εικόνα της μητρικής πηγής που τον κρατά δέσμιο και παράλυτο. Με αυτή την έννοια το σύμβολο του φιδιού σαν μητρικός ουροβόρος συμβολίζει ταυτόχρονα την παραδείσια ενότητα και τον θάνατο. Η ζωή όμως είναι συνείδηση και δίνει στον άνθρωπο το αίσθημα της μοναδικής ύπαρξης , της οποίας η πραγματικότητα ως αυτόνομης οντότητας , βρίσκεται όταν ο άνθρωπος αποδεσμευθεί από αυτή την αιτία , όταν πνευματικά κόψει τον ομφάλιο λώρο από αυτή. Γι’ αυτό και ο αγώνας με την Λερναία Ύδρα θεωρείται σαν ένας από τους σπουδαιότερους άθλους του Ηρακλή.

Μια ακόμα κατάσταση αποδεικνύει αυτή τη μαρτυρία , η οποία ειναι ο κάβουρας που βρίσκεται κοντά στην Ύδρα. Όπως τι φίδι μας θυμίζει τους πρωτογενείς κόσμους , σε εκείνες τις εποχές της εξέλιξης της γης , όπου δεν υπήρχαν εξελιγμένες μορφές ζωής , έτσι και η οκνηρή νωθρότητα αυτού του τσιμπήματος από τις δαγκάνες του κάβουρα είναι μια έκφραση του πρωτογενούς εγωϊσμού της ζώσας ύλης.

Αντιστοιχεί σε κάθε πρότερο στάδιο της προόδου, στο οποίο η αλλαγή γινόταν δύσκολα, και όπου το περιβάλλον ήταν μόνο εμπόδιο ή λεία. Αυτή η οντότητα του κάβουρα που κατοικεί σε ένα πρωτογενές στρώμα της ενστικτώδους συνείδησης, είναι μια οντόντητα δυσκίνητη, αδύναμη για κάθε δυνατότητα ικανοποίησης,που προχωρά ψηλαφίζοντας, σκληρή και βουβή μέσα από τη λεία των δαγκάνων της. Έλκει την καταγωγή της από εκείνες τις πρώτες εβδομάδες της ανθρώπινης ζωής, στις οποίες δεν υπήρχε το Εσύ, στις οποίες η μητέρα ήταν ένα “ άγνωστο αυτονόητο “ , μια απρόσωπη πηγή τροφής και ζεστασιάς , της οποίας η ασυνείδητη απουσία και απώλεια μπορούσε να προκαλέσει μια αδύναμη μανία του τυφλού , χωρίς αντικειμένου, ενστίκτου. Αυτός λοιπόν ο κάβουρας εξαναγκάζει τον Ηρακλή σε σφοδρό αγώνα , αφού του δαγκώνει το πόδι , και με αυτό το δάγκωμα καθίσταται μια ακόμα απειλή για την περαιτέρω πορεία του ήρωα. Διότι ο Ηρακλής , καταβεβλημένος από τον ξαφνικό πόνο βιώνει την παράλυση και την απουσία βοήθειας μπροστά στην άσπλαχνη Ύδρα που τον περισφίγγει. Αλλά μέσα από αυτόν τον μεγάλο πόνο αφυπνίζεται, αποδεσμεύεται από εκείνες τις επιθυμίες της ζωής που ενυπάρχουν μέσα στον πόνο. Γι’ αυτό και οι Έλληνες θεωρούν, ότι με το να σκοτώσει ο Ηρακλής τον κάβουρα που φέρει τον πόνο, εξαφανίζει την πηγή του πόνου και “ παραμένοντας στον πόνο “ μεταμορφώνει τον ίδιο τον άνθρωπο και τη ζωή του. Νικημένο το πάθος παραμένει σαν ιαματικό λείψανο μέσα στα βάθη της ψυχής.

