ΤΟ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΣ- ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΥ

ΤΟ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕΣ

Θέλω να μιλήσω στη γλώσσα σου απλά.
Το λιτό μεσοφόρι μου
στο γυμνό σου σώμα ν’ ακουμπήσω,
ένα μου δάκρυ κι ένα χαμόγελο.
Αυτά έχω σήμερα, μικρή μου Maritte.
Ίσα με τον άλλο μήνα
θα λάβεις τα’ ελαφρύ δεματάκι μου.
Μέσα στ’ αλουμινόχαρτο δεν θα ‘βρεις κάτι
για τα πικραμένα σου χείλη
μα μονάχα το χτενάκι για τα ηλιοκαμένα
μαλλάκια σου,
και το κερί που μου ζήτησες.
Να φυλάγεσαι Maritte
και ν’ ανάβεις το ίδιο κερί σαν σουρουπώνει
έστω μια φορά κάθε δεκαπέντε φεγγάρια,
εκεί που κοιμάται η μάνα σου.
Στο φως του κεριού θα σε βλέπει.
Τότε σιγοψυθύριζέ της το σκοπό για το ποτάμι π’ αγαπούσε
θα δεις που θα σου χαμογελάει τότε σαν άλλοτε.
Αυτό θα την ξεκουράζει να ξέρεις.
Γειά σου Maritte, και το γράμμα σου στείλε
στη νέα μου διεύθυνση, ξέρεις, άλλαξα πάλι υπόγειο.

Από την ποιητική συλλογή " ΕΝ ΤΩ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ". Εκδ. Ιδμων