Η ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΣ ΕΛΕΝΗ ΣΚΟΤΗ ΓΙΑ ΤΟ "La Chunga"

Σημείωμα του Σκηνοθέτη
Η γη του Περού διακρίνεται για τις εντυπωσιακές αντιθέσεις της.
Η ζούγκλα καλύπτει την ενδοχώρα που εκτείνεται ανατολικά της κορδιλιέρας των Άνδεων, μόνιμοι παγετώνες καλύπτουν τους ορεινούς όγκους της, ενώ έρημος απλώνεται σε όλη την έκταση από την κορδιλιέρα μέχρι την ΒΔ ακτή.
Η αντιπαράθεση αυτή των γεωφυσικών αντιθέσεων έχει αναμφισβήτητα επηρεάσει την ικανότητα του Μάριο Λιόσα να συνθέτει πολλα διαφορετικα επίπεδα και μορφες πραγματικότητας τόσο μέσα απ’ αυτο που ονομάζουμε «πραγματικό κόσμο» όσο και απο τον κοσμο του ονείρου και της φαντασίας.
Στο έργο του, «Η Τσούνγκα», βλέπει κανείς την εναγώνια προσπάθεια μιας μικρής πόλης στην άκρη της ερήμου, της Πιούρα, να επιβιώσει. Στην ίδια αυτη πόλη συναντούμε σ’ενα συνοικιακο μπαρ μια παρέα ακραίων (!) αντρών οι οποίοι κάτω από το παγερό και φαινομενικα απαθές βλέμμα της Τσούνγκα, της ιδιοκτήτριας, ζουν/ δινουν πνοή στις/ τις μάταιες φαντασιώσεις τους. Αυτά που ξυπνά και τροφοδοτεί τις φαντασιώσεις αυτές και βγάζει την παρέα των αντρών από ανιαρή και μονότονη καθημερινότητα τους είναι η παρουσία μιας νεαρης γυναίκας. Η Μέτσε επηρεαζει τους παντες μέσα στο μπαρ (ακόμα και την Τσούνγκα) και καταλαληγουν ο καθένας χωριστά να παλεύει με τους δαίμονες και αγγέλους του. Κι οπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιου είδους κλειστές κοινότητες εκείνο που για τους άντρες αποτελεί όνειρο, είναι για τις γυναίκες εφιάλτης.
Αυτό που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον στο έργο του Λιόσα ήταν η συνειδητή του απόπειρα να ανακαλύψει «το κατάλληλο μέσο/ τρόπο να φανερώσει τη συνθετική ικανότητα του ανθρώπου να ζει/ εμπειραται/ βιώνει την αντικειμενική και υποκειμενική πραγματικότητα ή μάλλον την εμπειρία αυτή καθαυτή κατά τη (βιωματική) διαδικασία της σύνθεσης.» Καθώς το έργο ταλαντεύεται ανάμεσα στον κόσμο του υπαρκτού και της φαντασίας αποτέλεσε τόσο για μένα όσο και για την ομάδα Νάμα μια πρόκληση. Με δεδομένο οτι η τεχνική της υποκριτικής της ομάδας βασίζεται στην απόπειρα να εντοπίζουμε και να διηλύουμε όλες τις μορφές της ανθρώπινης δράσης και εμπειρίας, εκπλαγήκαμε θετικα όταν συνειδητοποιήσαμε οτι και ο κόσμος της φαντασίας δεν αποτελεί παρά ακόμη μια μορφή πραγματικότητας, πράγμα απόλυτα προσβάσιμο μέσω της συγκεκριμένης τεχνικής δίχως να χρειάζεται να προσφύγει κανείς σε στυλιζαρισμένη ή φορμαλιστική προσέγγιση. Ούτως η άλλως ένα όνειρο μπορεί να είναι τόσο έντονο και αληθινό όσο η πραγματικότητα μεσα απο την οποία το ανακαλείς.
Η δεύτερη πρόκληση βέβαια ήταν αν εμείς ως θεατρική ομάδα θα καταφέρουμε με το έργο του Λιόσα να προσφέρουμε στο κοινό την εμπειρία αυτών των ως παλλίροια εναλλασώμενων πραγματικοτήτων. Δύο ρευστές πραγματικότητες πλημμυρισμένες από τους πόθους και και τους φόβους της κοινής ανθρώπινης ύπαρξης. Σε μια απομονωμένη πολη του Περού του 1945 ή σε μια μεγαλούπολη του 21ου αιωνα.
Ελένη Σκότη