Ο κάβουρας – όπως και ο βάτραχος – είναι μια ιδιότητα της θεάς της γέννησης και αποτελεί μια απόδειξη για την είσοδο του ήρωα σε μια νέα περιοχή. Πράγματι ο ήρωας μας εισέρχεται μέσα στο μίασμα των βάλτων, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου πληθαίνουν τα όντα ενός πρωτογενούς κόσμου . Και αυτό είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για τη ζωή. Χάνοντας το στέρεο έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του , βυθίζεται αργά μέσα στην υγρασία , γίνεται μια υποχωρούσα μάζα που οδηγείται σε έναν άσπλαχνο και ταυτόχρονα θριαμβευτικό πνιγμό. Στην προϊούσα κατάσταση σήψης ενός τέτοιου κόσμου η ψυχή θα διαλυθεί στις πρωταρχικές της αρχές και θα αναδυθεί η απρόσωπη αρχή αυτού του φανομενικού κόσμου , δηλαδή η τρομαχτική , υγρή Μέδουσα , σαν μια μαγική εικόνα του άγχους του θανάτου , που κατοικεί μέσα σε κάθε ουσία ζωής.

Όποιος , αναγκασμένος από μια εσωτερική μοίρα – πεπρωμένο – επιδιώξει να εισέλθει σε αυτή τη περιοχή της πρωταρχικής δύναμης ( ή επίσης στην μητρική αρχή ) , κάνοντας το ενίοτε με έπαρση και εκεί αφού πετύχει τη νίκη πάνω στην επικίνδυνη πρωτογενή εικόνα , να βρει μια διαλυμένη ευδαιμονία , ξεχνά ή δεν γνωρίζει ότι η ζυγαριά κρατά για κάθε τύχη και ένα βάσανο.

Κανείς δεν μπορεί να γλυτώσει από το να βιώσει αυτή τη περιοχή , και όποιος δεν αποκτήσει αυτή την εμπειρία κατά τη διάρκεια της ζωής του, θα την αποκτήσει μετά τον θάνατο του. Πεθαίνει λοιπόν μετά από μια δοξασμένη ζωή , όπως ο ήρωας μας μέσα στο απρόσωπο αυτής της περιοχής , δηλαδή μέσω του δώρου της Ύδρας με το οποίο είναι ποτισμένος ο μανδύας του Νέσσου. Έτσι η σκοτεινή περιοχή αποτελεί προϋπόθεση για κάθε μεγαλοπρεπή σύλληψη του θεϊκού ανθρώπου, μέσα από την καθαρή ουσία της φωτιάς που επιφέρει την τελευταία μεταβολή για την ανάληψη στον Όλυμπο.

Το κείμενο παραχωρήθηκε από τους ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ.
Απόδοση από τα Γερμανικά : Νίκος Δανιήλ.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΝΕΜΕΑΣ- ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΑΘΛΟΥ

Στους πολιτισμούς της Μεσογείου το λιοντάρι αποτελεί ένα σύμβολο του ήλιου στην υψηλότερη έκφραση του. Ενσωματώνει τη φωτιά που κατατρώει τα πάντα και ψυχολογικά συμβολίζει την κινητήρια δύναμη και το αχαλίνωτο πάθος. Σαν βασιλιάς των ζώων αποτελεί σύμβολο της δύναμης και της πατριαρχικής αρχής μέσα στα πλαίσια ενός ανδροκρατούμενου πολιτισμού. Παρόλο ότι είναι ένα φοβερό τέρας , ένα λαίμαργο άγριο ζώο , αγαπά το φως και τον ήλιο . Και αυτή η άγρια λαιμαργία του έχει μια θετική επενέργεια διότι υπονοεί πάντοτε την ολοκλήρωση του ανθρώπου.

Θα πρέπει όμως να δούμε το λιοντάρι της Νεμέας και κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα , λαμβάνοντας υπόψη την καταγωγή του. Η μητέρα του είναι η φιδόμορφη θεά Έχιδνα , μια οντότητα η οποία από τη μια μεριά είναι θνητή σαν άνθρωπος και από την άλλη φέρει μέσα της κάτι το αθάνατο ως θεά. Πατέρας του είναι ο Όρθος , ένας αδελφός του Κέρβερου. Το γεγονός αυτό παραπέμπει ξεκάθαρα στην σκοτεινή πλευρά της γης , στο εσωτερικό μέρος της επίγειας ζωής. Πράγματι το λιοντάρι κατοικεί βαθιά μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά. Αυτό παραπέμπει στην φωτιά της γης , που κατά κάποιο τρόπο καίει κάτω απ’ τα πόδια μας και η οποία κατάγεται από το φως. Μιλώντας με ψυχολογικούς όρους θα λέγαμε ότι το λιοντάρι της Νεμέας συμβολίζει εκείνη την ασυνείδητη λαχτάρα που μας κατατρώει και η οποία έχει μέσα της το σπόρο του φωτός. Αυτή η πλευρά του εαυτού μας , αυτή η λαχτάρα δεν είναι εντελώς σκοτεινή ,διότι από κει είναι δυνατόν να προέλθει το φως , ίσως η φώτιση. Μια φώτιση που δεν έρχεται από το φως που βρίσκεται ψηλά , αλλά μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι.

Όμως αυτή η ασυνείδητη κινητήρια δύναμη είναι τόσο κυρίαρχη σε κάθε άνθρωπο , ώστε ενδέχεται να τον οδηγήσει σε έναν θανάσιμο κίνδυνο , αφού έχει τη δύναμη να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του μέσω της εξωτερικής ζωής , με κόστος όμως την ψυχική του ολοκλήρωση. Με αυτό τον τρόπο παγιώνεται ένας συγκεκριμένος τύπος συμπεριφοράς , έτσι ώστε να μη είναι δυνατόν να επανακτηθούν οι δυνάμεις που υπηρετούν την ψυχή χωρίς να προκληθεί μια ρήξη. Διότι τίποτα δεν είναι πιο αντιπαθητικό από την ταπείνωση και την ρήξη , όταν αυτές συντελούνται στο εσωτερικό μας και είναι αόρατες στο εξωτερικό περιβάλλον. Εντούτοις θα νικήσει η συνείδηση που γνωρίζει ,που είναι σε τάξη και έτσι αυτή η ίδια κινητήρια δύναμη θα μεταβληθεί σε μια ασπίδα για την ψυχή , όπως ακριβώς το τομάρι του λιονταριού μετατρέπεται σε ασπίδα του Ηρακλή.

Κάθε άνθρωπος ονειρεύεται την εικόνα της υπεράνθρωπης μεγαλοπρεπούς ορμής. Αυτό είναι μια αυταπάτη που έλκει την καταγωγή της από την αρχαϊκή εποχή , που βρίσκεται μέσα στα σκοτάδια του κρυφού ασυνειδήτου και που πρέπει να ξεπεραστεί. Καμιά εικόνα μεγαλείου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί , μόνο με το να την ονειρευόμαστε και να την επιθυμούμε. Και γι’ αυτό το λόγο ο Ηρακλής ξεκινά έναν αγώνα με την εικόνα του ονείρου του , και όπως εξηγεί ο Metman , εδώ εκφράζεται ένα πανάρχαιο μυστικό του κόσμου των συναισθημάτων με την μαγική ενέργεια του πνιξίματος του λιονταριού. Το πνίξιμο του λιονταριού υποδεικνύει ότι η μυστική λατρεία σκοτώνεται , αλλά ταυτόχρονα αναζητείται να επανέλθει στον οργανισμό η δύναμη της επιθυμίας του ονείρου. Εντούτοις η μυστική νίκη του Ηρακλή βιώνεται ως αδυναμία της μαγείας μπροστά στην πραγματικότητα της μεγαλοπρέπειας. Αυτό αποτελεί την βίωση των εσχάτων ορίων της μοναδικής δύναμης.

Όλες οι λεγόμενες “ εσωτερικές ερμηνείες “ που προσπαθούν να εξηγήσουν αυτό το σημείο είναι ψεύτικες. Καταλήγουν σε μια μυστικιστική μαγεία της ψυχής , στο σκοτεινό και κρυφό μέρος όλων των ψευδών του χαρακτήρα. Έτσι επιτυγχάνονται τα όρια όλων των στόχων , διότι η επιβράβευση του ειλικρινούς μεγαλείου έρχεται μόνο αν ο άνθρωπος το ανακαλύψει μόνος του και βγει απ’ αυτόν προς τα έξω μια ζωντανά ενεργούσα δύναμη. Αυτές οι εικόνες των επιθυμιών και των ορμών εσωτερικά και εξωτερικά είναι μόνο το περίβλημα. Γι’ αυτό ο Ηρακλής απ’ τη μια παρασύρθηκε από το λιοντάρι , αλλά από την άλλη μπόρεσε να προσαρτήσει αυτή τη μαγική δύναμη και απλά να την φορά όπως το τομάρι στους ώμους του.

Το κείμενο παραχωρήθηκε από τους ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ.
Απόδοση από τα γερμανικά : Νίκος Δανιήλ

Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΜΩΝ- ΝΙΚΟΣ ΔΑΝΙΗΛ

Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΕΜΠΡΗΣΜΩΝ

Εκείνη τη νύχτα
Μίλησαν τ’ αστέρια του Αυγούστου.
Η μυρουδιά της πόλης
Σφίχτηκε στην καρδιά
Κι οι αναμνήσεις χόρεχαν
Στα κλειστά δωμάτια με τα κλιματιστικά

Άρωμα τσιγάρου και καφέ
Χρόνος ύπαρξης ανομολόγητος
Παιχνίδι του νου
Στη θαλπωρή της μόνιμης μοναξιάς.
Κυρίως το καλοκαίρι
Ανάδευαν μέσα της τα ένστιχτα
Κι η ήρεμη πόλη
Χειροκροτούσε τη μοναξιά της.

Ωσμίζονταν κάτι παράξενο στον αέρα
Την ώρα που τα καράβια σάλπαραν για το Αιγαίο
Που οι παραλίες γέμιζαν με σώματα νεανικά
Που άστραφταν στον ήλιο
Γεμάτα σταγόνες ιδρώτα και θάλασσας.

Κι ο ανεκπλήρωτος έρωτας
Βιαιοπραγούσε στη θύμηση του καύσωνα
Και στα αποκαϊδια των εμπρηστών.

Έλειπε το αγέρωχο βασιλόπουλο
Που θάσπαζε τα φράγματα του νου και της ψυχής
Και θα την οδηγούσε σ’ ένα νέο Γάμο.

Νίκος Δανιήλ

KATHERINE ROBERTS : " Η Εκδίκηση της Μεγάλης Πυραμίδας". Εκδ. Χατζηλάκος. Παρουσίαση Νίκος Δανιήλ

KATHERINE ROBERTS
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΑΤΖΗΛΑΚΟΣ

Η Katherine Roberts και το μυθιστόρημα της «Η Εκδίκηση της Μεγάλης Πυραμίδας» αποτελεί μια αποκάλυψη για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό στον τομέα της ξενόγλωσσης πεζογραφίας. Ήδη έχει τιμηθεί με το Branford Boase Award το 2000 για το μυθιστόρημα της «Song Quest”. Το μυθιστόρημα «Η Εκδίκηση της Μεγάλης Πυραμίδας», εντάσσεται σε μια σειρά βιβλίων της που ασχολούνται με τους αρχαίους μύθους και λαμβάνουν από αυτούς αφορμή για να ξεδιπλώσουν την δράση τους και να φέρουν πιο κοντά χαρακτηριστικά στοιχεία διαφόρων παραδόσεων.
Η δράση του μυθιστορήματος τοποθετείται στην αρχαία Αίγυπτο των χρόνων 2555-2532 π.Χ. Είναι η Αίγυπτος των Μυστηρίων, του Ιερατείου που φυλάει τα επτασφράγιστα μυστικά της Ζωής και του Θανάτου και των τελετουργιών της μύησης σχετικά με όλα αυτά. Είναι η Αίγυπτος όπου η λεγόμενη μυθολογική συνείδηση δεν έχει αποχωρήσει από τη βαθύτερη ουσία των ανθρώπων και λειτουργεί μαζί τους στην καθημερινότητα τους.
Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας συνυπάρχουν με καταστάσεις ή οντότητες οι οποίες τους συνοδεύουν και παρεμβαίνουν ή τους καθοθηγούν κατά την πλοκή του μυθιστορήματος. Πρόκειται για έφηβους, οι οποίοι μέσα από μια ιστορία που θα εξελιχθεί με συνομοσιολογικό χαρακτήρα, θα αντιληφθούν την σοβαρότητα αλλά και την ιερότητα συγκεριμένων συμπεριφορών και καταστάσεων, συνοδευόμενοι από τις οντότητες που αναφέρθηκαν. Η εμμονή στην αναφορά του ΚΑ που συνοδεύει τον πρωταγωνιστή της συγκεριμένης ιστορίας παρέχει το απαραίτητο ερέθισμα για τον προβληματισμό πάνω στη βαθύτερη ουσία και στην ψυχή του κάθε ανθρώπου. Η παράθεση στην αρχή του κάθε κεφαλαίου, μιας πρότασης από την περίφημη «Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών», αποδεικνύει ότι δεν είναι απλώς ένα ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά παραπέμπει τον αναγνώστη να ερευνήσει και να εντρυφήσει πάνω στη μυστηριακή αυτή εικόνα της αρχαίας Αιγύπτου.
Η υποδειγματική αφήγηση της συγγραφέως αποτελεί υπόδειγμα λόγου που οδηγεί την κλιμακούμενη δράση, χωρίς ποτέ να πλατυάζει, γεγονός που συναντούμε σε διάφορα μυθιστορήματα που θέλουν να αποκαλούνται ιστορικά ή φαντασιακού περιεχομένου. Από αυτή την άποψη είναι πρότυπο γραφής για κάθε έναν συγγραφέα που θα θελήσει να επιχειρήσει κάποια ανάλογη προσπάθεια. Αποτελεί ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους με βαθιά υπευθυνότητα, άψογη μετάφραση και καλαίσθητη έκδοση.

Νίκος Δανιήλ

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ- ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ

ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ…….ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΟΜΟΡΦΟ
ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΛΑΚΟΣ- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΟΥΡΙΚΗΣ- ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ
Ο Νίκος ζει σε μια βρώμικη επαρχιακή πόλη. Ο Νίκος γεμίζει το νεκρό χρόνο με εφηβικές παρέες. Ο Πατέρας του Νίκου πεθαίνει. Ο Νίκος μόνος. Ο θείος του Νίκου τον “παίρνει” μαζί του στην Αθήνα. Να κάνει μια νέα αρχή, να ζήσει, ν’ αναπνεύσει. Ο Νίκος στην Αθήνα. Νέα αρχή, νέα ζωή, νέα ασφυξία, νέος θάνατος, ο θάνατος της δύσης. Της Άγριας Δύσης.
Ο Οικονομίδης δεν δείχνει καμία συμπάθεια για τον “ήρωά” του, ίσως γιατί κυριότερο μέλημα του είναι να κάνει μια μεταφορά, να εξομοιώσει την ιστορία μιας χώρας με ένα πρόσωπο, παρά να δημιουργήσει ταύτιση με τον θεατή και κατ’ επέκταση να τον ανακουφίσει, γι’ αυτό και χτίζει ένα πορτρέτο αγενές, αμόρφωτο, χωρίς προοπτικές και όνειρα, καιροσκόπο, ένα νεκροζώντανο που γυρίζει άσκοπα, έναν “προνομιούχο” απόβλητο. Γιατί όμως μοιάζει τόσο οικείος; Μάλλον γιατί η Ελλάδα είμαστε εμείς…
Με pulp αφετηρία (το αρχετυπικό ερωτικό τρίγωνο του νουάρ) και το φάντασμα του αγγλικού kitchen sink δράματος να δίνει το παρόν σε κάθε πλάνο, ο Οικονομίδης φτιάχνει την πιο σύνθετη μέχρι τώρα ταινία του, μια τραγική κωμωδία για τους “ανθρώπους-ζώα” (ο άνθρωπος-κροκόδειλος που τρέφεται από -και με- πτώματα, ο εξημερωμένος άνθρωπος-σκύλος, που γαβγίζει διαρκώς χωρίς όμως να δαγκώνει), με μια εικονογραφία που αγγίζει την αφαίρεση (οι σπουδαίες σκηνές στην Πτολεμαΐδα) διατηρώντας στο ακέραιο το σήμα κατατεθέν του σινεμά του, τον ρεαλισμό. Τον δικό του ρεαλισμό, αυτόν που υπηρετεί, κοντά είκοσι χρόνια τώρα, από τις μικρού μήκους ταινίες του μέχρι και τον φετινό Μαχαιροβγάλτη.
Έξοχα φωτογραφημένος (σε ασπρόμαυρο), με υποδειγματικές ερμηνείες από όλο σχεδόν το καστ, με ένα χιούμορ κατάμαυρο που σε “χτυπάει” εκεί που δεν το περιμένεις και σκηνοθετημένος με οικονομία και ακρίβεια, ο Μαχαιροβγάλτης είναι μια ευχάριστη έκπληξη, για μια (ελληνική) σεζόν που τις χρειάζεται επειγόντως.

Νίκος Πάστρας,
Ιούλιος 2010

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΑΛΙΔΗΣ: ΣΤΟΝ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΟ ΝΑΡΘΗΚΑ- ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΠΟ ΝΙΚΟ ΔΑΝΙΗΛ

Κωνστανίνος Σταλιδης: "Στον Κλειδωμένο Νάρθηκα". Ποίηση. Εκδ. Μυγδονία. 2009

Η δεύτερη ποιητική συλλογή του Κων/νου Σταλίδη "Στον Κλειδωμένο Νάρθηκα" αποτελείται από 37 ποιήματα. Μέσα από τα ποιήματα της συλλογής αυτής αναδυκνύονται βαθιές εσωτερικές καταστάσεις που διενεργούνται μέσα από βιωματική σύλληψη και μυστικά δρώμενα, χρησιμοποιώντας τέλεια τη ροή της γραφής και την ένταση των λέξεων και των εκφραστικών στοιχείων που εξακοντίζουν τις εικόνες που περιγράφουν αυτή την κατάσταση.
Μέσα από τη γραφή του Κων/νου Σταλίδη αποτυπώνεται η τεράστια διεργασία του ποιητή στη διαδικασία προσέγγισης βαθύταων καταστάσεων του είναι και της βαθύτερης ουσίας του ανθρώπου. Αποδεικνύεται ο αγώνας του ποιητή που είναι "καταδικασμένος" να εισπράττει κάθε ερέθισμα και να το μετουσιώνει σε μια ομορφιά πατώντας με το ένα μέρος του στη γη και με το άλλο στο άρρητο και ανέκφραστο.
Η γραφή του διακρίνεται από πλούσια εκφραστικά μέσα, πλούσιο λεξιλόγιο, κάτι που είναι ζητούμενο στις μέρες μας, λόγο που ρέει αποδεικνύοντας το ταλέντο αλλά την γνησιότητα της γραφής.

Δείγμα γραφής: "...Ο ρους του ποταμού/ασκεί με τέχνη περισσή/αμόρφωτες κροκάλες;/ Κλίμακες, σχήματα, χρώματα/ ποικίλοι σχεδιασμοί/γραμμής και τέχνης/Και../ Προπαντός το Φως/Το Αγιο Φως/ Ένωση μυστική/με τη συνείδηση του εαυτού μου/μες στις χιλιάδες ανανήψεις/απ' τα χαμένα βάθη των καιρών".

Νίκος Δανιήλ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΑΛΙΔΗΣ -ΠΟΙΗΜΑ

Που ξαγρυπνούν με το κερί

Πολλοί ξεχνούν....
Τους δρόμουςμακρινών θεών
Τις μυστικές ροές ρεμάτων
Γενάρχες με τα στήθη ανοιχτά,
που πάλεψαν κατάκορφα τις πέτρες,
για να φυτέψουν όνειρα...

Και δίπλα.
Πιο κοντά απ' το πλάι μας...
Αυτοί...
Που ξαγρυπνούν με το κερί
στα ξεχασμένα παραμύθια.
Που παίρνουν
τις αόρατες πατημασιές
στ' αρχαία μονοπάτια.
Που πλέκουν σταυροβελονιά
το αμάραντο στεφάνι
στην πόρτα της Πρωτομαγιάς...

Σηκώνονται πρωί...

Νίβουν
το ιδρωμένο πρόσωπο
με το νερό του Ολύμπου.
Σηκώνουν
στα ροζιασμένα χέρια τους
τον Ήλιο της Δικαιοσύνης.
Σκάβουν
βαθιά τα όνειρα
στην παχτωμένη μνήμη...

Και είναι...
Σαν να ξεκινούν
απ' την αρχή.

Από την ποιητική συλλογή: " Στον Κλειδωμένο Νάρθηκα". Εκδ. Μυγδονία.2009